Izolacja postzygotyczna
Izolacja postzygotyczna – rodzaj izolacji rozrodczej. Nie dopuszcza ona do przepływu genów, gdy dojdzie już do zapłodnienia między blisko spokrewnionymi gatunkami[1].
Rodzaje
[edytuj | edytuj kod]Zmniejszająca żywotność mieszańców
[edytuj | edytuj kod]Mieszańce zamierają zazwyczaj na wczesnym etapie rozwoju zarodkowego; następuje wówczas poronienie. Czasem niektóre osobniki rozwijają się jako upośledzone. Przykładami organizmów posiadających ten typ bariery są: jeżowce oraz żaby: żaba byka i żaba lamparcia.
Zmniejszająca płodność mieszańców
[edytuj | edytuj kod]Mieszańce zazwyczaj są żywotne. Nie mogą się rozmnażać najczęściej z powodu różnicy w liczbie chromosomów pomiędzy przedstawicielami gatunków rodzicielskich. Za przykład może tu posłużyć muł. Jest on krzyżówką klaczy konia i ogiera osła. Posiada on 63 chromosomy, co powoduje błędy podczas mejozy, podczas której chromosomy homologiczne łączą się w pary.
Prowadząca do załamania mieszańców
[edytuj | edytuj kod]W tym wypadku mieszańce pierwszego pokolenia są płodne. Natomiast w następnych pokoleniach objawia się depresja mieszańcowa, tzn. następne pokolenia nie są zdolne do rozrodu[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ E.P. Solomon , L.R. Berg , D.W. Martin , Biologia, 2011, ISBN 978-83-7763-200-0 .
- ↑ N.A. Campbell , J.B. Reece , L.A. Urry , Biologia, 2015, ISBN 978-83-7510-392-2 .