Język urartyjski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Kamienna tablica z pismem klinowym w języku urartyjskim w Muzeum Erebuni
Kamienna tablica z pismem klinowym w języku urartyjskim w Muzeum Erebuni

Język urartyjski (język alarodyjski, język chaldejski)[1] – wymarły język z rodziny paleokaukaskiej, używany przez ludność starożytnego państwa Urartu w IX–VI w. p.n.e.[1] Znany z kilkuset zapisanych nowoasyryjskim pismem klinowym inskrypcji skalnych[1] i glinianych tabliczek znajdowanych w Anatolii, Syrii, Mezopotamii. Wykazuje związki z językiem huryckim[1]. Wywodzi się zapewne z tego samego prajęzyka, co hurycki[2].

Podobnie jak kultura hurycka, także i urartyjska miała znaczący wpływ na sąsiednie kultury. Po Urartyjczykach pozostały nazwy miejscowe, chociażby góry Ararat.

Język urartyjski odczytał Johannes Friedrich, który w 1933 wydał jego pierwszą gramatykę[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Język urartycki. WIEM. [dostęp 2010-12-23].
  2. ↑ a b Urartian language, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2018-02-19] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Język_urartyjski&oldid=69809266”