Tekst źródłowy strony Icchak Rabin

{{Polityk infobox
 |imię i nazwisko           = Icchak Rabin
 |imię i nazwisko org       = {{k|he|יצחק רבין}}
 |grafika                   = Yitzhak Rabin (1986) cropped.jpg
 |opis grafiki              = 
 |pełne imię i nazwisko     = 
 |imię i nazwisko urodzenia = 
 |data urodzenia            = 1 marca 1922
 |miejsce urodzenia         = [[Jerozolima]]
 |data śmierci              = 4 listopada 1995
 |miejsce śmierci           = [[Tel Awiw-Jafa|Tel Awiw]]
 |funkcja                   = [[Premierzy Izraela|6. Premier Izraela]]
 |od                        = 3 czerwca 1974
 |do                        = 20 czerwca 1977
 |partia                    = [[Izraelska Partia Pracy|Partia Pracy]]
 |poprzednik                = [[Golda Meir]]
 |następca                  = [[Menachem Begin]]
 |2 funkcja                 = [[Premierzy Izraela|11. Premier Izraela]]
 |2 od                      = 13 lipca 1992
 |2 do                      = 4 listopada 1995
 |2 partia                  = [[Izraelska Partia Pracy|Partia Pracy]]
 |2 poprzednik              = [[Icchak Szamir]]
 |2 następca                = [[Szimon Peres]]
 |3 funkcja                 = [[Ministerstwo ds. Jerozolimy i Dziedzictwa Narodowego|Minister ds. Jerozolimy]]
 |3 od                      = 13 lipca 1992
 |3 do                      = 31 grudnia 1992
 |3 partia                  = [[Izraelska Partia Pracy|Partia Pracy]]
 |3 poprzednik              = [[Icchak Szamir]]
 |3 następca                = 
 |4 funkcja                 = 
 |5 funkcja                 = 
 |6 funkcja                 = 
 |7 funkcja                 = 
 |8 funkcja                 = 
 |9 funkcja                 = 
 |10 funkcja                = 
 |podpis                    = 
 |odznaczenia               = [[Plik:Independence war ribbon.jpg|41px|wojna o niepodległość]] [[Plik:Six day war ribbon.jpg|41px|wojna sześciodniowa]]
 |commons                   = Category:Yitzhak Rabin
 |quote                     = 
 |www                       = 
}}
{{Żołnierz infobox
 |imię i nazwisko     = 
 |imię i nazwisko org = 
 |pseudonim           = 
 |rodzaj wojsk        = lądowe
 |zwycięstwa          = 
 |grafika             = Rabin Northern Command1957.jpg
 |opis grafiki        = [[Alluf]] Icchak Rabin (1957)
 |stopień grafika     = IDF rav aluf rotated.svg
 |stopień             = [[generał porucznik]] (''raw alluf'')
 |data urodzenia      = 
 |miejsce urodzenia   = 
 |data śmierci        = 
 |miejsce śmierci     = 
 |lata służby         = 1941–1968
 |siły zbrojne        = [[Plik:Haganah Symbol.svg|15px]] [[Hagana]]<br />[[Plik:Badge of the Israel Defense Forces.svg|20px]] [[Siły Obronne Izraela]]
 |jednostki           = [[Palmach]]
 |stanowiska          = dowódca [[Brygada Pancerna Harel|Brygady Harel]]<br />szef [[Dowództwo Południowe (Izrael)|Południowego Dowództwa]] (1949)<br />szef [[Dowództwo Północne (Izrael)|Północnego Dowództwa]] (1956–1959)<br />[[szef Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela]] (1964–1968)
 |wojny i bitwy       = [[operacja Exporter]],<br />[[I wojna izraelsko-arabska|wojna o niepodległość]],<br />[[wojna sześciodniowa]]
 |późniejsza praca    = 
 |faksymile           = nie
 |odznaczenia         = 
 |commons             = 
}}
[[Plik:Channel2 - Yitzhak Rabin.webm|thumb]]
'''{{wymowa|He-Yitzhak_Rabin.ogg|Icchak Rabin}}''', '''Jicchak Rabin''' ({{w języku|he|יצחק רבין}}, ur. [[1 marca]] [[1922]] w [[Jerozolima|Jerozolimie]], zm. [[4 listopada]] [[1995]] w [[Tel Awiw-Jafa|Tel Awiwie]]) – [[izrael]]ski [[polityk]] i mąż stanu, dowódca wojskowy w stopniu [[generał|generała porucznika]] (''raw alluf''), oficer dyplomowany [[Siły Obronne Izraela|Sił Obronnych Izraela]]. W latach 1964–1968 był [[Szef Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela|szefem Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela]]. Dwukrotnie [[premierzy Izraela|premier Izraela]] – w latach 1974–1977 stał na czele [[Siedemnasty rząd Izraela|siedemnastego]], a w latach 1992–1995 [[Dwudziesty piąty rząd Izraela|dwudziestego piątego rządu Izraela]].

W 1994 był laureatem [[Laureaci Pokojowej Nagrody Nobla|pokojowej Nagrody Nobla]], wspólnie z [[Jasir Arafat|Jasirem Arafatem]] i [[Szimon Peres|Szimonem Peresem]]. Człowiek roku 1993 według magazynu [[Time (tygodnik)|Time]] wspólnie z [[Nelson Mandela|Nelsonem Mandelą]], [[Frederik Willem de Klerk|Frederikiem de Klerkiem]] i Jasirem Arafatem. [[Zamach na Icchaka Rabina|Został zamordowany]] w 1995 przez [[skrajna prawica|ultraprawicowego]] [[Żydzi|żydowskiego]] ekstremistę [[Jigal Amir|Jigala Amira]], sprzeciwiającego się zawartemu z [[Palestyńczycy|Palestyńczykami]] w 1993 [[porozumienia z Oslo|porozumieniu z Oslo]], otwierającemu drogę do powstania [[Autonomia Palestyńska|Autonomii Palestyńskiej]]. Był pierwszym szefem rządu, który był tzw. sabrą, czyli Żydem urodzonym w [[Palestyna (mandat)|Palestynie]], a także drugim, który zmarł w czasie pełnienia swojej funkcji (pierwszym był [[Lewi Eszkol]], ale jego śmierć miała naturalny charakter).

== Wczesne lata ==
[[Plik:Itzhak Rabin - sister Rachel and mother 1927.jpg|thumb|left|Icchak Rabin z matką i siostrą Rachelą, 1927]]
Urodził się w [[Jerozolima|Jerozolimie]], wówczas w brytyjskim terytorium mandatowym Palestyny. Jego rodzice byli [[Żydzi|żydowskimi]] emigrantami z [[Europa Wschodnia|Europy Wschodniej]].

Ojciec, Nehemiasz Rubitzow urodził się w 1886 we wsi Sydorowycze koło [[Iwanków|Iwankowa]] na [[Ukraina|Ukrainie]], wówczas w [[Imperium Rosyjskie|Imperium rosyjskim]]. Jego ojciec zmarł, gdy był jeszcze dzieckiem, i Nehemiasz musiał pracować na utrzymanie rodziny. W wieku 18 lat wyemigrował do [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]], gdzie przyłączył się do [[Syjonizm|syjonistycznej]] partii lewicowej [[Poalej Syjon]] i zmienił swoje nazwisko na Rabin. Podczas [[I wojna światowa|I wojny światowej]] w 1917 wraz z grupą ochotników wstąpił do [[Legion Żydowski|Legionu Żydowskiego]]. Po wojnie pozostał w brytyjskim Mandacie Palestyny<ref>{{cytuj stronę |url = http://jewish.kiev.ua/news/3383/ |tytuł = Доказано украинское происхождение Ицхака Рабина |autor =  |opublikowany = 2010-03-18 |praca = Jewish.kiev.ua |data =  |język = ru |data dostępu = 2012-02-04 |archiwum = https://web.archive.org/web/20120426050535/http://jewish.kiev.ua/news/3383/ |zarchiwizowano = 2012-04-26 }}</ref>.

Matka, Rosa Kohen urodziła się w 1890 w [[Mohylew]]ie na [[Białoruś|Białorusi]], wówczas w Imperium rosyjskim. Jej ojciec był [[rabin]]em, który sprzeciwiał się działalności ruchu syjonistycznego i wysłał córkę do [[Chrześcijaństwo|chrześcijańskiej]] szkoły dla dziewcząt w [[Homel|Homlu]]. W 1919 Rosa wyemigrowała do Mandatu Palestyny i zamieszkała w [[kibuc]]u nad [[jezioro Tyberiadzkie|jeziorem Tyberiadzkim]]. Potem przeprowadziła się do Jerozolimy, gdzie poznała Nehemiasza Rabina. W 1921 wzięli ślub. Icchak otrzymał imię na cześć dziadka, rabina Icchaka Kohena<ref>{{cytuj stronę |url = http://www.dadalos.org/deutsch/Vorbilder/Vorbilder/rabin/leben.htm#Eltern |tytuł = Icchak Rabin – from solider to Nobel Peace Prize Laureate |autor = |opublikowany = |praca = D@dalos |data = |język = de |data dostępu = 2012-02-04}}</ref>.

Po urodzeniu się Icchaka Rabina, jego rodzice przeprowadzili się do [[Hajfa|Hajfy]], gdzie w 1925 urodziła się jego siostra Rachela. Ich ojciec pracował w firmie elektrycznej i ze względów zawodowych przenieśli się do [[Tel Awiw-Jafa|Tel Awiwu]]. Zamieszkali w osiedlu mieszkaniowym [[Szabbazi]]. Ich matka podjęła tutaj pracę i została wybrana do Rady Miejskiej Tel Awiwu. Jesienią 1934 z jej inicjatywy otworzono szkołę żydowską w kibucu [[Giwat ha-Szelosza]]. Naukę w niej rozpoczął młody Icchak. W 1937 rozpoczął naukę w szkole rolniczej we wsi młodzieżowej [[Kadoorie]]. W pierwszym roku nauki zmarła matka Icchaka (chorowała na raka). Latem 1938 nastąpiło tymczasowe zamknięcie szkoły z powodu dużych wystąpień arabskich. Icchak, nie chcąc wracać do ojca, udał się do kibucu [[Ginnosar]], gdzie przebywał ze starszym kolegą ze szkoły [[Jigal Allon|Jigalem Allonem]]. Nauczył się tutaj obsługi broni i nawiązał pierwszy kontakt z żydowską organizacją paramilitarną [[Hagana]]. Po powrocie do szkoły, kontynuował naukę i ukończył ją z wyróżnieniem latem 1940. W nagrodę za wyniki w nauce otrzymał stypendium na [[Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley|University of California]] w [[Stany Zjednoczone|Stanach Zjednoczonych]]. Miał nadzieję zostać inżynierem [[irygacja (rolnictwo)|systemów nawadniających]]. Jednak [[II wojna światowa]] pokrzyżowała te plany. Pod wpływem swojego przyjaciela, Mosze Netzera, przeprowadził się do kibucu [[Ramat Jochanan]], gdzie pomagał w nauczaniu młodzieży<ref>{{cytuj książkę |autor = Dennis Ross |tytuł = The Missing Peace: The Inside Story of the Fight for Middle East Peace |wydawca = Farrar, Straus, and Giroux |miejsce = |rok = 2004 |strony = |isbn =}}</ref>.

== Kariera wojskowa ==
[[Plik:YitzhakRabin1948.png|thumb|left|Icchak Rabin, 1948]]
[[Plik:Rabin and Alon.jpg|thumb|left|Icchak Rabin (z lewej) i [[Jigal Allon]], 1949]]
Podczas praktyki w kibucu [[Ramat Jochanan]], wstąpił w 1941 do żydowskiej organizacji paramilitarnej [[Hagana]]<ref>{{cytuj stronę |url = http://www.mfa.gov.il/MFA/Facts+About+Israel/State/Yitzhak+Rabin.htm |tytuł = Icchak Rabin |autor = |opublikowany = 2003-03-02 |praca = Israel Ministry of Foreign Affairs |data = |język = en |data dostępu = 2012-02-08}}</ref>. Jego zdolności wojskowe zostały dostrzeżone przez Jigala Allona, który zachęcił go do wstąpienia do kompanii szturmowych [[Palmach]]. W czerwcu i lipcu 1941 wziął udział w alianckiej [[operacja Exporter|operacji Exporter]] wymierzonej przeciwko [[Francja Vichy|francuskim rządom Vichy]] w [[Syria i Liban|Mandacie Syrii i Libanu]]. Uczestniczył w akcji, w której [[Mosze Dajan]] stracił oko. W 1943 Rabin przeszedł kurs dla oficerów i w 1945 został zastępcą dowódcy 1 Batalionu Palmach.

Po zakończeniu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] stosunki brytyjsko-żydowskie w [[Palestyna|Palestynie]] były niezwykle skomplikowane. Źródłem licznych napięć było blokowanie przez brytyjskie władze napływu żydowskich imigrantów z [[Europa|Europy]] do [[Ziemia Izraela|Ziemi Izraela]]. Złapanych nielegalnych imigrantów umieszczano w obozie [[Atlit]]. Icchak Rabin otrzymał wówczas rozkaz przygotowania planu uwolnienia więźniów z obozu. W dniu 10 października 1945 członkowie kompanii szturmowych Palmach przeprowadzili atak na obóz i uwolnili 208 żydowskich więźniów<ref>{{cytuj stronę |url = http://www.shimur.org/english/article.php?id=27 |tytuł = Atlit „Illegal” Immigrant Detention Camp |praca = Society for Preservation of Israel Heritage Sites |język = en |zarchiwizowano = 2012-03-05 |archiwum = https://web.archive.org/web/20120305054952/http://www.shimur.org/english/article.php?id=27 |data dostępu = 2012-02-04 }}</ref>. 29 czerwca 1946 Rabin został aresztowany i przetrzymywany w brytyjskim więzieniu przez pięć miesięcy. Po uwolnieniu Icchak zamierzał powrócić do swojego pierwotnego planu rozpoczęcia studiów inżynierskich, jednak Jigal Allon przekonał go do pozostania w wojsku. Pod koniec 1946 objął dowództwo 2 Batalionu Palmach. W owym czasie siły Palmach liczyły jedynie cztery bataliony, i 2 Batalion odpowiadał za obszar [[równina Szaron|równiny Szaron]] i drogę z Tel Awiwu do Jerozolimy. W październiku 1947 został mianowany oficerem operacyjnym Palmach. Gdy pod koniec listopada 1947 wybuchła [[wojna domowa w Palestynie]], Icchak Rabin podczas jazdy motocyklem został raniony w nogę. Pomimo wyzdrowienia, pozostał mu lekki bezwład w zranionej nodze. Pomimo to, objął w kwietniu 1948 dowództwo nad [[Brygada Pancerna Harel|Brygadą Harel]]. Podczas [[I wojna izraelsko-arabska|I wojny izraelsko-arabskiej]] Icchak Rabin dowodził brygadą w ciężkich walkach [[bitwy o Jerozolimę (1948)|bitwy o Jerozolimę]]. W trakcie [[bitwy o Ramat Rachel]] rozkazał podjęcie szturmu w celu odzyskania utraconego kibucu [[Ramat Rachel]]. Był zaangażowany w budowę i obronę [[Droga Birmańska (Izrael)|Drogi Birmańskiej]]. W czerwcu 1948 uczestniczył w [[sprawa Altaleny|sporze o statek Altaleny]] pomiędzy dowództwem [[Siły Obronne Izraela|Sił Obronnych Izraela]] o organizacją paramilitarną [[Irgun Cewai Leumi|Irgun]]. W lipcu był zastępcą dowódcy [[operacja Danny|operacji Danny]], podczas której zajęto dwa duże arabskie miasta [[Lod|Lidda]] i [[Ramla]]. Pod rozkazem wydalenia ich mieszkańców podpisał się Rabin. Później był szefem operacji na froncie południowym i jako zastępca Jigala Allona uczestniczył we wszystkich ważnych bitwach na [[Negew|pustyni Negew]]. Na początku 1949 był członkiem izraelskiej delegacji negocjującej [[porozumienia z Rodos]]. W sierpniu 1949 objął na dwa miesiące stanowisko szefa [[Dowództwo Południowe (Izrael)|Południowego Dowództwa]]. Podczas wojny poznał swoją późniejszą żonę, [[Le’a Rabin|Leę]] z domu Schlossberg. Mieli dwoje dzieci: [[Dalja Rabin-Pelosof|Dalję]] (posłankę do Knesetu w latach 1999–2003)<ref>{{Kneset|231|name=Dalja Rabin-Pelosof}}</ref> oraz Juwala.

Po wojnie nastąpiła restrukturyzacja Sił Obronnych Izraela, i wielu dowódców Palmach zostało zwolnionych z wojska. Pozycja Rabina również była zagrożona, jednak w listopadzie 1949 mianowano go szefem kursu dowódców batalionów. Na początku 1951 został mianowany szefem zarządzania operacyjnego w [[Sztab Generalny Sił Obronnych Izraela|Sztabie Generalnym Sił Obronnych Izraela]]. W grudniu 1952 został wysłany do wojskowej szkoły sztabowej w [[Camberley]] w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]]. Rok później otrzymał awans na [[pułkownik]]a. W latach 1956–1959 był szefem [[Dowództwo Północne (Izrael)|Północnego Dowództwa]]. Następnie powrócił do Sztabu Generalnego i w latach 1959–1961 był szefem zarządzania operacyjnego, a w latach 1961–1963 zastępcą szefa Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela (w stopniu [[alluf]]a).

=== Szef Sztabu Generalnego ===
W dniu 25 grudnia 1963 otrzymał awans na generała porucznika (''raw alluf'') i został 7. [[Szef Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela|szefem Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela]]. Przez większość tego czasu, premier [[Lewi Eszkol]] pełnił równocześnie funkcję [[Ministerstwo Obrony (Izrael)|ministra obrony]], dając Rabinowi dużą swobodę działania. Stworzył on nową metodę szkolenia wojskowego i nowy system dowodzenia. Stworzona w ten sposób nowa [[strategia wojskowa]] czekała na wypróbowanie w warunkach [[wojna|wojny]].

W 1964 powstała [[Organizacja Wyzwolenia Palestyny]], która rozpoczęła różnorodne działania [[terroryzm|terrorystyczne]] wymierzone przeciwko Izraelowi. [[Palestyńczycy]] otrzymywali przy tym szerokie wsparcie od sąsiednich państw arabskich. Siły Obronne Izraela przeprowadzały odwetowe operacje atakując bazy terrorystów na terytorium [[Liban]]u i [[Jordania|Jordanii]]. W lipcu 1966 izraelska armia przeprowadziła dużą operację przeciwko [[Syria|syryjskim]] planom odwrócenia biegu źródeł rzeki [[Jordan (rzeka)|Jordan]]. W dniu 13 listopada 1966 przeprowadzono [[operacja Samoa|operację Samoa]] zajmując kilka wiosek w okolicy [[Hebron]]u. Doszło wówczas do konfrontacji z jordańską armią. W dniu 7 kwietnia 1967 doszło do bitwy powietrznej nad [[Wzgórza Golan|Wzgórzami Golan]], w której Izraelczycy zestrzelili sześć syryjskich samolotów myśliwskich [[MiG-21]]. Po bitwie izraelskie myśliwce przeleciały nad [[Damaszek|Damaszkiem]]. Kolejne incydenty doprowadziły do [[wojna sześciodniowa|wojny sześciodniowej]] w 1967, w której Siły Obronne Izraela pokonały [[Egipt]], Syrię i Jordanię. Izraelscy żołnierze zajęli [[Stare Miasto (Jerozolima)|Stare Miasto Jerozolimy]], wraz z [[Ściana Płaczu|Zachodnim Murem]] i [[Wzgórze Świątynne|Wzgórzem Świątynnym]]. Generał Rabin był jednym z pierwszych, który odwiedził Stare Miasto. W uznaniu za odniesione zwycięstwo w wojnie sześciodniowej, [[Uniwersytet Hebrajski w Jerozolimie|Uniwersytet Hebrajski]] nadał mu honorowy stopień naukowy [[doktor honoris causa]]. Podczas tej uroczystości, w dniu 28 czerwca 1967 Icchak Rabin wygłosił słynne przemówienie na [[Góra Skopus|Górze Skopus]]. Wyraził w niej ducha izraelskiej armii i zyskał tym szerokie uznanie społeczne. 1 stycznia 1968 Rabin ustąpił ze stanowiska i odszedł z armii.

== Kariera polityczna ==
Po odejściu z armii, Rabin na swój własny wniosek, został w lutym 1968 mianowany na [[ambasador]]a Izraela w Stanach Zjednoczonych (do 1973). W ciągu tych pięciu lat promował „strategię współpracy” izraelsko-amerykańskiej, zapewniając duże dostawy amerykańskiego sprzętu wojskowego dla Sił Obronnych Izraela. Rabin był uznawany za osobę zbliżoną z [[Partia Republikańska (Stany Zjednoczone)|Partią Republikańską]] i doradcą prezydenta ds. bezpieczeństwa narodowego [[Henry Kissinger|Henry’ego Kissingera]]<ref>{{cytuj stronę |url = http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/biography/rabin.html |tytuł = Icchak Rabin |autor = |opublikowany = [[Jewish Virtual Library]] |data = |język = en |data dostępu = 2012-02-08}}</ref>.

Po powrocie do Izraela wstąpił do [[Izraelska Partia Pracy|Partii Pracy]]. Podczas [[wojna Jom Kipur|wojny Jom Kipur]] w październiku 1973 nie pełnił żadnej funkcji. W [[wybory parlamentarne w Izraelu w 1973 roku|wyborach parlamentarnych 1973]] Rabin został wybrany do [[Ósmy Kneset|VIII Knesetu]], w którym zaangażował się w prace parlamentarnej komisji spraw zagranicznych i obrony. Premier [[Golda Meir]] powołała Icchaka Rabina na urząd ministra pracy<ref name="kneset">{{Kneset|168}}</ref>. Rząd jednak podał się do dymisji w wyniku ogłoszenia raportu ''Komisji Agranata'', która badała tło wybuchu wojny Jom Kipur. Doszło wówczas do walki o przywództwo nad Partią Pracy. W wewnętrznych wyborach Icchak Rabin otrzymał 298 głosów, a [[Szimon Peres]] otrzymał 254 głosy. W wyniku tego zwycięstwa, Rabin został 2 czerwca 1974 przywódcą Partii Pracy, która była zwycięska partią w wyborach parlamentarnych. W rezultacie Rabin został jedynym kandydatem na urząd premiera.

=== Pierwsza kadencja premiera ===
[[Plik:PikiWiki Israel 5229 Visit of Prime Minister Yitzhak Rabin.jpg|thumb|240px|Icchak Rabin w kibucu [[Elot]] (1975)]]
[[Plik:Carter - Rabin 07-03-1977.png|thumb|240px|Icchak Rabin i [[Jimmy Carter]] (1977)]]
W dniu 3 czerwca 1974 Icchak Rabin został mianowany na 5. [[premierzy Izraela|premiera Izraela]]. Był pierwszym premierem Izraela urodzonym w kraju. Pełniąc funkcję prezesa rady ministrów, równocześnie był ministrem komunikacji (do 20 marca 1975) i ministrem opieki społecznej (od 7 do 29 lipca 1975){{r|kneset}}.

Na froncie działań politycznych, Icchak Rabin od samego początku swojej kadencji zaangażował się w [[proces pokojowy w konflikcie izraelsko-egipskim]]. Dzięki mediacji sekretarza stanu Stanów Zjednoczonych Henry'ego Kissingera, we wrześniu 1975 zostało podpisane dwustronne porozumienie. Zgodnie z umową, Izrael wycofał swoje wojska z [[Synaj (półwysep)|półwyspu Synaj]], tworząc strefę buforową kontrolowaną przez międzynarodowe siły pokojowe [[UNEF]]. W zamian Egipt złagodził [[bojkot]] ekonomiczny i zezwolił na swobodną żeglugę izraelskim statkom handlowym<ref>{{cytuj stronę |url = https://mfa.gov.il/MFA/ForeignPolicy/MFADocuments/Yearbook2/Pages/111%20Interim%20Agreement%20between%20Israel%20and%20Egypt-%201.aspx |tytuł = Interim Agreement between Israel and Egypt – September 1, 1975 |autor = |opublikowany = Israel Ministry of Foreign Affairs |data = |język = en |data dostępu = 2019-03-17}}</ref>. Jako rekompensatę za opuszczenie półwyspu Synaj, Izrael otrzymał od Stanów Zjednoczonych gwarancje dostaw [[ropa naftowa|ropy naftowej]] oraz pomoc finansową. Jednak decyzja o opuszczeniu pól wydobywczych ropy naftowej na Synaju spotkała się z falą protestów społecznych, demonstracji i wystąpień [[opozycja (polityka)|opozycji]], która sprzeciwiała się zawartemu porozumieniu.

W czerwcu 1976 Rabin wyraził zgodę na przeprowadzenie [[operacja Entebbe|operacji „Entebbe”]], uwolnienia żydowskich pasażerów porwanego samolotu [[Air France]], który został uprowadzony do [[Uganda|Ugandy]]. Akcja izraelskich komandosów spotkała się z podziwem i wysoką oceną na Zachodzie<ref>{{cytuj książkę |autor = Yehuda Avner |tytuł = The Prime Ministers: An Intimate Narrative of Israeli Leadership |wydawca = The Toby Press |miejsce = |rok = 2010 |strony = |isbn = 9781592642786}}</ref>. Równocześnie rząd spotkał się z rosnącą akcją osiedleńczą żydowskich osadników w [[Samaria (kraina)|Samarii]] i [[Judea|Judei]]. Rabin w tym okresie popierał tworzenie nowych [[osiedla żydowskie|osiedli żydowskich]].

W wyniku wojny Jom Kipur państwo bardzo mocno zwiększyło wydatki na obronność. Dodatkowo, w październiku 1973 arabskie państwa [[OPEC]] pod przewodnictwem [[Arabia Saudyjska|Arabii Saudyjskiej]] potępiły amerykańską pomoc wojskową udzieloną Izraelowi i ogłosiły zmniejszenie wydobycia ropy naftowej o 5%, a kilka dni później ogłosiły całkowite [[embargo]] na dostawy ropy do Stanów Zjednoczonych i państw [[Europa Zachodnia|Europy Zachodniej]]. Dalsze działania krajów członkowskich OPEC w latach 1973–1974 doprowadziły do gwałtownego wzrostu ceny baryłki ropy<ref>{{cytuj stronę |url = http://artelis.pl/artykuly/133/czyzbysmy-byli-swiadkiem-kolejnego-kryzysu-naftowego |tytuł = Czyżbyśmy byli świadkiem kolejnego kryzysu naftowego? | autor = Lech Baczyński|opublikowany = 2006-11-03 |praca = Artelis |data = |język = pl |data dostępu = 2012-02-06}}</ref>. Doprowadziło to do [[kryzys naftowy|kryzysu naftowego]], który objął wszystkie uzależnione od ropy naftowej wysoko uprzemysłowione kraje, oraz wszystkie dziedziny [[gospodarka światowa|gospodarki światowej]]. Jego bezpośrednią konsekwencją był kryzys światowego systemu walutowego oraz kryzys gospodarczy połączony z [[recesja gospodarcza|recesją]] oraz [[inflacja|inflacją]]<ref>{{cytuj stronę |url = http://www.bbc.co.uk/polish/specials/1643_oil_world/page5.shtml |tytuł = Ceny surowca od zakończenia II wojny światowej | autor =|opublikowany = |praca = BBC Polish |data = |język = pl |data dostępu = 2012-02-06}}</ref>. Aby przeciwdziałać wzrostowi inflacji, rząd Rabina przeprowadził reformę podatku dochodowego. Nie przeprowadzono przy tym niepopularnych społecznie ograniczeń wydatków budżetowych, z czym wiązałyby się zwolnienia i cięcia w rządowych programach socjalnych. Pomimo to, udało się zmniejszyć stopę inflacji z 39,7% w 1974 do 20% w 1977. Poziom bezrobocia utrzymywał się na poziomie poniżej 4%. W pierwszym roku kadencji rządu Rabina, wprowadzono system preferencyjnych kredytów mieszkaniowych dla młodych małżeństw, umożliwiając budowę wielu nowych osiedli mieszkaniowych. Pomimo to, jego gabinet dopuścił się kilku poważnych skandali finansowych, które obciążyły premiera. Ciążyły na nim poważne zarzuty o niejasne machinacje finansowe prowadzone przez jego żonę w bankach amerykańskich i izraelskich. Chodziło o posiadanie przez nią zagranicznych kont bankowych, co było zabronione przez izraelskie prawo finansowe. Dodatkowym problemem było utrzymanie w rządzie partii religijnych. Nie udało się to – przelot czterech samolotów [[McDonnell Douglas F-15 Eagle|F-15]] w czasie [[szabat]]u stał się powodem opuszczenia przez nie koalicji rządowej. W wyniku tego rząd podjął decyzję o dymisji o ogłoszeniu przedterminowych wyborów.

W wewnętrznych wyborach przeprowadzonych w lutym 1977 w Partii Pracy, nowym liderem został Szimon Peres. Na przegranej Rabina zaciążyły oskarżenia o oszustwa finansowe jego żony. Rabin z całą świadomością wziął na siebie odpowiedzialność za poczynania żony. Takie zachowanie spotkało się z uznaniem wielu obserwatorów jako przyzwoite i odpowiedzialne. Po przegranej w wyborach wewnątrzpartyjnych, Rabin chciał natychmiast podać się do dymisji, nie było to jednak możliwe. Dlatego, 22 kwietnia udał się na urlop do czasu przeprowadzenia wyborów.

=== Członek opozycji ===
Niespodziewanie w [[Wybory parlamentarne w Izraelu w 1977 roku|wyborach parlamentarnych w 1977]] zwycięstwo odniosła prawicowa partia [[Likud]], natomiast Koalicja Pracy przeszła do opozycji. W [[Dziewiąty Kneset|IX Knesecie]] (1977–1981) i [[Dziesiąty Kneset|X Knesecie]] (1981–1984) Icchak Rabin był zaangażowany w prace parlamentarnej komisji spraw zagranicznych i obrony{{r|kneset}}.

=== Minister obrony ===
[[Plik:Yitzhak Rabin (1986).JPEG|thumb|240px|Icchak Rabin i Lea Rabin podczas wizyty w Stanach Zjednoczonych, 1986]]
W wyniku [[wybory parlamentarne w Izraelu w 1984 roku|wyborów parlamentarnych w 1984]] w Izraelu nastąpił polityczny [[pat]]. W [[Jedenasty Kneset|XI Knesecie]] nastąpiła równowaga sił pomiędzy prawicowo-religijnym blokiem Likudu a lewicowo-arabskim blokiem [[Izraelska Partia Pracy|Izraelskiej Partii Pracy]]. Jedynym sposobem wyjścia z martwego punktu było stworzenie rządu jedności narodowej przewodzonego przez premiera „rotacyjnego”, pochodzącego raz z jednego, raz z drugiego ugrupowania. Pierwszy rząd powołał we wrześniu 1984 Szimon Peres, a następnie w październiku 1986 [[Icchak Szamir]] powołał drugi rząd. W obu rządach Icchak Rabin pełnił funkcję [[Ministerstwo Obrony (Izrael)|ministra obrony]].

Był to trudny, końcowy okres [[wojna libańska|wojny libańskiej]] (1982–1985), i Rabin koordynował wycofywanie Sił Obronnych Izraela do „strefy bezpieczeństwa” tworzonej w południowym [[Liban]]ie. Następnie ograniczano liczebność izraelskich oddziałów, a odpowiedzialność za strefę przekazywano w coraz większym zakresie w ręce [[Armia Południowego Libanu|Armii Południowego Libanu]]. Przez cały ten czas prowadzono walki z szyickim [[Hezbollah]]em i [[Ruch Amal|Amalem]], ponosząc ciężkie straty. W grudniu 1987 Rabin stanął przed zupełnie nowym zagrożeniem, którym była [[pierwsza intifada]]. Początkowo całkowicie zignorował on palestyńskie wystąpienia i kontynuował swoją wizytę roboczą w Stanach Zjednoczonych. Izraelscy żołnierze tłumili zamieszki [[pałka policyjna|pałkami policyjnymi]]<ref>{{Cytuj książkę |autor=Eugene R. Wittkopf| autor2=James M. McCormick |tytuł=The Domestic Sources of American Foreign Policy: Insights and Evidence |rok=1986 |wydanie=2 |wydawca=Rowan & Littlefield |isbn=074254740X}}</ref>. W styczniu 1988 Rabin zdecydował o wprowadzeniu [[godzina policyjna|godziny policyjnej]] na [[Zachodni Brzeg|Zachodnim Brzegu]] i w [[Strefa Gazy|Strefie Gazy]]. Do tłumienia zamieszek skierowano wówczas duże siły wojskowe, przeprowadzając masowe aresztowania demonstrantów, surowo egzekwując przepisy wobec Palestyńczyków. Icchak Rabin zachęcał żołnierzy i policjantów do łamania kości Palestyńczyków. Mówił on: <blockquote>''„pierwszym priorytetem sił bezpieczeństwa ma być stanięcie na przeszkodzie agresywnym demonstracjom z siłą, mocą i ciosami ... Damy jasno do zrozumienia gdzie przebiegają terytoria.”''<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.jmcc.org/research/reports/intifada.htm| tytuł = The Intifada – An Overview: The First Two Years|autor = Jerusalem Media & Communication Centre | język = en |zarchiwizowano = 2002-06-15 |archiwum = https://web.archive.org/web/20020615025626/http://www.jmcc.org/research/reports/intifada.htm| data dostępu = 2008-02-08}}</ref></blockquote>

Dalszy przebieg Intifady spowodował, iż Icchak Rabin doszedł do wniosku, że jedynym sposobem na rozwiązanie [[Konflikt izraelsko-palestyński|konfliktu izraelsko-palestyńskiego]] są negocjacje<ref>{{cytuj książkę |autor = Awi Szlaim |tytuł = The Iron Wall; Israel and the Arab World |wydawca = Penguin Books |miejsce = |rok = 2000 |strony = 453–457 |isbn = 0-14-028870-8}}</ref><ref>{{cytuj stronę |url = https://www.fpri.org/article/1995/11/yitzhak-rabin-appreciation/ |tytuł = A Briefing on the Middle East Peace Process – Icchak Rabin: An Appreciation |autor = Harvey Sicherman |opublikowany = 1995 |praca = Foreign Policy Research Institute |data = |język = en |data dostępu = 2019-03-17}}</ref>.

W następstwie [[wybory parlamentarne w Izraelu w 1992 roku|wyborów parlamentarnych 1992]] powstał rząd jedności narodowej kierowany przez Icchaka Szamira. Rabin ponownie został ministrem obrony i pełnił tę funkcję do 15 marca 1990, kiedy to Szimon Peres doprowadził do przegłosowania w parlamencie [[wotum nieufności]] wobec premiera Szamira. W następnym czasie Rabin pracował jako członek parlamentarnej komisji spraw zagranicznych i obrony. W lutym 1992 wygrał wewnątrzpartyjne wybory, stając na czele Partii Pracy.

=== Druga kadencja premiera ===
[[Plik:Bill Clinton, Yitzhak Rabin, Yasser Arafat at the White House 1993-09-13.jpg|thumb|240px|Icchak Rabin, [[Bill Clinton]] i [[Jasir Arafat]] po podpisaniu [[porozumienia z Oslo]], 13 września 1993]]
[[Plik:Hussein Clinton Rabin.jpg|thumb|240px|[[Husajn ibn Talal|Husajn I]], [[Bill Clinton]] i Icchak Rabin po podpisaniu deklaracji waszyngtońskiej, 25 lipca 1994]]
[[Plik:Yitzak Rabin PD.jpg|thumb|240px|Icchak Rabin, 1995]]
W wyniku [[wybory parlamentarne w Izraelu w 1992 roku|wyborów parlamentarnych w 1992]] lewicowa Partia Pracy uzyskała zwycięstwo, i 13 lipca 1992 Icchak Rabin został 11. premierem Izraela. Jednocześnie pełnił obowiązki ministra obrony. Przejściowo był także ministrem pracy i opieki społecznej (do 31 grudnia 1992), ministrem ds. Jerozolimy (do 31 grudnia 1992), ministrem ds. religii (do 27 lutego 1995), ministrem edukacji i kultury (od 11 maja 1993 do 7 czerwca 1993), ministrem spraw wewnętrznych (od 14 września 1993 do 27 lutego 1995) i ministrem zdrowia (od 8 lutego 1994 do 1 czerwca 1994){{r|kneset}}.

Od samego początku swojej kadencji, Rabin zaangażował się w negocjacje pokojowe z [[Syria|Syrią]] i [[Palestyńczycy|Palestyńczykami]]. Rabin największe nadzieje wiązał z rozpoczęciem procesu pokojowego z Syrią. Do prowadzenia negocjacji wyznaczył eksperta ds. Syrii, ambasadora Izraela w Stanach Zjednoczonych, prof. Itamara Rabinowicza. Negocjacje były prowadzone w [[Londyn]]ie i [[Oslo]]. Kiedy społeczeństwo izraelskie dowiedziało się, że podpisanie traktatu pokojowego z Syrią wiąże się z całkowitym wycofaniem ze [[Wzgórza Golan|Wzgórz Golan]], wywołało to masowe protesty. Szczególnie niezadowoleni byli żydowscy mieszkańcy Wzgórz Golan, którzy traktowali to jako złamanie przedwyborczych obietnic Rabina. W konsekwencji Rabin wyraził zgodę, aby podpisanie porozumienia z Syrią było uzależnione od wyniku [[referendum]]. Równolegle były prowadzone negocjacje z Palestyńczykami. Jednak po upływie kilku miesięcy nie udało się osiągnąć żadnego porozumienia, a przestępcza działalność [[terroryzm|organizacji terrorystycznych]] była kontynuowana. Z tego powodu, Rabin podjął w grudniu 1992 decyzję o deportowaniu do Libanu grupy 415 działaczy [[Hamas]]u i [[Islamski Dżihad|Islamskiego Dżihadu]]. Bezpośrednią przyczyną podjęcia tej decyzji było zabójstwo dwóch izraelskich żołnierzy. W lipcu 1993 doszło do eskalacji napięcia na granicy izraelsko-libańskiej. Szyicka organizacja [[Hezbollah]] przeprowadziła atak zabijając sześciu izraelskich żołnierzy, a następnie wielokrotnie ostrzelała rakietami przygraniczne wioski na terytorium Izraela. W odpowiedzi Siły Obronne Izraela przeprowadziły w dniach 25–31 lipca 1993 operację wojskową w południowym Libanie. Bombardowania lotnicza i ostrzał artyleryjski wyrządził liczne szkody w libańskich wsiach.

W międzyczasie, od stycznia 1993 prowadzone były tajne negocjacje izraelsko-palestyńskie w Oslo. W ich rezultacie, w dniu 13 września 1993 nastąpiło podpisanie [[porozumienia z Oslo]]. Stworzyło ono fundamenty procesu pokojowego na [[Bliski Wschód|Bliskim Wschodzie]] i podstawę prawną do powstania [[Autonomia Palestyńska|Autonomii Palestyńskiej]] w Strefie Gazy i mieście [[Jerycho]]. W zamian [[Organizacja Wyzwolenia Palestyny]] wyrzekła się przemocy i uznała prawo Izraela do istnienia w pokoju i bezpieczeństwie. ''Deklarację Pokojowych Intencji'' podpisano w [[Waszyngton]]ie. Podpisy złożyli premier Icchak Rabin oraz przewodniczący OWP [[Jasir Arafat]]. Następnie, 28 września 1995 podpisano porozumienie z Oslo II, które rozszerzyło Autonomię Palestyńską na większą część Zachodniego Brzegu Jordanu. Utworzono wówczas trzy strefy: (A) duże miasta Samarii i Judei z sąsiednimi wsiami, które znajdowały się pod kontrolą władz palestyńskich (3% terytorium); (B) pozostałe arabskie miasteczka, w których władzę cywilną sprawowali Palestyńczycy, jednak sprawy bezpieczeństwa kontrolował nadal Izrael (23% terytorium); oraz (C) pozostały obszar z osiedlami żydowskimi pozostawał pod pełną kontrolą Izraela (74% terytorium). Icchak Rabin podkreślał, że celem porozumienia jest utworzenie [[Palestyna (państwo)|państwa palestyńskiego]] w granicach zbliżonych do linii sprzed 4 czerwca 1967. Podkreślał przy tym, że zostanie utrzymana jedność miasta [[Jerozolima|Jerozolimy]], przy Izraelu pozostaną bloki osiedli żydowskich, a w [[Dolina Jordanu|Dolinie Jordanu]] będzie utrzymana bezpieczna granica izraelsko-jordańska.

Podpisanie porozumienia z Palestyńczykami wywołało bardzo silne kontrowersje w społeczeństwie izraelskim, zwłaszcza że palestyńskie organizacje terrorystyczne nadal kontynuowały swoją działalność przeciwko Izraelowi, a Organizacja Wyzwolenia Palestyny nie wywiązywała się ze swoich zobowiązań. Wywołało to bezprecedensową falę protestów ze strony środowisk prawicowych. Względem Icchaka Rabina wysuwano liczne zarzuty, oskarżając go m.in. o alkoholizm, działalność przeciwko państwu itp. Niektórzy postrzegali go jako bohatera walczącego o zapewnienie pokoju. Inni widzieli w nim zdrajcę, oddającego Arabom ziemie prawnie przynależną tylko Żydom. Na wiecach i demonstracjach (w których brali udział m.in. [[Binjamin Netanjahu]], [[Ariel Szaron]] i [[Ehud Olmert]]) pojawiały się podobizny Rabina odzianego w [[kefija|arafatkę]] lub w mundur [[Schutzstaffel|SS]]. Podczas jednego z takich pochodów wznoszono nawet modły do Anioła Śmierci, aby zgładził Rabina. Otwarcie wzywano do jego zamordowania, m.in. obnosząc trumnę z napisem ''Icchak Rabin – morderca syjonizmu''. Dodatkową kontrowersyjną kwestią było to, iż rząd utrzymywał swoją większość w Knesecie przy pomocy poparcia partii politycznych izraelskich Arabów. W polityce wewnętrznej, Rabin położył silny nacisk na rozwój infrastruktury komunikacyjnej państwa. Rozbudowa dróg i linii kolejowych przyczyniła się do pobudzenia rozwoju gospodarczego Izraela w następnych latach. Rabin realizował także bezprecedensowe w historii Izraela projekty na rozwój społeczności [[Arabowie|arabskich]] i [[Druzowie|druzyjskich]]. Ponadto zwiększono budżet edukacji i zreformowano system ubezpieczeń państwowych<ref>{{cytuj stronę |url = http://www.pmo.gov.il/nr/exeres/BF18509C-3BAA-43E0-BD8B-CDB7DA3001EA.htm |tytuł = Yitzhak Rabin – The fifth Prime minister |opublikowany = Prime Minister’s Office |data =  |język = en |zarchiwizowano = 2007-12-08 |archiwum = https://web.archive.org/web/20071208011555/http://www.pmo.gov.il/nr/exeres/BF18509C-3BAA-43E0-BD8B-CDB7DA3001EA.htm |data dostępu = 2012-02-08 }}</ref>.

Pomimo tych wszystkich trudności, Rabin nie ulegał wpływom protestów i kontynuował proces pokojowy. W dniu 14 września 1993 rozpoczęły się negocjacje izraelsko-jordańskie, a w lutym 1994 negocjacje izraelsko-libańskie. Zaproponowano likwidację „strefy bezpieczeństwa” w południowym Libanie i podpisanie w ciągu trzech miesięcy traktatu pokojowego. W dniu 26 października 1994 nastąpiło podpisanie [[jordańsko-izraelski traktat pokojowy|traktatu pokojowego izraelsko-jordańskiego]]. 10 grudnia 1994 Icchak Rabin został laureatem [[Laureaci Pokojowej Nagrody Nobla|pokojowej Nagrody Nobla]], wspólnie z Jasirem Arafatem i Szimonem Peresem<ref>{{cytuj stronę |url = http://www.pmo.gov.il/PMOEng/Government/Memorial/PrimeMinisters/Rabin.htm |tytuł = Prime Minister Yitzhak Rabin |autor =  |opublikowany =  |praca = Prime Minister’s Office |data =  |język = en |zarchiwizowano = 2008-02-07 |archiwum = https://web.archive.org/web/20080207060033/http://www.pmo.gov.il/PMOEng/Government/Memorial/PrimeMinisters/Rabin.htm |data dostępu = 2012-02-08 }}</ref>.

== Zabójstwo i jego następstwa ==
{{osobny artykuł|Zamach na Icchaka Rabina}}
[[Plik:Kikar rabin.jpg|thumb|240px|Monument w Tel Awiwie upamiętniający miejsce zabójstwa Icchaka Rabina]]
[[Plik:Rabins' Grave.JPG|thumb|240px|Grób Icchaka Rabina (czarny kamień) i jego żony Lei (biały kamień) na [[Wzgórze Herzla|Wzgórzu Herzla]] w Jerozolimie]]
4 listopada 1995, po zakończeniu pokojowego wiecu na [[Plac Rabina (Tel Awiw)|Placu Królów Izraela]] w Tel Awiwie, o godz. 21:45 Icchak Rabin został postrzelony przez żydowskiego nacjonalistę [[Jigal Amir|Jigala Amira]], który oddał trzy strzały do premiera. Rabin został natychmiast przewieziony do [[Centrum Medyczne Tel Awiw|Centrum Medycznego Tel Awiwu]], gdzie dwie godziny później zmarł na stole operacyjnym, na skutek znacznej utraty krwi i uszkodzenia płuca<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.ahistoria.pl/index.php/2011/03/8-zamachow-uwiecznionych-na-tasmie/|tytuł=8 zamachów uwiecznionych na taśmie|data=2011-03-16|opublikowany=AHistoria.pl|język=pl|data dostępu=2011-03-17|archiwum=https://web.archive.org/web/20110319142048/http://www.ahistoria.pl/index.php/2011/03/8-zamachow-uwiecznionych-na-tasmie/|zarchiwizowano=2011-03-19}}</ref>. Zamachowiec był prawicowym religijnym fanatykiem, który wierzył, że podpisane porozumienia pokojowe stanowią zagrożenie dla Izraela. Wyraził on nadzieję, że zabójstwo Rabina uniemożliwi realizację zawartych umów.

[[Zamach na Icchaka Rabina|Zabójstwo Icchaka Rabina]] było szokiem dla większości izraelskiej opinii publicznej. Ludzie urządzali wiece i demonstracje upamiętniające zamordowanego, które odbywały się w miejscu zamachu, niedaleko domu Rabina, przed Knesetem i domem Amira. Na pogrzebie pojawiło się wielu światowych przywódców, m.in. prezydent USA Bill Clinton, prezydent Egiptu [[Husni Mubarak]] i król Jordanii [[Husajn ibn Talal|Husajn I]]. Data śmierci Rabina została uznana za narodowy dzień pamięci, jego imieniem nazwano wiele ulic i instytucji w Izraelu. Przez większość Izraelczyków postrzegany jest jako wielki człowiek pokoju, pomimo jego wojskowej kariery. Stał się symbolem narodowym, zwłaszcza dla izraelskiej lewicy.

== Publikacje ==
* {{cytuj książkę |autor = Icchak Rabin |tytuł = Pinkas Sherut |wydawca = |miejsce = |rok = 1979 |strony = |isbn =}}
* {{cytuj książkę |autor = Icchak Rabin |tytuł = The War in Lebanon |wydawca = |miejsce = |rok = 1983 |strony = |isbn =}}
* {{cytuj książkę |autor = Icchak Rabin |tytuł = Meetings with World Leaders |wydawca = |miejsce = |rok = 1984 |strony = |isbn =}}
* {{cytuj książkę |nazwisko=|imię=| autor = Icchak Rabin |tytuł = The Rabin Memoirs |url = http://books.google.cz/books?id=Gb8sjKSTvFwC&printsec=frontcover#v=onepage&q&f=false |rok = 1996 |wydawca = University of California Press |miejsce = Berkeley |strony = |isbn = 0-520-20766-1 |język = en |data dostępu = 2012-02-08}}

== Upamiętnienie ==
W filmie ''[[Atak na Entebbe]]'' w reżyserii [[Irvin Kershner|Irvina Kershnera]] w rolę Rabina wcielił się [[Peter Finch]]<ref>{{IMDb|tytuł|0076594|Atak na Entebbe}}</ref>.

== Zobacz też ==
* [[Centrum Icchaka Rabina]]

== Przypisy ==
{{Przypisy}}

== Bibliografia ==
* {{Kneset|168}}

== Linki zewnętrzne ==
* {{cytuj stronę |url = http://www.knesset.gov.il/rabin/eng/RabEng_HPage.htm |tytuł = Icchak Rabin (1922–1995) |autor = |opublikowany = |praca = The Knesset |data = |język = en |data dostępu = 2012-02-08}}
* {{cytuj stronę |url = http://www.rabincenter.org.il/Web/En/Default.aspx |tytuł = The Icchak Rabin Center | autor =|opublikowany = |praca = The Icchak Rabin Center |data = |język = en |data dostępu = 2012-02-08}}
* {{cytuj stronę |url = http://www.isracast.com/transcripts/021105a_trans.htm |tytuł = Recorded Interview with Yitzhak Rabin One Month Before His Assassination and Broadcast for the First Time |autor = David Essing |opublikowany = 1995-11-04 |praca = IsraCast |data =  |język = en |data dostępu = 2012-02-08 |archiwum = https://web.archive.org/web/20060316021814/http://www.isracast.com/transcripts/021105a_trans.htm |zarchiwizowano = 2006-03-16 }}
* {{cytuj stronę |url = http://yigalamir.com/kempler_video.htm |tytuł = Yitzhak Rabin Murder video |autor = Roni Kempler |opublikowany =  |praca = yigalamir.com |data =  |język = en |zarchiwizowano = 2006-08-14 |archiwum = https://web.archive.org/web/20060814235527/http://www.yigalamir.com/kempler_video.htm |data dostępu = 2012-02-08 }}

{{Premierzy Izraela}}
{{Nobel Pokojowy}}
{{Człowiek roku tygodnika Time}}
{{Szef Sztabu Generalnego SOI}}
{{Ministrowie obrony Izraela}}
{{Ministrowie spraw wewnętrznych Izraela}}{{Ministrowie ds. Jerozolimy i dziedzictwa narodowego}}{{Ministrowie komunikacji Izraela}}
{{Ministrowie edukacji Izraela}}
{{Ministrowie spraw religijnych Izraela}}
{{Ministrowie opieki społecznej Izraela}}
{{Ministrowie zdrowia Izraela}}
{{Ministrowie pracy Izraela}}
{{Szesnasty rząd Izraela}}
{{Siedemnasty rząd Izraela}}
{{Dwudziesty pierwszy rząd Izraela}}
{{Dwudziesty drugi rząd Izraela}}
{{Dwudziesty trzeci rząd Izraela}}
{{Dwudziesty piąty rząd Izraela}}
{{Ambasadorowie Izraela w Stanach Zjednoczonych}}
{{Kontrola autorytatywna}}

{{SORTUJ:Rabin, Icchak}}
[[Kategoria:Ambasadorowie Izraela w Stanach Zjednoczonych]]
[[Kategoria:Członkowie Palmachu]]
[[Kategoria:Izraelscy generałowie]]
[[Kategoria:Izraelscy ministrowie edukacji]]
[[Kategoria:Izraelscy ministrowie komunikacji]]
[[Kategoria:Izraelscy ministrowie obrony]]
[[Kategoria:Izraelscy ministrowie opieki społecznej]]
[[Kategoria:Izraelscy ministrowie pracy]]
[[Kategoria:Izraelscy ministrowie spraw religijnych]]
[[Kategoria:Izraelscy ministrowie spraw wewnętrznych]]
[[Kategoria:Izraelscy ministrowie zdrowia]]
[[Kategoria:Ludzie roku tygodnika Time]]
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Jerozolimie]]
[[Kategoria:Nobliści – nagroda pokojowa]]
[[Kategoria:Pochówki w Izraelu]]
[[Kategoria:Przewodniczący Koalicji Pracy]]
[[Kategoria:Politycy Poalej Syjon]]
[[Kategoria:Posłowie do Knesetu VIII kadencji]]
[[Kategoria:Posłowie do Knesetu IX kadencji]]
[[Kategoria:Posłowie do Knesetu X kadencji]]
[[Kategoria:Posłowie do Knesetu XI kadencji]]
[[Kategoria:Posłowie do Knesetu XII kadencji]]
[[Kategoria:Posłowie do Knesetu XIII kadencji]]
[[Kategoria:Szefowie Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela]]
[[Kategoria:Premierzy Izraela]]
[[Kategoria:Przewodniczący Izraelskiej Partii Pracy]]
[[Kategoria:Zamordowani szefowie rządów]]
[[Kategoria:Izraelscy ministrowie ds. Jerozolimy i dziedzictwa narodowego]]
[[Kategoria:Osoby przedstawione na izraelskich banknotach]]
[[Kategoria:Doktorzy honoris causa uczelni w Izraelu]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1922]]
[[Kategoria:Zmarli w 1995]]
[[Kategoria:Ofiary zabójstw w Izraelu]]