Ignacy Wilczek
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie |
rzymskokatolickie |
| Inkardynacja | |
Ignacy Wilczek (ur. 29 lipca 1728 w Podolińcu na Spiszu, zm. 18 czerwca 1797 w Krakowie) – polski poeta nowołaciński, filozof, teolog, jezuita.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Odebrał nauki w kolegium jezuitów w Ostrogu (1743-1746). Następnie wstąpił do zakonu jezuitów (1747) i odbył dwuletni nowicjat w Krakowie, a w 1758 przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1755-1759 studiował teologię w Krakowie[1].
Pracował jako nauczyciel w szkołach jezuickich: retoryki (1760-1761) i filozofii (1761-1763) w kolegium jezuitów w Krośnie, filozofii w kolegium jezuitów w Kaliszu (1763-1773), filozofii w kolegium jezuickie w Poznaniu (1766-1769), oraz jako profesor teologii i prawa kanonicznego w kolegium jezuitów w Krakowie (1769-1773). Kiedy w 1773 nastąpiła kasata zakonu jezuitów, Wilczek pozostał w Krakowie. W został członkiem komitetu redakcyjnego opracowującego nowe podręczniki dla Wydziału Teologicznego Szkoły Głównej Koronnej[1].
Jest autorem kilku zbiorów wierszy i poematów nowołacińskich, przede wszystkim o tematyce religijnej i filozoficznej. Zdaniem Tadeusza Sinko był jednym z najwybitniejszych pisarzy łacińskich epoki stanisławowskiej[2]. Obrona elementów katolickiej wiary dokonywana jest za pomocą argumentów racjonalnych i widać w niej wpływy filozofii oświecenia. Podejmowana przez niego problematyka obejmowała: relację łaski Bożej i ludzkiej wolności (w nawiązaniu do poematu kardynała de Polignaca Anti-Lucretius, 1747), dowodom na istnienie Boga, nieśmiertelności duszy, krytyce deizmu, obronie dogmatów katolicyzmu. Niektóre z poematów poświęcone są filozofii przyrody: optyce, akustyce, meteorologii, kosmografii, zwalczaniu astrologii i wróżbiarstwa[1].
Dzieła[edytuj | edytuj kod]
- (1777) De coloribus et sono carmen, Poznań,
- (1777) De Deo uno carmen, Poznań[3],
- (1785) De Divina Providentia et virtute carmen, Warszawa,
- (1785) Carmina, Kalisz[4],
- (1788) Carmina, Kraków, Szkoła Główna Koronna[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Darowski 2011 ↓.
- ↑ Tadeusz Sinko, Polski Anty-Lukrecjusz, „Rozprawy. Polska Akademia Umiejętności. Wydział Filologiczny”, 49, 1911, s. 286-399.
- ↑ Ignacy Wilczek, De Deo uno carmen, 1777.
- ↑ Ignacy Wilczek, Ignatii Wilczek Carmina. [P. 1-2], Kalisz: Drukarnia Prymasowska, 1785.
- ↑ Ignacy Wilczek, Ignatii Wilczek Carmina : De Deo Uno, De Providentia Divina, De Scientia & Gratia, De Virtute Divina providentia Virtus Divina scientia et gratia Deus Unus, Kraków: Drukarnia Szkoły Głównej Koronnej, 1788.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roman Darowski, Wilczek Ignacy, [w:] Andrzej Maryniarczyk (red.), Encyklopedia filozofii polskiej, t. 2, Lublin: Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu, 2011, s. 803-804.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Dzieła Ignacgo Wilczka w bibliotece Polona