Hippocampus bargibanti
| Hippocampus bargibanti[1] | |
| Whitley, 1970 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Nadrząd | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Hippocampus bargibanti |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 brak danych
| |
Hippocampus bargibanti – gatunek morskiej ryby igliczniokształtnej z rodziny igliczniowatych (Syngnathidae)[3][4]. Jest jednym z najmniejszych przedstawicieli rodzaju Hippocampus[5].
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy naukowy opis gatunku pojawił się za sprawą australijskiego ichtiologa i malakologa brytyjskiego pochodzenia Gilberta Percy’ego Whitleya w wydanym w 1970 Proceedings of the Linnean Society of New South Wales. W listopadzie 1969 podczas zwyczajnego zgromadzenia członków Linnean Society of New South Wales zaprezentował on okazy znajdujące się w zbiorach Muzeum Australijskiego. Lektotyp AMS I.15418-001 i paralektotyp AMS I.15418-002 zostały odłowione na głębokości 30 m w pobliżu miasta Numea na Nowej Kaledonii przez nowokaledońskiego akwarystę Georgesa Bargibanta[4][6].
Pławikonik ten jest klasyfikowany w rodzaju Hippocampus w rodzinie ryb igliczniowatych (2019)[4]. Nazwa rodzajowa pochodzi od połączenia greckich słów „íppos” (ίππος) – oznaczającego konia – i „kampé” (καμπή) – zakrzywiony, zakręcony[3]. Epitet gatunkowy bargibanti odnosi się do nazwiska Georgesa Bargibanta[7].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Jest to gatunek morski. Jego występowanie związane jest w sposób mocno skorelowany z koralowcami rodzaju Muricella[2]. Występuje w wodach zwrotnikowych, w regionie zachodniego Indo-Pacyfiku, obejmując swym zasięgiem wody Australii, Filipin, Indonezji, Japonii, Malezji, Nowej Kaledonii, Papui-Nowej Gwinei, Wysp Salomona i Vanuatu. W podziale na regiony rybołówstwa FAO (ang. FAO Major Fishing Areas) notowany w regionach wschodniego (57) Oceanu Indyjskiego, a także północno-zachodniego (61) i środkowo-zachodniego (71) Oceanu Spokojnego[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
_(8460332801).jpg)
Jest małym konikiem morskim. Osiąga maksymalnie 2,4 cm długości całkowitej (TL). Pysk ma krótki – stosunek długości głowy do długości pyska wynosi od 4,1 do 5,4, przeważnie zaś 4,6. Oznacza to, że pysk H. bargibanti w stosunku do długości głowy jest jednym z najkrótszych wśród Hippocampus, relatywnie około 2,5 raza krótszy niż u pławikonika kolczastego (Hippocampus histrix), który charakteryzuje się jednym z najdłuższych pysków wśród Hippocampus. Skórny pancerz jest oparty na 11 lub 12 pierścieniach w części korpusowej i 31–33 (przeważnie 31–32) w części ogonowej. Występuje krótka płetwa grzbietowa rozpostarta na 13–15, przeważnie jednak 14, promieniach miękkich, której podstawa podtrzymywana jest przez trzy pierścienie części korpusowej. Płetwy piersiowe zaś są zbudowane z 10, czasami 11, promieni miękkich. Na całym ciele są nieregularnie rozmieszczone kolce, mocno zaokrąglone, przypominające kształtem guzki. Występują pojedyncze kolce nad okiem i na policzku. Korona, podobnie kolce na ciele, przyjmuje postać zaokrąglonej główki[5].
W celu ukrycia się przed drapieżnikami wykorzystuje kamuflaż. Upodobnia się kolorystycznie do koralowców z rodzaju Muricella. Przyjmuje ubarwienie jasnoszare lub fioletowe z różowymi lub czerwonymi guzkami, jeśli środowisku jego życia towarzyszą kolonie Muricella plectana, lub żółte z pomarańczowymi guzkami, które związane jest z koloniami Muricella paraplectana[3].
Ochrona[edytuj | edytuj kod]
Hippocampus bargibanti, podobnie jak wszystkie inne Hippocampus, wymieniony jest w załączniku II do Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES). Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje go w kategorii DD (ang. data deficient), tzn. jako gatunek o nieokreślonym stopniu zagrożenia. Trend populacji jest nieznany[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Hippocampus bargibanti, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2019-06-01] (ang.).
- ↑ a b c R. Pollom, Hippocampus bargibanti, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2017, DOI: 10.2305/IUCN.UK.2017-3.RLTS.T10060A54904073.en [dostęp 2019-06-01] (ang.).
- ↑ a b c d Hippocampus histrix. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 2019-06-01]
- ↑ a b c R. Fricke, W. N. Eschmeyer, R. van der Laan (eds): Catalog of Fishes: genera, species, references electronic version). California Academy of Sciences. [dostęp 2019-06-01]. (ang.).
- ↑ a b Sara A. Lourie, Sarah J. Foster, Ernest W. T. Cooper, and Amanda C. J. Vincent: A Guide to the Identification of Seahorses. Waszyngton: Project Seahorse and TRAFFIC North America, 2004.
- ↑ Linnean Society of New South Wales: Proceedings of the Linnean Society of New South Wales. Sydney: Australasian Medical Publishing, 1970, s. 294. [dostęp 2019-06-01].
- ↑ David Pickell, Wally Siagian: Diving Bali: The Underwater Jewel of Southeast Asia. Singapore: Periplus Editions Ltd., 2010. ISBN 978-1-4629-0913-1. [dostęp 2019-06-01].