Interferometr Kapicy-Diraca-Talbota-Lau
Interferometr Kapicy-Diraca-Talbota-Lau – interferometr wykorzystywany do demonstracji i badania zjawisk falowych przy użyciu ciężkich (rzędu 10 tysięcy jednostek masy atomowej) cząsteczek organicznych (fulerenów i fluorofulerenów).
Interferometr ten zbudowany jest jak interferometr Talbota-Lau, czyli ma 3 siatki dyfrakcyjne (pierwsza, używana zamiast przesłony ze szczelinami, formuje koherentny strumień cząsteczek, druga służy do dyfrakcji, a trzecia, przesuwana, umożliwia zmianę obrazu, co ułatwia jego analizę)[1].
Środkową siatkę stanowi fala stojąca generowana przez promień lasera padający na zwierciadło. Dyfrakcję materii na stojącej fali świetlnej przewidzieli Piotr Kapica i Paul Dirac w 1933 (efekt Kapicy-Diraca).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ OTIMA - Interferometer. Quantum Nanophysics & Molecular Quantum Optics, University of Viena. [dostęp 2015-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-24)]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Klaus Hornberger, Stefan Gerlich, Hendrik Ulbricht, Lucia Hackermüller, Stefan Nimmrichter, Ilya V Goldt, Olga Boltalina and Markus Arndt. „New Journal of Physics”, 27-04-2009. IOP Publishing. DOI: 10.1088/1367-2630/11/4/043032. (ang.).