Hyesim Chingak

Hyesim Chingak

혜심진각

Data i miejsce urodzenia	1178 Hwasun
Data śmierci	1234
Szkoła	chogye
Linia przekazu Dharmy zen	T'onghyo Pŏmil
Nauczyciel	Pojo Chinul
Następca	Mongyŏ Ch'ŏngjin
Zakon	sŏn

Hyesim Chingak, kor. 혜심진각 (ur. 1178, zm. 1234) – koreański mistrz sŏn.

Życiorys

Pochodził z rodziny Ch'we, urodził się w okręgu Hwasun w pobliżu klasztoru Susŏn. Już w dzieciństwie pragnął zostać mnichem, lecz powstrzymywał go ciągły sprzeciw matki. Zaczął się więc kształcić w standardowym wówczas konfucjańskim kierunku. Jednak przez cały czas pilnie czytał buddyjskie sutry i śpiewał dhārani w sanskrycie. Gdy miał 24 lata zmarła jego matka i wreszcie mógł spełnić swoje marzenie.

Zaraz po spełnieniu obowiązków pogrzebowych przyjął święcenia mnisze od mistrza sŏn Chinula i wkrótce został jego najbliższym uczniem. Praktykował bardzo mocno; pewnego razu podczas wielkiej śnieżycy wszedł w samādhi i został całkowicie zasypany śniegiem. Życie uratowali mu jego towarzysze, odkopując go.

W 1208 r. Chinul miał już dostateczne zaufanie do zdolności Hyesima i odszedł na stałe odosobnienie w Kyubong am. Jednak sam Hyesim był wówczas tak niechętny prowadzeniu wspólnoty, że sam także udał się na odosobnienie na górę Chiri. Dopiero po śmierci Chinula w 1210 r. Hyesim został zmuszony królewskim rozkazem do powrotu do Susŏn sa (sa = klasztor) i pełnienia funkcji duchowego przywódcy tej wspólnoty.

Jego działalność spowodowała dalszy jej rozkwit. Prawdopodobnie wspólnota liczyła wówczas ok. 1000 członków i klasztor był w ciągłej rozbudowie. Hyesim kroczył drogą wytyczoną przez swego nauczyciela, którego czcił do końca swego życia.

Cieszył się sławą i był nauczycielem nawet osób praktykujących w pięciu scholastycznych czy też doktrynalnych szkołach. Za swojego mistrza uważali go także król i premier. Hyesim uważał, że oświecenie nie jest zależne od płci, statusu społecznego czy nawet ordynacji. Gdy kobiety pisały do niego o swoich aspiracjach związanych z praktyką sŏn i niemożności ucieczki od swoich rodzin, zachęcał je do codziennej praktyki kunganowej. Zachęcał zarówno mniszki, jak i kobiety świeckie do praktyki ze zrozumieniem, iż kobiety mogą osiągnąć oświecenie w tym życiu i naprawdę nie muszą czekać na odrodzenie się w ciele mężczyzny, jak to było w tym czasie ogólnie głoszone. Był mistrzem, który dopuszczał kobiety na letnie odosobnienia medytacyjne na dokładnie takich samych warunkach, jak i mnichów.

Pewnego dnia, gdy przebywał w Pomun sa (także związanym z osobą Chinula), napisał wiersz:

W tym cichym pokoju Długo myślałem o mym starym mistrzu. Jego kokon pozostał w tych górach. Jestem wciąż zasmucony, że zmarł nie mając jeszcze pięćdziesiątki, Obrabowany ze swojej starości I niezdolny do zobaczenia czasu, gdy nasza ścieżka rozkwita.

Jego największym dziełem było skompletowanie w 1226 r. pierwszego w Korei zbioru konganów Sŏnmun yŏmsong chip.

24 ostatnie lata życia spędził w klasztorze Songgwang, w którym był mistrzem sŏn.

Otrzymał tytuł narodowego nauczyciela (kuksa) i imię Chingam.

Linia przekazu Dharmy

zobacz: Chinul

Bibliografia

• Robert E. Buswell, Jr. The Korean Approach to Zen: the Collected Works of Chinu. 1983
• Soeng SunimS.S. Mu Soeng SunimS.S., Thousand Peaks. Korean Zen - Traditions & Teachers, wyd. Rev. ed, Cumberland: Primary Point Press, 1991, ISBN 0-942795-02-4, OCLC 23896092 .brak strony (książka)
• Robert E. Buswell, Jr. The Zen Monastic Experience. Princeton University Press. Princeton, 1992. ISBN 0-691-07407-0
• Grace Schireson. Zen Women. Beyond Tea Ladies, Iron Maidens and Macho Masters. Wisom Publication. Boston, 2009. ISBN 978-0-86171-475-9