Józef Kucza (urzędnik)

Józef Kucza
Data i miejsce urodzenia	31 grudnia 1896 ; Sieradz
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ; Katyń
Miejsce spoczynku	Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu
Zawód, zajęcie	urzędnik
Narodowość	polska
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Wacław Kucza (ur. 31 grudnia 1896 w Sieradzu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – urzędnik, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się jako syn Stefana i Balbiny z domu Szmajda. Od 1914 do 1918 na terenie Rosji kształcił się w szkole realnej i został absolwentem kursów handlowo-buchalteryjnych. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919–1920 w szeregach 42 Pułku Piechoty. W okresie II Rzeczypospolitej był urzędnikiem - naczelnikiem wydziału w Ministerstwie Skarbu. W maju 1938 został prezesem Państwowego Banku Rolnego, zaś u kresu II Rzeczypospolitej w 1939 zasiadał w komisji rewizyjnej banku^[1].

Jego żoną była Maria z domu Karwowska, z którą miał syna Jerzego.

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów jako cywil. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 162 (dosł. określony jako Kucza Waclaw Josef^[2]). Przy zwłokach Józefa Kuczy zostały odnalezione: list, wizytówka, notatnik^[3].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)^[4]
Złoty Krzyż Zasługi (27 grudnia 1929)^[5]

Zobacz też

jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)

Przypisy

↑ Mirosław Kłusek. Problem legalności działań Państwowego Banku Rolnego Generalnej Guberni na przykładzie transakcji sprzedaży obszaru leśnego Laski-Borków z dóbr wilanowskich w 1940 r. „Krakowskie Studia Małopolskie”, s. 120, 16/2011.
↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].
↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 92. ISBN 83-7001-294-9.
↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu administracji skarbowej”.
↑ M.P. z 1930 r. nr 9, poz. 12 „za zasługi na polu usprawnienia i rozwoju administracji skarbowej”.

Bibliografia

Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 322. [dostęp 2015-01-12].

[1] Mirosław Kłusek. Problem legalności działań Państwowego Banku Rolnego Generalnej Guberni na przykładzie transakcji sprzedaży obszaru leśnego Laski-Borków z dóbr wilanowskich w 1940 r. „Krakowskie Studia Małopolskie”, s. 120, 16/2011.

[2] Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].

[3] Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 92. ISBN 83-7001-294-9.

[4] M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu administracji skarbowej”.

[5] M.P. z 1930 r. nr 9, poz. 12 „za zasługi na polu usprawnienia i rozwoju administracji skarbowej”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]