Ismail al-Faruqi
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
27 maja 1986 |
Narodowość | |
![]() |
Ismaʻīl Rājī al-Fārūqī (1 stycznia 1921 – 27 maja 1986) był palestyńsko-amerykańskim filozofem znanym ze swoich wkładów w badania nad islamem i dialogiem międzyreligijnym. Spędził kilka lat na Uniwersytecie Al-Azhar w Kairze i wykładał na uniwersytetach w Ameryce Północnej, w tym na Uniwersytecie McGill w Montrealu, Kanada. Al-Faruqi był profesorem religii na Temple University, gdzie założył i kierował programem studiów islamskich. Był również założycielem Międzynarodowego Instytutu Myśli Islamskiej (IIIT). Al-Faruqi napisał ponad 100 artykułów i 25 książek, w tym Christian Ethics: A Historical and Systematic Analysis of Its Dominant Ideas oraz Al-Tawhid: Its Implications For Thought And Life.
Wczesne życie i edukacja[edytuj | edytuj kod]
Al-Faruqi urodził się w Jaffie, w Palestynie pod brytyjskim mandatem.[1] Jego ojciec, 'Abd al-Huda al-Faruqi, był sędzią islamskim (qadi). Al-Faruqi otrzymał swoje wczesne religijne wykształcenie w domu i w miejscowym meczecie. W 1936 roku rozpoczął naukę w francuskim Dominikańskim Kolegium Braci z Jaffy.
W 1942 roku został mianowany rejestratorem spółdzielni pod rządami brytyjskiego mandatu w Jerozolimie. W 1945 roku został gubernatorem okręgu Galilei. Po wojnie arabsko-izraelskiej w 1948 roku al-Faruqi wyemigrował do Bejrutu w Libanie, gdzie studiował na Amerykańskim Uniwersytecie w Bejrucie. Później zapisał się na Uniwersytet Indiana, gdzie uzyskał tytuł magistra filozofii z pracą dyplomową zatytułowaną The Ethics of Reason and the Ethics of Life (Kantian and Nietzschean Ethics) w 1949 roku.[2]
W swojej pracy magisterskiej al-Faruqi badał etykę Immanuela Kanta i Friedricha Nietzschego. Kontynuował studia, uzyskując drugi tytuł magistra filozofii na Uniwersytecie Harvarda w 1951 roku, a w 1952 roku zdobył doktorat z pracy zatytułowanej On Justifying the Good na Uniwersytecie Indiana.[3] W swojej rozprawie doktorskiej al-Faruqi argumentował, że wartości są absolutnymi, samodzielnymi esencjami znanymi a priori poprzez intuicję emocjonalną. Oparł swoje teorie na fenomenologii Maxa Schelera i badaniach etycznych Nicolaia Hartmanna.[4][5]
Jego studia doprowadziły go do wniosku, że brak transcendentnej podstawy prowadzi do moralnego relatywizmu, co skłoniło go do ponownego przemyślenia swojego islamskiego dziedzictwa. W ciągu sześciu lat od przybycia do Stanów Zjednoczonych, zdał sobie sprawę z potrzeby dokładniejszego badania islamu, co skłoniło go do podjęcia studiów na Uniwersytecie Al-Azhar w Egipcie. Do czasu opuszczenia Stanów Zjednoczonych, miał już nowe pytania dotyczące moralnych obowiązków i starał się zintegrować swoje intelektualne poszukiwania z islamską tożsamością.[6]
Kariera akademicka[edytuj | edytuj kod]
W 1958 roku al-Faruqi otrzymał propozycję stypendium wizytującego na Wydziale Teologii Uniwersytetu McGill. Mieszkał w Ville St. Laurent i dołączył do Instytutu Studiów Islamskich Uniwersytetu McGill na zaproszenie jego założyciela, Wilfreda Cantwella Smitha. W latach 1958-1961 nauczał obok Smitha i był znany ze swojego dynamicznego i oryginalnego podejścia do myśli islamskiej.[7] Podczas swojego pobytu studiował teologię chrześcijańską i judaizm, a także zapoznał się z pakistańskim filozofem Fazlurem Rahmanem. W 1961 roku Rahman zorganizował dla al-Faruqi dwuletni pobyt w Centralnym Instytucie Badań Islamskich w Karaczi w Pakistanie, aby zapoznać go z różnorodnymi kulturami muzułmańskimi. Al-Faruqi pracował tam jako profesor wizytujący od 1961 do 1963 roku.[8]
W 1964 roku Al-Faruqi wrócił do Stanów Zjednoczonych i pracował jako profesor wizytujący w Szkole Teologii Uniwersytetu w Chicago oraz jako profesor nadzwyczajny na Uniwersytecie Syracuse. W 1968 roku dołączył do Temple University jako profesor religii, gdzie założył program studiów islamskich i pełnił tę funkcję do swojej śmierci w 1986 roku.[9] Podczas swojego pobytu na Temple University, al-Faruqi mentorował wielu studentów, w tym swojego pierwszego doktoranta, Johna Esposito.[10][11]
W marcu 1977 roku al-Faruqi odegrał znaczącą rolę w Pierwszej Światowej Konferencji na temat Edukacji Muzułmańskiej w Mekce. W konferencji uczestniczyli m.in. Muhammad Kamal Hassan, Syed Muhammad Naquib al-Attas i Syed Ali Ashraf. Konferencja położyła podwaliny pod założenie uniwersytetów islamskich w Dhace, Islamabadzie, Kuala Lumpur, Kampali i Nigrze. Al-Faruqi miał kluczowy wpływ na deliberacje konferencji i rozwój jej planów działania.[12]
Filozofia i myśl[edytuj | edytuj kod]
Wczesna myśl: Arabizm[edytuj | edytuj kod]
Wczesne intelektualne zainteresowania Al-Faruqiego koncentrowały się na urubah (arabizmie). Twierdził, że urubah stanowi rdzeń tożsamości i zbiór wartości łączących wszystkich muzułmanów w jedną wspólnotę wiernych (ummah). Al-Faruqi uważał, że arabski, jako język Koranu, jest niezbędny do pełnego zrozumienia islamskiej koncepcji świata. Uważał, że urubah jest nierozłączna z tożsamością muzułmańską, obejmując zarówno wymiar językowy, jak i religijny.[13]
Al-Faruqi podkreślał również koncepcję tawhid (monoteizmu) jako centralny element arabskiej świadomości religijnej, którą odnajdywał w judaizmie, chrześcijaństwie i islamie. Ta idea podkreślała wspólny nurt monoteistycznych wierzeń w tych religiach, zakorzeniony w arabskiej kulturze i języku.[14] Wierzył, że islam i monoteizm były darami arabskiej świadomości dla ludzkości, co było sprzeczne z nacjonalizmem opartym na rasie w nowoczesnej epoce.[15]
To stanowisko było krytykowane przez niektórych uczonych za jego postrzeganą esencjalistyczną i arabocentryczną perspektywę. Krytycy, w tym muzułmańscy intelektualiści nie-Arabowie, kwestionowali jego twierdzenie, że arabski jest jedyną strukturą językową odpowiednią dla myśli islamskiej. Pobyt al-Faruqiego w Pakistanie, gdzie zetknął się z różnorodnymi kulturami muzułmańskimi, niewiele zmienił jego arabocentryczne poglądy początkowo.[16]
Przesunięcie ku islamizmowi[edytuj | edytuj kod]
Perspektywy Al-Faruqiego znacząco ewoluowały po przeprowadzce do Stanów Zjednoczonych. Jego zaangażowanie w Muslim Students' Association (MSA) na Temple University wprowadziło go do różnorodnej grupy muzułmańskich studentów z różnych kultur. To doświadczenie skłoniło go do ponownego przemyślenia wcześniejszego skupienia na arabizmie.[17] Zaczął priorytetować szerszą islamską tożsamość nad arabskim nacjonalizmem, stwierdzając: "Jeszcze kilka miesięcy temu byłem Palestyńczykiem, Arabem i muzułmaninem. Teraz jestem muzułmaninem, który przypadkiem jest Arabem z Palestyny".[18] Refleksyjnie na temat swojej tożsamości, al-Faruqi zauważył: "Zapytałem siebie: Kim jestem? Palestyńczykiem, filozofem, liberalnym humanistą? Moja odpowiedź brzmiała: Jestem muzułmaninem".[19]
To przesunięcie było również wpływowe przez jego zaangażowanie w dialog międzyreligijny, gdzie zaczął dostrzegać znaczenie zjednoczonej islamskiej tożsamości dla prowadzenia owocnych rozmów z niemuzułmanami. Udział Al-Faruqiego w MSA i jego spotkania z różnorodnymi muzułmańskimi kulturami w Stanach Zjednoczonych wzmocniły jego szerszą islamską tożsamość ponad wcześniejsze arabocentryczne poglądy.[20]
Metareligia[edytuj | edytuj kod]
Al-Faruqi dążył do ustanowienia zasad metareligijnych opartych na rozumie, aby oceniać religie według uniwersalnych standardów, a nie w porównaniu z sobą nawzajem. To ambitne przedsięwzięcie miało na celu znalezienie wspólnej płaszczyzny dla zrozumienia i współpracy między różnymi wiarami. Zaproponował kilka wytycznych dla dialogu, w tym: że każdy dialog jest poddany krytyce, komunikacja musi przestrzegać zasad wewnętrznej i zewnętrznej spójności, dialog powinien odpowiadać rzeczywistości i być wolny od "kanonicznych figuracji", a także skupiać się na kwestiach etycznych, a nie teologicznych.[21]
Al-Faruqi wierzył, że dialog metareligijny może służyć jako środek do osiągnięcia wzajemnego zrozumienia i szacunku między różnymi wspólnotami religijnymi, pomagając zmniejszyć przepaść stworzoną przez różnice doktrynalne. Jego nacisk na etykę nad teologią miał na celu ułatwienie bardziej konstruktywnych i mniej kontrowersyjnych rozmów międzyreligijnych.[22]
Holistyczna wiedza[edytuj | edytuj kod]
Al-Faruqi w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju koncepcji holistycznej wiedzy, wyrażając obawy dotyczące sekularyzacji wiedzy w społeczeństwach muzułmańskich. Omawiał "chorobę ummy" i argumentował, że poleganie na zachodnich sekularnych narzędziach i metodach prowadzi do rozłączenia z ekologicznymi i społecznymi realiami muzułmańskich narodów, często pomijając naruszenia islamskiej etyki.[23] Podkreślał znaczenie integracji islamskich zasad z nowoczesną wiedzą, aby stawić czoła współczesnym wyzwaniom i zachować etyczną integralność ummy.[24]
Późniejsze intelektualne wysiłki Al-Faruqiego skupiały się na islamizacji wiedzy. Dążył do harmonizacji islamskich zasad z nowoczesnymi dyscyplinami akademickimi, promując holistyczną integrację wiary i rozumu.[25] Jego praca w tym obszarze zaowocowała założeniem IIIT, które miało na celu opracowanie islamskiej epistemologii i metodologii dla różnych dziedzin studiów.[26]
Al-Faruqi podkreślał potrzebę integracji islamskiej wiedzy z nowoczesnymi naukami. Wierzył w rozwój zjednoczonego islamskiego programu nauczania, który obejmuje współczesne dyscypliny, jednocześnie zakorzeniając je w islamskiej myśli.[27] Jego podejście obejmowało systematyczny proces identyfikacji i eliminacji elementów niezgodnych z islamskimi zasadami oraz integracji islamskich wartości w różnych dyscyplinach akademickich.[28]
Skupiając się mocno na reformie edukacyjnej, Al-Faruqi opowiadał się za tworzeniem kompleksowych programów nauczania i instytucji akademickich, które łączą islamskie i nowoczesne nauki.[29] To podejście miało na celu wykształcenie uczonych biegłych w obu dziedzinach, zdolnych do stawienia czoła współczesnym wyzwaniom z perspektywy islamskiej. Al-Faruqi podkreślał również znaczenie rozwoju programów nauczania, praktycznych strategii wdrażania oraz holistycznego podejścia do reformy całego systemu edukacyjnego.[30]
Poglądy na syjonizm[edytuj | edytuj kod]
Al-Faruqi był głośnym krytykiem syjonizmu, postrzegając go jako niezgodny z judaizmem z powodu jego nacjonalistycznej ideologii.[31] Twierdził, że niesprawiedliwości spowodowane przez syjonizm wymagają jego demontażu. Zaproponował, że byli izraelscy Żydzi, którzy zrzekli się syjonizmu, mogliby żyć jako "wspólnota ummy" w świecie muzułmańskim, przestrzegając prawa żydowskiego interpretowanego przez sądy rabiniczne w ramach islamskiego systemu.[32] To stanowisko podkreślało jego zaangażowanie w wizję sprawiedliwości zakorzenioną w islamskich zasadach.[33][34]
Osiągnięcia naukowe[edytuj | edytuj kod]
W 1980 roku al-Faruqi współzałożył Międzynarodowy Instytut Myśli Islamskiej (IIIT) wraz z Taha Jabir Alalwani, Abdul Hamid AbuSulayman i Anwar Ibrahim.
Al-Faruqi przyczynił się do badań nad islamem poprzez swoje obszerne pisma i zaangażowanie w organizacje akademickie i międzyreligijne. Napisał ponad 100 artykułów w czasopismach naukowych i magazynach oraz opublikował 25 książek, w tym Christian Ethics: A Historical and Systematic Analysis of Its Dominant Ideas (1968), Islam and the Problem of Israel (1980) oraz Al-Tawhid: Its Implications For Thought And Life (1982). Był zaangażowany w tworzenie Grupy Studiów Islamskich w Amerykańskiej Akademii Religii i przez dziesięć lat pełnił funkcję jej przewodniczącego. Ponadto pełnił funkcje takie jak wiceprezes Międzyreligijnego Kolegium Pokoju i prezes Amerykańskiego Kolegium Islamskiego w Chicago.[35]
Al-Faruqi zaproponował koncepcję tawhid (monoteizmu) jako zasady jednoczącej w myśli islamskiej, podkreślając jej znaczenie w różnych aspektach życia, w tym w etyce, polityce i edukacji. Jego inicjatywa "islamizacji wiedzy" miała na celu integrację islamskich zasad z nowoczesnymi dyscyplinami akademickimi, promując holistyczną integrację wiary i rozumu.[36] W IIIT jego praca polegała na tworzeniu ram dla islamskiej epistemologii, w tym opracowywaniu programów nauczania i metodologii badań opartych na islamskiej myśli. Ta inicjatywa miała na celu stawienie czoła wyzwaniom stawianym przez sekularyzację i angażowanie się w intelektualną tradycję islamu.[37]
Według Ibrahima Kalina, "islamizacja wiedzy" Al-Faruqiego skupiała się głównie na naukach humanistycznych, pomijając nowoczesną wiedzę naukową, co prowadziło do socjologicznego podejścia w wiedzy islamskiej i ignorowania sekularyzującego wpływu nowoczesnej nauki.[38]
Al-Faruqi był również zaangażowany w dialog międzyreligijny, promując wzajemne zrozumienie i współpracę między różnymi wspólnotami religijnymi. Jego wysiłki miały na celu stworzenie globalnego środowiska pokoju i szacunku, podkreślając wspólne cechy islamu, chrześcijaństwa i judaizmu.[39]
Współczesne znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Pomysły Al-Faruqiego dotyczące islamizacji wiedzy nadal wpływają na współczesną myśl islamską. Jego nacisk na integrację islamskich zasad z nowoczesnymi dyscyplinami akademickimi pozostaje istotny dla uczonych i edukatorów, którzy dążą do harmonizacji wiary i rozumu. Jego praca jest często cytowana na konferencjach akademickich i w publikacjach dotyczących myśli islamskiej i edukacji.[40][41][42]
Wkłady Al-Faruqiego w dialog międzyreligijny są również szeroko uznawane. Jego wysiłki na rzecz promowania wzajemnego zrozumienia i współpracy między różnymi wspólnotami religijnymi zostały odnotowane w wielu pracach naukowych. Jego podejście do dialogu międzyreligijnego, które podkreślało wspólne cechy islamu, chrześcijaństwa i judaizmu, jest uważane za ważny wkład w tworzenie globalnego środowiska pokoju i szacunku.[43][44]
Jego wkłady w społeczność muzułmańską w Montrealu i jego wpływ na naukę islamską zostały pośmiertnie uznane.[45]
Śmierć[edytuj | edytuj kod]
W maju 1986 roku al-Faruqi i jego żona zostali zamordowani w swoim domu w Wyncote w Pensylwanii przez Josepha Louisa Younga, znanego również jako Yusuf Ali. Young przyznał się do zbrodni, został skazany na śmierć i zmarł w więzieniu z przyczyn naturalnych w 1996 roku.[46][47][48] W ataku ciężko ranna została ich córka, Anmar al-Zein, która przeżyła po długotrwałym leczeniu. Istnieją różne teorie dotyczące motywacji za morderstwami, w tym nieudany napad i politycznie motywowany zamach.[49][50][51][52]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Essential Writings: Ismail Al Faruqi. Edited by Imtiyaz Yusuf, IBT Books, 2021, p. 3.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji. "The Ethics of Reason and the Ethics of Life (Kantian and Nietzschean Ethics)." Master's thesis, Indiana University, 1949.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il. "On Justifying the Good." PhD thesis, Indiana University, 1952.
- ↑ Scheler, Max. On the Eternal Man. Translated by Bernard Noble, SCM Press, 1960.
- ↑ Scheler, Max. Man's Place in Nature. Beacon Press, 1961.
- ↑ Fletcher, Charles. Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. I.B.Tauris, 2014, p. 34.
- ↑ Balfour, Clair. "Islamic Scholar Slain in U.S. Was Figure in Montreal." The Gazette, 31 July 1986, Montreal. https://news.google.com/newspapers?nid=1946&dat=19860731&id=sBUyAAAAIBAJ&sjid=DaYFAAAAIBAJ&pg=3896,4415821.
- ↑ Essential Writings: Ismail Al Faruqi. Edited by Imtiyaz Yusuf, IBT Books, 2021, p. 4.
- ↑ Fletcher, Charles. Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. I.B.Tauris, 2014.
- ↑ Quraishi, M. Tariq. Ismail al-Faruqi: An Enduring Legacy. MSA Publications, 1986, p. 9.
- ↑ "Editorial." The American Journal of Islamic Social Sciences, vol. 28, no. 3, 2011, pp. ii-xii.
- ↑ "Editorial." The American Journal of Islamic Social Sciences, vol. 28, no. 3, 2011, pp. ii-xii.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. 'Urubah and Religion: An Analysis of the Dominant Ideas of Arabism and of Islam as Its Heights Moment of Consciousness. Djambatan, 1962.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. 'Urubah and Religion: An Analysis of the Dominant Ideas of Arabism and of Islam as Its Heights Moment of Consciousness. Djambatan, 1962.
- ↑ Bakar, Osman. "The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia." Edited by Philippa Strum, Woodrow Wilson International Center for Scholars, 2005, pp. 96-97.
- ↑ Fletcher, Charles D. Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. I.B. Tauris, 2015, pp. 35-37.
- ↑ Ba-Yunus, Ilyas. "Al Faruqi and Beyond: Future Directions in Islamization of Knowledge." The American Journal of Islamic Social Sciences, vol. 5, no. 1, 1988, p. 14.
- ↑ Ba-Yunus, Ilyas. "Al Faruqi and Beyond: Future Directions in Islamization of Knowledge." The American Journal of Islamic Social Sciences, vol. 5, no. 1, 1988, p. 14.
- ↑ Quraishi, M. Tariq. Ismail al-Faruqi: An Enduring Legacy. MSA Publications, 1986, p. 9.
- ↑ Fletcher, Charles D. Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. I.B. Tauris, 2015, pp. 35-37.
- ↑ Fletcher, Charles D. Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. I.B. Tauris, 2015, pp. 43-45.
- ↑ Fletcher, Charles D. Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. I.B. Tauris, 2015, pp. 46-48.
- ↑ Ahsan, Muhammad Amimul. "Islamization of Knowledge: An Agenda for Muslim Intellectuals." Global Journal of Management and Business Research Administration and Management, vol. 13, no. 10, 2013.
- ↑ Bakar, Osman. "The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia." Edited by Philippa Strum, Woodrow Wilson International Center for Scholars, 2005, pp. 96-97.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji. Islamization of Knowledge: General Principles and Work Plan. IIIT, 1982.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji. Islamization of Knowledge: General Principles and Work Plan. IIIT, 1982.
- ↑ Hashim, Rosnani, and Imron Rossidy. "Islamization of Knowledge: A Comparative Analysis of the Conceptions of Al-Attas and Al-Faruqi." Intellectual Discourse, vol. 8, no. 1, 2000, pp. 19-45.
- ↑ Hashim, Rosnani, and Imron Rossidy. "Islamization of Knowledge: A Comparative Analysis of the Conceptions of Al-Attas and Al-Faruqi." Intellectual Discourse, vol. 8, no. 1, 2000, pp. 19-45.
- ↑ Hashim, Rosnani, and Imron Rossidy. "Islamization of Knowledge: A Comparative Analysis of the Conceptions of Al-Attas and Al-Faruqi." Intellectual Discourse, vol. 8, no. 1, 2000, pp. 19-45.
- ↑ Fletcher, Charles D. Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. I.B. Tauris, 2015, pp. 151-152.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. Islam and the Problem of Israel. The Islamic Council of Europe, 1980.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. Islam and the Problem of Israel. The Islamic Council of Europe, 1980.
- ↑ Fletcher, Charles D. Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. I.B. Tauris, 2015, p. 152.
- ↑ Ismail R. al-Faruqi, "Islam and Zionism," in John L. Esposito, ed., Voices of Resurgent Islam. Oxford University Press, 1983, p. 265.
- ↑ Fletcher, Charles. Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. I.B.Tauris, 2014.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji. Islamization of Knowledge: General Principles and Work Plan. IIIT, 1982.
- ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji. Islam: Source and Purpose of Knowledge: Proceedings and Selected Papers of Second Conference on Islamization of Knowledge. IIIT, 1982.
- ↑ Kalin, Ibrahim. God, Life and the Cosmos. Ashgate, 2002, pp. 60-61.
- ↑ Yusuf, Imtiyaz. Islam and Knowledge: Al Faruqi's Concept of Religion in Islamic Thought. I. B. Tauris, 2012.
- ↑ Bakar, Osman. "The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia." Muslims in the United States: Identity, Influence, Innovation, edited by Philippa Strum, Woodrow Wilson International Center for Scholars, 2005, pp. 96-97.
- ↑ Yusof, Norazmi. "Revisiting al-Faruqi's Islamization of Knowledge in the Context of Modern Islamic Thought." International Journal of Islamic Thought, vol. 7, no. 1, 2015, pp. 49-57. doi:10.24035/ijit.07.2015.005.
- ↑ Shaikh, Saulat. "Ismail al-Faruqi's Concept of the Islamization of Knowledge." Journal of Islamic Studies, vol. 15, no. 3, 2015, pp. 49-57.
- ↑ Khan, Rahim. "Al-Faruqi's Interfaith Dialogue and Its Contemporary Significance." Journal of Islamic Studies, vol. 15, no. 3, 2018, pp. 209-223.
- ↑ Zain, Nurul. "The Role of Ismail al-Faruqi in Interfaith Dialogue." Global Journal of Management and Business Research Administration and Management, vol. 13, no. 10, 2013, pp. 10-18.
- ↑ Balfour, Clair. "Islamic Scholar Slain in U.S. Was Figure in Montreal." The Gazette, 31 July 1986, Montreal. https://news.google.com/newspapers?nid=1946&dat=19860731&id=sBUyAAAAIBAJ&sjid=DaYFAAAAIBAJ&pg=3896,4415821.
- ↑ "Black Muslim Charged in Slaying of Islamic Scholar and His Wife." The New York Times, 18 January 1987. https://www.nytimes.com/1987/01/18/us/black-muslim-charges-in-slaying-of-islamic-scholar-and-his-wife.html.
- ↑ O'Bryan, Ruth. "Confession Details Stalking, Slaying Of Islamic Scholars." The Morning Call, 8 July 1987. https://web.archive.org/web/20180702011159/http://articles.mcall.com/1987-07-08/news/2595065_1_confession-young-knife.
- ↑ Bell, Adam. "Inside the Capitol (Joseph Louis Young dies of natural causes on death row)." The Patriot News, 11 March 1996. http://pointdebasculecanada.ca/inside-the-capitol-joseph-louis-young-dies-of-natural-causes-on-death-row/.
- ↑ Toth, Anthony B. "Focus on Arabs and Islam." Washington Report on Middle East Affairs, November 1986. https://www.wrmea.org/1986-november/focus-on-arabs-and-islam.html.
- ↑ Fletcher, Charles. Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. I.B. Tauris, 2014.
- ↑ "Assassination motive behind al-Faruqi killings." New Straits Times, 20 August 1986, Kuala Lumpur, Malaysia. https://news.google.com/newspapers?nid=1309&dat=19860820&id=MNRHAAAAIBAJ&sjid=vo4DAAAAIBAJ&pg=5815,1095948.
- ↑ "Zionist backlash against Arab intellectuals." New Straits Times, 21 August 1986, Kuala Lumpur, Malaysia. https://news.google.com/newspapers?nid=1309&dat=19860821&id=MdRHAAAAIBAJ&sjid=vo4DAAAAIBAJ&pg=6800,1300812.