Ibis kasztanowaty
|
||
| Plegadis falcinellus[1] | ||
| (Linnaeus, 1766) | ||
 Ibis kasztanowaty, Syrakuzy |
||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Infragromada | neognatyczne | |
| Rząd | pelikanowe | |
| Rodzina | ibisy | |
| Rodzaj | Plegadis | |
| Gatunek | ibis kasztanowaty | |
| Synonimy | ||
|
||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | ||
 |
||
Ibis kasztanowaty (Plegadis falcinellus) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny ibisów (Threskiornithidae).
Spis treści
Występowanie[edytuj kod]
To gatunek południowy występujący na prawie wszystkich kontynentach, oprócz Ameryki Południowej i Antarktydy. Zamieszkuje wyspowo południowo-wschodnią Europę, Azję Południową i Środkową, Australię, Afrykę, wschodnią Amerykę Północną i Amerykę Środkową. Zimowiska ibisa znajdują się na południe od Sahary, choć pojedyncze osobniki nad Morzem Śródziemnym.
- Do Polski zalatuje sporadycznie. Do 2011 roku odnotowano 49 stwierdzeń. Ibisy spotykano od kwietnia do końca listopada, choć najczęściej w październiku. Zwykle napotykano pojedyncze osobniki, rzadziej bardziej liczne grupki, najwięcej 5 ptaków. Dochodziło do tego na stawach rybnych i zbiornikach zaporowych, przeważnie w południowej Polsce [4].
Jedynym krajem Europy Środkowej, gdzie jest to ptak lęgowy (nieliczny) są Węgry.
Charakterystyka[edytuj kod]
Cechy gatunku[edytuj kod]
Upierzenie brązowoczarne z purpurowym, metalicznym połyskiem na skrzydłach w szacie godowej. Lotki ciemniejsze, z zielonkawym połyskiem, nogi i dziób ciemne. Dziób zgięty ku dołowi. Na kantarku widać nagi fragment skóry o ciemnoniebieskiej barwie. Wokół niego znajdują się (zarówno od dołu, jak i od góry) białe paski. Szata spoczynkowa u ibisa przybiera ciemniejszy odcień brązu, a głowa i cienka szyja są kreskowane na biało. Kantar pozostaje jednak jednolicie ciemny. Młode bez połysku, bardziej brązowe. Z daleka przypomina kulika wielkiego - pod względem długiego i zakrzywionego dzioba. Różni się jednak proporcjonalnie dłuższą szyją i nogami oraz jednolicie ciemnym ubarwieniem. Jest niewiele mniejszy od czapli siwej. W locie nogi wystają daleko poza ogon.
Wymiary średnie[edytuj kod]
Biotop[edytuj kod]
Zasiedla tereny podmokłe i zalewowe - Bagna, trzcinowiska, mokradła słodkowodne, mokradła słone, brzegi rzek, delty, płytkie, obficie porośnięte zbiorniki, jak jeziora zarówno słodkie jak i słone, laguny i zarośla mangrowe. Areał lęgowy charakteryzuje się silnym rozczłonkowaniem - ulokowane przy brzegach jezior i rzek. Po okresie lęgowym prowadzi koczowniczy tryb życia.
Okres lęgowy[edytuj kod]
Gniazdo[edytuj kod]
Gniazdo buduje na drzewie, krzewie na łące lub w gęstych trzcinach. Tworzy kolonie, zakładając gniazda tak blisko siebie, że często się zlewają w jedną platformę. Nie są one często jednogatunkowe, bo nierzadko lęgną się wraz z czaplami, warzęchami lub kormoranami małymi.
Jaja[edytuj kod]
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w różnorodnych porach roku (zależy od regionu, w Europie w marcu - maju) 3-4 niebieskozielonych jaj o długości 52 mm[6].
Wysiadywanie[edytuj kod]
Jaja wysiadywane są przez okres 20-23 dni przez obydwoje rodziców. W karmieniu młodych również pomaga matce jej partner. Potomstwo w wieku 4 tygodni potrafi już latać, choć jeszcze przez 3 tygodnie porusza się w okolicy gniazda. Potem młode odlatują.
Pożywienie[edytuj kod]
Żywią się bezkręgowcami, takimi jak owady i ich larwy, mięczaki, robaki i raki. Sporadycznie chwytają też małe kręgowce - drobne ryby, płazy i gady. Żerowiska znajdują się zwykle na niewielkich stawach w strefach płytkiej wody, jak też na zalanych łąkach.
Ochrona[edytuj kod]
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[7].
Przypisy
- ↑ Plegadis falcinellus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Glossy Ibis (Plegadis falcinellus) (ang.). IBC The Internet Bird Collection. [dostęp 12 grudnia 2010].
- ↑ Plegadis falcinellus. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
- ↑ Michał Radziszewski: Ptaki Polski. Warszawa: Carta Blanca, 2011.
- ↑ a b P. Sterry, A. Cleave, A. Clements, P. Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik ilustrowany. Warszawa: Horyzont, 2002, s. 50. ISBN 83-7311-341-X.
- ↑ E. Keller, prof. dr. J. H. Reichholf, G. Steinbach i inni: Leksykon zwierząt: Ptaki. Cz. 1. Warszawa: Świat Książki, 2003. ISBN 83-7227-891-1.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2014 r. poz. 1348)
Zobacz też[edytuj kod]
Bibliografia[edytuj kod]
- Klaus Richarz: Ptaki - Przewodnik. Warszawa: MUZA, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.
