54°02′N 35°47′E/54,033333 35,783333Kozielsk
| |||||
| |||||
| |||||
| Państwo |  Rosja
| ||||
| Obwód |  kałuski
| ||||
| Burmistrz | Walentyn Korotkow | ||||
| Populacja (2008) • liczba ludności |
19 500[1] | ||||
| Nr kierunkowy | +7 48442 | ||||
| Kod pocztowy | 249722 | ||||
| Tablice rejestracyjne | 40 | ||||
Położenie na mapie obwodu kałuskiego   Kozielsk | |||||
Położenie na mapie Rosji  Kozielsk | |||||
| 54°02′N 35°47′E/54,033333 35,783333
| |||||
| (ros.) Strona internetowa | |||||
Portal  Rosja
| |||||
.png)
.png)
Kozielsk (ros. Козельск) – miasto w obwodzie kałuskim Rosji.
Spis treści
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Kozielsk jest położony nad rzeką Żyzdrą, 72 km na południowy zachód od Kaługi. Miasto jest usytuowane przy linii kolejowej Smoleńsk–Gorbaczewo–Tuła[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z 1146. Kozielsk jest wtedy wymieniony jako część księstwa czernihowskiego. Miasto zasłynęło w trakcie najazdu Mongołów Batu-chana w 1238. Mieszkańcy, pomni rzezi, jakich dokonywała armia mongolska na wcześniejszym etapie inwazji, bronili się desperacko przez 7 tygodni, zabijając ok. 4000 mongolskich żołnierzy. Po zdobyciu Mongołowie zniszczyli Kozielsk prawie całkowicie a prawie wszyscy obrońcy wraz z ich teoretycznym przywódcą, siedmioletnim Wasylem, synem księcia, zginęli. W latach 1446-94 Kozielsk, po rozpadzie Złotej Ordy, jako jedno z księstw wierchowskich na krótko stał się częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego. Po 1494 został opanowany przez wojska moskiewskie i od tego czasu pozostaje częścią Rosji[3].
Kozielsk był siedzibą rodów Ogińskich i Puzynów[2].
Najbardziej znana budowla Kozielska to XVIII-wieczny monaster, Pustelnia Optyńska. Na jego terenie w latach 1939-1940 funkcjonował sowiecki obóz jeniecki dla Polaków. Osadzonymi w obozie w Kozielsku byli oficerowie (także podchorążowie) służby stałej i rezerwy Wojska Polskiego, wzięci do niewoli przez Związek Radziecki po zajęciu wschodnich obszarów Polski po 17 września 1939.
W 1940 roku zostali oni przewiezieni do Katynia i rozstrzelani przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Zamordowani jeńcy są pochowani na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów. Londyn: Gryf, 1982.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Jan Bober, Za drutami obozów sowieckich. Wspomnienia. Opracował, wprowadzenie i przypisy sporządził Krzysztof Halicki, Łódź 2016, ss. 272.. Krzysztof Halicki - Academia.edu. [dostęp 2016-12-02].
- Krzysztof Halicki: Policjanci z Okręgu XII PP Pomorskiego - ofiary Miednoje, [w: Katyń. Ofiary z Kujaw i Pomorza w 73. rocznicę zbrodni katyńskiej, pod red. W. Kubiaka i Z. Karpusa, Włocławek 2013]. Krzysztof Halicki - Academia.edu. [dostęp 2016-12-02].
