Hughes XH-17
 Hughes XH-17 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
ciężki śmigłowiec |
| Załoga |
3 (pilot, mechanik i inżynier testów w locie) |
| Historia | |
| Data oblotu |
23 października 1952 |
| Wycofanie ze służby |
grudzień 1955 (zezłomowany) |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 × generatory gazowe General Electric 7E-TG-180-XR-17A |
| Moc |
2 600 kW (3 480 KM) |
| Wymiary | |
| Średnica wirnika |
39,62 m |
| Długość kadłuba |
16,246 m |
| Wysokość |
9,174 m |
| Masa | |
| Własna |
12 956 kg |
| Startowa |
19 731 kg (maksymalna) |
| Paliwa |
2 404 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
145 km/h na wysokości 2 440 m |
| Prędkość przelotowa |
137 km/h |
| Zasięg |
48 km z ładunkiem 4 665 kg |
| Dane operacyjne | |
Hughes XH-17 – Hughes XH-17 "Flying Crane" był pierwszym projektem helikoptera dla oddziału helikopterów Hughes Aircraft Company na zamówienie USAAF. XH-17, który posiadał dwułopatowy system głównego wirnika o średnicy prawie 40 m, nadal jest rekordzistą świata w lataniu z największym systemem wirników, ale okazał się zbyt nieefektywny i nieporęczny, aby mógł być produkowany masowo poza prototypem[1][2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
W styczniu 1946 USAAF wysąpiło z ofertą do Kellett Autogiro Corporation na budowę dużego helikoptera mogącego unieść ładunek nie mniejszy niż 10 000 funtów (4535 kg). W sierpniu 1947 Kellett otrzymał kontrakt na budowę stanowiska testowego do demonstracji systemu silnik-wirnik, ale postępy w budowie platformy testowej postępowały bardzo powoli z powodu trudności finansowych i pod koniec 1948, za zgodą USAAF, Kellett sprzedał projekt ciężkiego śmigłowca (który został teraz przemianowany na XH-17) firmie Hughes Aircraft Company[3].
Hughes szybko zaczął budować kompletny płatowiec wokół stanowiska testowego silnika/wirnika Kellett. Kadłub był prostą, otwartą konstrukcją z rur stalowych, kokpit pochodził bezpośrednio z szybowca Waco CG-15, czterokołowe podwozie wykorzystywało części zarówno z bombowca B-25 Mitchell, jak i Douglas C-54 Skymaster, a zbiornik paliwa pochodził z B-29 Superfortress. Szeroko rozstawione podwozie zostało celowo wykonane bardzo wysoko, umożliwiając pojazdom podjeżdżanie pod śmigłowiec[1][3].
Silnik i wirniki zostały uruchomione po raz pierwszy pod koniec 1949. Gigantyczny śmigłowiec był testowany w Culver City w Kalifornii przez trzy lata, począwszy od 1952. XH-17 poleciał w 1953 z masą brutto przekraczającą 50 000 funtów (23 000 kg). Do dziś jest rekordzistą w lataniu z największym na świecie systemem wirników. Zbudowano tylko jeden egzemplarz, ponieważ był zbyt nieporęczny i nieefektywny z powodu małego zasięgu, by uzasadniać jego dalszy rozwój i USAAF anulowało projekt XH-17 w sierpniu 1953. Pomimo wycofania się armii z projektu program testów zakończył się dopiero, gdy łopaty wirnika osiągnęły swoją żywotność projektową w grudniu 1955[1][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Kellett-Hughes XH-17 "Flying Crane".. www.aviastar.org. [dostęp 2024-05-26]. (ang.).
- ↑ Giant Jet Helicopter Ready for First Flight.. books.google.de. [dostęp 2024-05-26]. (ang.).
- ↑ a b c Hughes XH-17 Helicopter – The “Flying Crane”.. planehistoria.com. [dostęp 2024-05-26]. (ang.).