Przejdź do zawartości

ITWL NeoX

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ITWL NeoX
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Instytut Techniczny Wojsk Lotniczych

Typ

UAV

Konstrukcja

kompozytowa

Załoga

0

Dane techniczne
Napęd

1 × bezszczotkowy silnik elektryczny

Wymiary
Rozpiętość

2,59 m

Długość

1,48 m

Masa
Własna

9–11 kg

Osiągi
Prędkość maks.

170 km/h

Prędkość minimalna

50 km/h[1]

Pułap

4000 m

Pułap praktyczny

100–1000 m

Promień działania

około 15–30 km[1]

Długotrwałość lotu

90–100 min

Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

ITWL NeoX – polski bezzałogowy aparat latający (UAV, z ang. Unmanned Aerial Vehicle) opracowany w Instytucie Technicznym Wojsk Lotniczych (ITWL). W zależności od zastosowanej wymiennej głowicy może wypełniać zadania bliskiego rozpoznania zarówno dla potrzeb wojskowych, jak i służb cywilnych lub pełnić rolę amunicji krążącej.

Historia i użytkownicy

[edytuj | edytuj kod]

Prace nad samolotem rozpoczęto wiosną 2015 roku. Sześć aparatów wraz z czterema stacjami kontroli zostało zakupionych przez Wyższą Szkołę Oficerską Sił Powietrznych. Oficjalne przekazanie sprzętu odbyło się 28 października 2016 roku[2]. Dwa kolejne otrzymał nieujawniony odbiorca zagraniczny[3].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Aparat o konstrukcji kompozytowej został zaprojektowany w układzie górnopłatu. Na końcu kadłuba znajduje się dwułopatowe śmigło pchające napędzane silnikiem elektrycznym. Samolot pozbawiony jest klasycznego usterzenia poziomego i pionowego. Aparat może startować z wyrzutni szynowej jak również katapulty. Lądowanie odbywa się przy użyciu spadochronu. Naziemna stacja kierowania lotem o masie 4,5 kg umożliwia pracę systemu przez 6 godzin bez zewnętrznych źródeł zasilania[2].

Przednia część kadłuba samolotu – jego nos, jest częścią wymienną. Można zastosować stabilizowaną głowicę optoelektroniczną z kamerą pracującą w trybie termowizyjnym z niechłodzoną matrycą o rozdzielczości 640 × 480 pikseli lub w świetle widzialnym z matrycą o rozdzielczości 1920 × 1080 pikseli i 30-krotnym powiększeniem. Głowica dodatkowo wyposażona jest w system przetwarzania obrazu oraz funkcję podążania za wskazanym obiektem naziemnym. Istnieje również możliwość zastosowania głowicy z aparatem fotograficznym do wykonywania ortofotomap. Po zainstalowaniu kumulacyjnej głowicy bojowej GOB-2 o masie 1,5 kg, aparat przeistacza się w amunicję krążącą zdolną do niszczenia słabiej opancerzonych celów ruchomych lub umocnień. Głowica bojowa wyposażona jest w kamerę światła dziennego o rozdzielczości 640 × 480 pikseli, umożliwiającą naprowadzanie optyczne aparatu przez jego operatora.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Bezzałogowce Atrax i NeoX nie tylko dla wojska [online], InfoSecurity24, 10 maja 2019 [dostęp 2022-02-16].
  2. a b Umowa na BSP Wizjer w 2019 roku, „Nowa Technika Wojskowa”, 9, 2019, s. 4, ISSN 1230-1655.
  3. Tomasz Kwasek, Bezzałogowe systemy powietrzne na Międzynarodowym Salonie Przemysłu Obronnego w Kielcach, „Lotnictwo”, 12, 2016, s. 58-65, ISSN 1732-5323.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tomasz Kwasek, Bezzałogowe systemy powietrzne na Międzynarodowym Salonie Przemysłu Obronnego w Kielcach, „Lotnictwo”, 12, 2016, s. 58-65, ISSN 1732-5323.