Henryk Birecki

Henryk Birecki
Hersz Birenbaum
Data i miejsce urodzenia	16 marca 1916 ; Dąbrowa Górnicza
Data śmierci	NN
	Stały Przedstawiciel PRL przy ONZ w Nowym Jorku
Okres	od 1 lipca 1951; do 30 września 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Juliusz Katz-Suchy
Następca	Jerzy Michałowski
	Odznaczenia

Henryk Birecki, do 1950 Hersz Dawid Birenbaum^[1]^[2] albo Birnbaum (ur. 16 marca 1916^[3] w Dąbrowie Górniczej^[2], zm. po 1968) – polski dyplomata, stały przedstawiciel przy Organizacji Narodów Zjednoczonych (1951–1956).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Maurycego^[4]. Od 1 stycznia 1949 do 31 sierpnia 1968 był pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 26 listopada 1959 do 26 października 1961 członek Komitetu POP Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej MSZ. Od 1 stycznia 1949 do 30 listopada 1949 pracował jako II i I sekretarz Ambasady w Paryżu. Od 15 marca 1950 do 30 marca 1951 na stanowisku dyrektora Protokołu Dyplomatycznego MSZ. Od 1 lipca 1951 do 30 września 1956 pełnił funkcję Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego – Stałego Przedstawiciela PRL przy Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku. Po powrocie do Polski, od 1 października 1956 do 4 grudnia 1959 był dyrektorem Departamentu II (państwa Europy Zachodniej), zaś od 5 grudnia 1959 do 31 sierpnia 1968 dyrektorem Departamentu Współpracy Kulturalnej i Naukowej^[3]. Był członkiem Kolegium MSZ (1959–1968)^[1] i oceniany jako najbliższy doradca ministra Adama Rapackiego. Z pracy w MSZ odszedł wraz z Rapackim w 1968. Wyjechał do Francji. Podczas pobytu na emigracji ujawnił m.in. kulisy prowadzonych przez władze PRL akcji wymierzonych w Radio Wolna Europa, „Kulturę" i polską emigrację. Według Bireckiego tzw. plan Rapackiego nie był autorstwa ministra, lecz został narzucony przez ZSRS^[3].

Był żonaty z Francuzką^[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski „za zasługi w dziedzinie służby zagranicznej” (20 lipca 1954)^[4]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski „za zasługi w pracy społecznej” (24 listopada 1947)^[5]
Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)^[6]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c PawełP. Ceranka PawełP., Podstawowa Organizacja Partyjna PZPR w Ministerstwie Spraw Zagranicznych 1949–1989, „Pamięć i Sprawiedliwość”, 1 (27), ipn.gov.pl, 2016, s. 276–277, 301, ISSN 1427-7476 [dostęp 2021-10-26] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-31] .
↑ ^a ^b Inwentarz archiwalny, inwentarz.ipn.gov.pl [dostęp 2023-11-26] [zarchiwizowane 2023-11-26] .
↑ ^a ^b ^c ZbigniewZ. Girzyński ZbigniewZ., Jerzy Giedroyc a „przełom październikowy” w Polsce, „Archiwum Emigracji. Studia – Szkice – Dokumenty”, 5/6, Toruń: Uniwersytet Mikołaja Kopernika, 2002, s. 146, ISSN 2084-3550 [dostęp 2021-10-26] [zarchiwizowane z adresu 2021-10-24] .
↑ ^a ^b Uchwała Rady Państwa z dnia 20 lipca 1954 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1483).
↑ Postanowienie o odznaczeniu z dnia 24 listopada 1947 r. za zasługi w pracy społecznej (M.P. z 1947 r. nr 153, poz. 910).
↑ Odznaczenia państwowe dla zasłużonych pracowników [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 169, 18–19 lipca 1964, s. 2.

[:0-1] PawełP. Ceranka PawełP., Podstawowa Organizacja Partyjna PZPR w Ministerstwie Spraw Zagranicznych 1949–1989, „Pamięć i Sprawiedliwość”, 1 (27), ipn.gov.pl, 2016, s. 276–277, 301, ISSN 1427-7476 [dostęp 2021-10-26] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-31] .

[:3-2] Inwentarz archiwalny, inwentarz.ipn.gov.pl [dostęp 2023-11-26] [zarchiwizowane 2023-11-26] .

[:1-3] ZbigniewZ. Girzyński ZbigniewZ., Jerzy Giedroyc a „przełom październikowy” w Polsce, „Archiwum Emigracji. Studia – Szkice – Dokumenty”, 5/6, Toruń: Uniwersytet Mikołaja Kopernika, 2002, s. 146, ISSN 2084-3550 [dostęp 2021-10-26] [zarchiwizowane z adresu 2021-10-24] .

[:2-4] Uchwała Rady Państwa z dnia 20 lipca 1954 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1483).

[5] Postanowienie o odznaczeniu z dnia 24 listopada 1947 r. za zasługi w pracy społecznej (M.P. z 1947 r. nr 153, poz. 910).

[6] Odznaczenia państwowe dla zasłużonych pracowników [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 169, 18–19 lipca 1964, s. 2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]