Jan Stasiński
| Data i miejsce urodzenia |
26 lipca 1869 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 lutego 1939 |
| profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: okulistyka | |
| Doktorat |
1895 – medycyna |
| Habilitacja |
1922 – medycyna |
| Profesura |
1928 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Wydział Lekarski Uniwersytetu Poznańskiego |
Jan Władysław Stasiński (ur. 26 lipca 1869 w Bogdanowie, zm. 28 lutego 1939 w Poznaniu) – polski okulista, profesor tytularny Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Józefa (właściciela ziemskiego) oraz Jadwigi z domu Okuniewskiej. Uczęszczał do poznańskiego gimnazjum św. Marii Magdaleny, z którego został usunięty wskutek manifestacji patriotycznej (świadectwo dojrzałości otrzymał w gimnazjum międzyrzeckim)[1].
Studia medyczne odbył na kilku uczelniach: w Berlinie, Genewie, Strasburgu, Bonn, Monachium oraz Würzburgu (w tym ostatnim mieście otrzymał dyplom doktora medycyny w 1895 na podstawie rozprawy pt. Beiträge zur Physiologie des Geruchsinnes)[1]. Po zdaniu egzaminu i uzyskaniu uprawnień państwowych do prowadzenia praktyki lekarskiej (1895) rozpoczął pracę jako asystent bez pensji prof. Guttmanna w Berlinie[1]. Następnie pracował w uniwersyteckiej klinice okulistycznej: w austriackim Grazu u prof. Michała Borysiekiewicza oraz w Wiesbaden u prof. Regenstechera[1]. Dokształcał się także w Paryżu. Samodzielny gabinet okulistyczny prowadził w Plauen, Frankfurcie nad Menem oraz w Kolonii[1].
W 1899 przeprowadził się do Poznania, gdzie uruchomił prywatną lecznicę chorób oczu (najpierw pod adresem Marcinkowskiego 17, później Kantaka 2) oraz zaczął pracować bez pensji jako lekarz w Szpitalu Dziecięcym św. Józefa (dziś to Szpital przy ul. Krysiewicza w Poznaniu; pracował tam do końca życia; prowadził też później zajęcia dydaktyczne w ramach Uniwersytetu Poznańskiego)[1]. W ramach Wydziału Lekarskiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, którego był członkiem, prowadził dla studentów wykłady z okulistyki (1919-1920)[1]. Od 1921 prowadził wykłady z oftalmoskopii w ramach nowo utworzonego Uniwersytetu Poznańskiego[1]. W 1922 uzyskał habilitację prezentując rozprawę pt. O zaburzeniach czynnościowych nerwów organo-wegetacyjnych i dokrewnych narządów wydzielniczych w stosunku do chorób oka i leczeniu ich wstrząsem na podstawie własnych doświadczeń i spostrzeżeń[1]. W 1927 wydał małą książkę pt. Kilka chwil rozmyślań nad żywotem Teofila Laënneca, genjalnego lekarza i wielkiego chrześcijanina[2]. Nominację na profesora tytularnego Uniwersytetu Poznańskiego otrzymał w 1928[1]. W kwestiach politycznych poglądy miał narodowo-konserwatywne[1].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Ożenił się z Ireną, z domu Kapuścińską, córką Bolesława Kapuścińskiego[1]. Był szwagrem Witolda Kapuścińskiego[1]. Miał pięcioro dzieci: Izabelę, Irenę, Janinę, Bohdana i Zbigniewa[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Piotr Szarejko: Słownik lekarzy polskich XIX wieku (tom IV). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 1997, s. 364-365. ISBN 83-86951-28-1.
- ↑ Jan Stasiński: Kilka chwil rozmyślań nad żywotem Teofila Laënneca, genjalnego lekarza i wielkiego chrześcijanina. Poznań 1927. [dostęp 2019-01-05].