52°24′12″N 16°56′19″E/52,403333 16,938611Liceum Ogólnokształcące św. Marii Magdaleny w Poznaniu
| ||||
 Budynek stanowiący siedzibę szkoły od 1853 | ||||
| ||||
| Salus Rei Publicae suprema lex Dobro Rzeczypospolitej najwyższym prawem | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Miejscowość | Poznań | |||
| Adres | ul. Garbary 24 61-867 Poznań[1] | |||
| Data założenia | 1303 / 1573 / 1990 | |||
| Patron | św. Maria Magdalena | |||
| Dyrektor | mgr Lucyna Woch[2][1] | |||
Położenie na mapie Poznania   Liceum Ogólnokształcące św. Marii Magdaleny w Poznaniu | ||||
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  Liceum Ogólnokształcące św. Marii Magdaleny w Poznaniu | ||||
Położenie na mapie Polski  Liceum Ogólnokształcące św. Marii Magdaleny w Poznaniu | ||||
| 52°24′12″N 16°56′19″E/52,403333 16,938611
| ||||
| Strona internetowa | ||||
.jpg)
Liceum Ogólnokształcące św. Marii Magdaleny w Poznaniu (Ad sanctam Mariam Magdalenam[3], nazywane też Marynką[4]) – najstarsza poznańska szkoła ponadgimnazjalna, zlokalizowana przy ul. Garbary 24. Przez niektórych historyków (m. in. prof. Zygmunta Borasa) uważana za najstarszą świecką szkołę polską działającą do dziś.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Data powstania szkoły jest sporna[5]. Sama szkoła uważa za swój początek założenie w 1303 roku szkoły przy ówczesnej poznańskiej farze – kolegiacie św. Marii Magdaleny (stąd nazwa) za pozwoleniem biskupa Andrzeja Zaremby z 1302 roku[4][5][6]. Patronem tej szkoły był prawdopodobnie św. Tomasz z Akwinu, który patronował całemu podstawowemu szkolnictwu w średniowieczu. Szkoła w okresie renesansu cieszyła się wówczas złą sławą. Miało to mieć związek z odbywającymi się w niej wykładami osób związanych z ruchem protestanckim, co prowadziło do incydentów na tle religijnym.
Po sprowadzeniu jezuitów do Poznania powstało Kolegium Jezuickie, które przejęło kościół, szkołę i kilka innych budynków[5]. Szkołę otwarto 25 czerwca 1573[7][8], data ta jest podawana jako oficjalna data założenia w zestawieniu Stowarzyszenia Najstarszych Szkół[9]. Problematyczne jest utożsamienie szkoły z Kolegium, ponieważ szkoła przez pewien czas działała odeń niezależnie. „Marynka” – jak dziś nazywa się samo liceum – może więc jedynie określać się spadkobierczynią Kolegium.
Po zlikwidowaniu Kolegium Jezuickiego w 1773[7] Komisja Edukacji Narodowej połączyła Kolegium z Akademią Lubrańskiego nadając szkole nazwę Akademii Wielkopolskiej, a w 1780 zdegradowała ją do Szkoły Wydziałowej[7][6]. W 1834 szkołę podzielono na dwa gimnazja – gimnazjum Fryderyka Wilhelma dla protestantów (dzisiejsze III Liceum Ogólnokształcące im. św. Jana Kantego w Poznaniu) i gimnazjum św. Marii Magdaleny dla katolików[10][7]. Tym samym szkoła wrócić miała do nazwy pierwotnej, co było wielokrotnie krytykowane – szkoła nie miała bowiem imienia św. Marii Magdaleny, ale tradycyjną nazwę. Przed wielokrotnym przenoszeniem szkoły miała ona siedzibę w dzisiejszej Szkole Baletowej przy ul. Gołębiej[4]. Miał w niej gościć Fryderyk Chopin, który dał koncert na terenie byłego Kolegium jezuickiego (dzisiejszy urząd miasta Poznania).
W 1858 władze przeniosły szkołę jako Gimnazjum św. Marii Magdaleny - do budynku zaprojektowanego przez Friedricha Butzke, odbierając szkole dzisiejszy budynek Szkoły Baletowej. W okresie zaborów gimnazjum to zapisało chlubną kartę będąc kuźnią kadr wielkopolskich działaczy społecznych i politycznych. Po polskich powstaniach i problematycznych aferach walczono o zachowanie nazwy – Niemcy zaczęli ją nazywać Marien Gymnasium. Przekształcone w Gimnazjum Klasyczne po jego ukończeniu gwarantowało jednoznaczne uznawanie za ukończenie studiów klasycznych. Szkoła zyskała wtedy rangę ogólnopolskiej, o ogromnie wysokim poziomie tak, że zawsze większość uczniów powtarzała klasy. Szkoła przyjmowała wszystkich o nieprzeciętnych umiejętnościach i zachowaniu, dlatego słynne rodziny powierzały swoich synów szkole. Blisko niej znajdowały się potężne na ówczesne czasy internaty z uczniami z całej Polski. Dnia 6 maja 1939 roku prezydent Ignacy Mościcki odznaczył gimnazjum Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[11][12], co połączono z odsłonięciem w kościele św. Franciszka tablicy pamięci wychowanków szkoły poległych w wojnie polsko-bolszewickiej.
Po II wojnie światowej grono pedagogiczne oraz uczniowie mieli opinię przeciwników nowych władz[12][13]. Po rzekomym zabójstwie politycznym dokonanym 23 stycznia 1947 przez uczniów na koledze[a], w 1950, szkoła została zamknięta[4][14]. Uznano, że była to zbrodnia władz. Samo postępowanie procesowe budzi wątpliwości, ponieważ z dnia na dzień w ciągu tygodnia podejrzanych skazano na karę śmierci[b][13]. Podejrzani przyznali się, jednak jednocześnie mówi się tu o torturach na nich stosowanych. W 1997 sąd zrehabilitował zabójców[c][13]. W latach 1948-1979 w budynku szkoły przy placu Bernardyńskim, działało VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki.
Od 1958 o szkołę walczył Związek byłych uczniów Gimnazjum Św. Marii Magdaleny (dziś Stowarzyszenie Absolwentów Gimnazjum i Liceum św. Marii Magdaleny)[3]. Z prywatnych pieniędzy wyremontowano szkołę. Szkoła, jako Liceum Ogólnokształcące św. Marii Magdaleny została reaktywowana 1 września 1990[4][3][13]. Nawiązując do średniowiecznych tradycji szkoła utworzyła Bractwo św. Tomasza z Akwinu (dziś już nieistniejące), którego członkami byli uczniowie. Jego celem było propagowanie samoulepszania, dyskusja o edukacji i współczesności. Przewodniczył mu wicedyrektor Jerzy Sokół.
Dyrekcja[edytuj | edytuj kod]
- 1990-1994 - mgr Michał Ratajczak
- od 1994 - mgr Lucyna Woch
Pedagodzy[edytuj | edytuj kod]
- Wojciech Bąk
- Antoni Bronikowski
- Hipolit Cegielski
- Robert Enger
- Julius Hammling
- Robert Hassencamp
- Antoni Jerzykowski
- Czesław Latawiec
- Ferdynand Marten
- Jan Baptysta Motty
- Marceli Motty
- Fritz Pfuhl – twórca pierwszego w Niemczech szkolnego ogrodu botanicznego przy Liceum
- Antoni Popliński
- Julius August Schönborn
- dr Kazimierz Szulc – pedagog, projektodawca i współzałożyciel Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, publicysta, organizator powstania styczniowego
- Leon Wituski[11]
Absolwenci[edytuj | edytuj kod]
- ks. abp Leon Przyłuski (1789-1865) – arcybiskup poznańsko-gnieźnieński i prymas Polski 1845-1865[15]
- Ignacy Prądzyński (1792-1850) – dowódca wojsk polskich w bitwie pod Iganiami[15]
- Paweł Edmund Strzelecki (1797-1873) – (przyjęty do klasy V, następnie naukę pobierał w szkole pijarów); uczestnik powstania listopadowego; badacz Australii i Tasmanii[15]
- Karol Marcinkowski (1800-1846) – chirurg i ginekolog; uczestnik powstania listopadowego, więzień polityczny, filantrop, współtwórca pracy organicznej[15]
- Gustaw Potworowski (1800-1860) – działacz polityczny i gospodarczy[15]
- Jan Wilhelm Cassius - pastor kalwiński, wybitny działacz społeczny i patriotyczny Wielkopolski pierwszej poł. XIX wieku[16]
- Jan Konstanty Żupański (1804-1883) – tłumacz z języka niemieckiego dzieł ekonomicznych, księgarz, wydawca, działacz kulturalny[15]
- Ludwik Gąsiorowski (1807-1863) – lekarz i historyk medycyny[15]
- dr Karol Libelt (1807-1875) – filozof, naukowiec i publicysta; uczestnik powstania listopadowego, działacz niepodległościowy; przywódca polityczny[15]
- Teodor Teofil Matecki (1810-1886) – lekarz, działacz społeczny, członek PTPN, inicjator wystawienia pomnika Mickiewicza w Poznaniu[15]
- dr Hipolit Cegielski (1813-1868) – filozof, nauczyciel; wydawca, przywódca polityczny, działacz społeczny, przemysłowiec[15]
- Piotr Kobyliński (1814-1896) – polski ksiądz katolicki, prałat kolegiaty kaliskiej, uczestnik powstania styczniowego, działacz społeczny i niepodległościowy, tłumacz, publicysta, archeolog, historyk Kościoła i liturgii, regionalista
- Robert Remak (1815-1865) – histolog (odkrywca włókien Remaka), współtwórca embriologii i nowoczesnej elektroterapii[15]
- Maksymilian Jackowski (1815-1905) – (odszedł w klasie IV); działacz społeczny i gospodarczy, propagator pracy organicznej[15]
- dr Marceli Motty (1818-1898) – filozof; nauczyciel, działacz społeczny, pisarz[15]
- Władysław Niegolewski (1819-1885) – współorganizator nieudanego ataku na Cytadelę w Poznaniu w 1846 r.; działacz społeczny i polityczny, zasłużony w walce o obronę języka i religii w zaborze pruskim[15]
- prof. Antoni Małecki (1821-1913) – filolog klasyczny, historyk literatury, mediewista, językoznawca, heraldyk, dramaturg, rektor Uniwersytetu Lwowskiego 1872-1873; poseł na sejm krajowy galicyjski, dożywotni członek austriackiej Izby Panów od 1881 r.
- Felicjan Sypniewski (1822-1877) – przyrodoznawca, entomolog, botanik
- Edmund Taczanowski (1822-1879) – generał, uczestnik walk niepodległościowych, dowódca powstańczy w czasie powstania styczniowego[15]
- Leon Wegner (1824-1873) – ekonomista, historyk, jeden z twórców Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk[15]
- Kazimierz Kantak (1824-1886) – więzień polityczny, zwolniony po procesie berlińskim w 1847 r.; uczestnik powstania wielkopolskiego, poseł Sejmu Pruskiego[15]
- ks. abp Józef Cybichowski (1828-1887) – biskup gnieźnieński 1867 i poznański 1868, więziony 1875-7, bronił polskich praw narodowych[15]
- Kazimierz Jarochowski (1828-1888) – historyk, publicysta „Dziennika Poznańskiego”, współzałożyciel Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk; poseł Sejmu Pruskiego[15]
- Jan Kanty Działyński (1829-1880) – uczestnik powstania wielkopolskiego; działacz społeczny, gospodarczy i naukowy[15][17]
- ks. Augustyn Szamarzewski (1832-1891) – więzień polityczny, działacz gospodarczy i społeczny, obrońca języka ojczystego[15]
- Kazimierz Chłapowski (1832-1916) – działacz społeczny; członek Izby Panów Parlamentu Rzeszy[15]
- Edward Likowski (1836-1915) – arcybiskup poznańsko-gnieźnieński i prymas Polski 1914-1915[15]
- prof. Józef Rivoli (1838-1926) – doktor h. c. nauk leśnych, profesor geografii leśnictwa i ogólnej hodowli lasu Uniwersytetu Poznańskiego[15]
- dr Roman Szymański (1840-1908) – filozof; działacz polityczny, powstaniec styczniowy, publicysta, redaktor „Orędownika”[15]
- ks. abp Florian Stablewski (1841-1906) – arcybiskup poznańsko-gnieźnieński i prymas Polski 1891-1906, poseł Sejmu Pruskiego[15]
- Stanisław Sławski (1841–1913) – prawnik i powstaniec styczniowy
- Ludwik Mizerski (1843-1923) – prawnik, prezes Koła polskiego w sejmie pruskim, syndyk konsystorza arcybiskupiego w Poznaniu, literat[5]
- Józef Kościelski (1845-1911) – (maturę zdał w Braniewie); poeta i dramaturg, poseł sejmu pruskiego i Parlamentu Rzeszy, działacz społeczny i kulturalny[15]
- dr Zygmunt Celichowski (1845-1923) – działacz społeczny, bibliotekarz, historyk, wydawca[15]
- Roman May (1846-1887) – chemik, nauczyciel, działacz społeczny, przemysłowiec[15]
- Stanisław Jerzykowski (1847-1927) – lekarz, działacz społeczny, współzałożyciel Towarzystwa Czytelni Ludowych[15]
- prof. Kazimierz Morawski (1852-1925) – filolog klasyczny, historyk, rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego 1906-1907, prezes Polskiej Akademii Umiejętności 1918-1925, kandydat na prezydenta RP w 1922 r.[15]
- prof. Antoni Danysz (1853-1925) – historyk kultury, teoretyk wychowania, profesor Uniwersytetu Poznańskiego[15]
- dr Władysław Witkowski (1854-1927) – lekarz, działacz społeczny i kulturalny w Ostrowie Wlkp.[15]
- ks. Wincenty Głębocki (1858-1903) – pedagog[15]
- prof. Bronisław Dembiński (1858-1939) – poseł na Sejm w Wiedniu, poseł do Sejmu Ustawodawczego 1919-1922; wiceminister w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego 1918-1920[15][11]
- Jan Kasprowicz (1860-1926) – wybitny poeta, dramaturg, tłumacz, krytyk literacki i teatralny[15]
- Wojciech Trąmpczyński (1860-1952) – adwokat, obrońca Polaków w procesach politycznych w zaborze pruskim; poseł Sejmu Pruskiego i Parlamentu Rzeszy, marszałek Sejmu Ustawodawczego 1919-1922, marszałek Senatu 1922-1928, poseł na Sejm 1928-1935 z ramienia Związku Narodowego[15][17]
- prof. Stanisław Trzebiński (1861-1930) – polski lekarz, historyk i filozof medycyny.
- Bernard Chrzanowski (1861-1944) – adwokat; działacz społeczny, kurator szkolny, prezes Związku Sokołów Wielkopolskich; poseł Parlamentu Rzeszy; senator RP 1935-1939[15][17]
- dr Bolesław Krysiewicz (1862-1932) – lekarz i społecznik, organizator szpitala dziecięcego w Poznaniu (obecnie jego imienia)[15]
- ks. dr Jan Władysław Hozakowski - biblista, historyk, działacz polityczny
- Witold Leitgeber (1870-1903) – wydawca, księgarz, pisarz[15]
- ks. bp Stanisław Okoniewski (1870-1944) – biskup chełmiński 1926-1944[15]
- Roger Sławski (1871-1963) – architekt[15]
- Franciszek Hutten-Czapski (1873-1953) – ziemianin, pierwszy starosta wrzesiński w odrodzonej Polsce (1918-1921)
- Kazimierz Filip Wize 1873-1953 – polski lekarz psychiatra, filozof i filozof medycyny, botanik, entomolog, poeta i tłumacz.
- dr Witold Celichowski (1874-1944) – adwokat, działacz polityczny[15][17]
- Albert Steuer (1874-1967) - ostatni niemiecki kanonik poznańskiej kapituły katedralnej
- Bogusław Dobrzycki (1875-1948) - inżynier i menadżer kolejowy
- Jarogniew Drwęski (1875-1921) – adwokat, obrońca w procesach Michała Drzymały i nauczycieli wrzesińskich, działacz patriotyczny, pierwszy polski prezydent Poznania 1919-1921[15][17]
- Cyryl Ratajski (1875-1942) – prezydent Poznania 1922-1934 i 1939, minister spraw wewnętrznych 1924-1925, podczas II wojny światowej delegat Rządu Emigracyjnego na Kraj[15][11][17]
- Michał Sobeski (1877-1939) – współtwórca i profesor Uniwersytetu Poznańskiego[15]
- bł. ks. Narcyz Putz (1877-1942) – Błogosławiony Męczennik Kościoła – 1 ze 108 Błogosławionych Męczenników II wojny światowej[15]
- Kazimierz Cwojdziński (1878-1948) – matematyk, profesor Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu[15]
- Antoni Banaszak (1881-1932) – prawnik, organizator polskiego sądownictwa w Wielkopolsce po I wojnie światowej[15]
- Stanisław Sławski (1881–1943) – prawnik i powstaniec wielkopolski
- ks. bp Karol Radoński (1883-1951) – biskup włocławski 1928-1951[15][11]
- ks. bp Tadeusz Paweł Zakrzewski (1883-1961) – biskup pomocniczy diecezji łomżyńskiej 1938-1946, biskup ordynariusz diecezji płockiej 1946-1961[15]
- dr Stanisław Celichowski (1885-1947) – adwokat; działacz polityczny[15]
- ks. Julian Wilkans (1886-1942) – dziekan Okręgu Korpusu Nr VII Wojska Polskiego[18].
- dr Józef Tuchołka (1887–1985 – inżynier górnik, dyrektor górniczy, doktor nauk technicznych, działacz gospodarczy, wykładowca akademicki.
- Jan Kaczmarek (1894-1981) – pułkownik łączności Wojska Polskiego
- prof. Janusz Zeyland (1896-1944) – lekarz ftyzjatra, organizator Centralnego Biura Gruźlicy i pierwszego w Polsce oddziału leczenia dziecięcej gruźlicy płuc[15]
- prof. Wiktor Dega (1896-1995) – doktor nauk medycznych, ortopeda, ekspert WHO w zakresie readaptacji[15]
- Jerzy Wojciech Rychłowski (1897-1929) – major dyplomowany pilot-obserwator Wojska Polskiego, dyrektor nauk „Szkoły Orląt” w Dęblinie
- Wacław Taranczewski (1903-1987) – artysta malarz[15]
- Feliks Krawiec (1906-1939) – botanik, znawca roślin zarodnikowych, działał na rzecz ochrony przyrody[15]
- Henryk Zygalski (1906-1978) – matematyk, kryptolog, łamacz kodu Enigmy[15]
- Przemysław Warmiński (1908-1939) – tenisista i hokeista[15]
- Lech Karol Neyman (1908-1948) – adwokat, kapitan Narodowych Sił Zbrojnych, tzw. żołnierz wyklęty.
- ks. Tadeusz Kirschke (1908-1996) – kapelan wychodźstwa polskiego we Francji, Niemczech i Anglii; więzień hitlerowskich obozów koncentracyjnych; kapelan Radia Wolna Europa[15]
- Stanisław Sroka (1909-1967) – prezydent Poznania 1945-1948, organizator pierwszych po wojnie Międzynarodowych Targów Poznańskich, minister gospodarki komunalnej[15][17]
- prof. Michał Sczaniecki (1910-1977) - prawnik, profesor prawa UAM specjalizujący się w historii państwa i prawa, dyrektor Instytutu Zachodniego.
- prof. Witalis Ludwiczak (1910-1988) – hokeista, olimpijczyk z Lake Placid 1932 i Garmisch-Partenkirchen 1936; sędzia sądów powszechnych, profesor prawa UAM w Poznaniu i Uniwersytetu w Genewie[15][3]
- Jerzy Waldorff (1910-1999) – (maturę zdał w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu); pisarz, publicysta, krytyk muzyczny i działacz społeczny – założyciel Społecznego Komitetu Opieki na rzecz Ochrony Starych Powązek[15]
- Witold Kochański (1911-1992) – filolog polski, znawca i popularyzator kultury serbołużyckiej, filozof, pedagog[15]
- ks. kard. Adam Kozłowiecki (1911-2007) – misjonarz w Zambii, pierwszy arcybiskup metropolita Lusaki 1959-1969, przewodniczący Papieskich Dzieł Misyjnych w Zambii 1970-1991 uczestnik Soboru Watykańskiego II i sesji Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, kardynał od 1998 r.[15]
- Leon Marszałek (1912-1996) – działacz ZHP, ostatni komendant Szarych Szeregów; naczelny redaktor wielu wydawnictw, zwłaszcza encyklopedycznych i słowników[15]
- dr Karol Hoffmann (1913-1971) – lekkoatleta, skoczek w dal, wzwyż i trójskoczek, 8-krotny mistrz Polski, olimpijczyk z Berlina 1936; propagator porannej gimnastyki w Polskim Radiu[15]
- Prof. Olech Szczepski (1914-1980) – Wydział Lekarski – Uniwersytet Poznański 1938 r. Prof. Akademii Medycznej w Poznaniu. Rektor A.M. 1962-1964. Dyrektor Instytutu Pediatrii w Poznaniu
- ks. Wacław Eborowicz (1915-1994) – polski duchowny katolicki, filolog, patrolog, profesor seminarium w Pelplinie[15].
- Jerzy Klinger (1918-1976) – prawosławny duchowny, teolog, prorektor Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.
- o. Marian Żelazek SVD (1918-2006) – misjonarz i organizator ośrodka opieki nad trędowatymi w Indiach, kandydat do Pokojowej Nagrody Nobla w 2002 r.[15]
- prof. inż. dypl. Jerzy Doerffer (1918-2006) – rektor Politechniki Gdańskiej 1981-1984; specjalista w dziedzinie budowy okrętów, pięciokrotny doctor honoris causa uczelni technicznych[15]
- ks. prałat prof. Marian Wolniewicz (1919-2005) – teolog, biblista, tłumacz biblijny, wykładowca Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, kapelan honorowy papieski[15]
- prof. Stefan Stuligrosz (1920-2012) – (maturę zdał w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu); rektor Akademii Muzycznej w Poznaniu, dyrygent Poznańskich Słowików[15]
- prof. Czesław Jackowiak (1923-1994) – specjalista w dziedzinie prawa pracy; rektor Uniwersytetu Gdańskiego 1987-1990[15]
- ks. abp Marian Przykucki (1924-2009) – biskup ordynariusz diecezji chełmińskiej 1981-1992, arcybiskup-metropolita diecezji szczecińsko-kamieńskiej 1992-1999[15]
- ks. kan. prof. Aleksander Bystry (1925-2003) – wykładowca Papieskiego Wydziału Teologicznego w Poznaniu, publicysta katolicki, wieloletni kapelan sióstr serafitek[15]
- Zbigniew Pędziński (1928-1967) – krytyk literacki, publicysta, pracownik naukowy Instytutu Badań Literackich
- Lech Domeracki (1929) – polityk, sędzia, minister sprawiedliwości 1983-1988[15][17]
- Tomasz Sójka (1975) – prawnik, specjalista w zakresie prawa cywilnego, prawa spółek i rynku kapitałowego, profesor nadzwyczajny UAM.
- ks. dr Jan Słowiński (1977) – polski duchowny katolicki, doktor prawa kanonicznego, wykładowca Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Kapelan Delegatury Wielkopolskiej Związku Polskich Kawalerów Maltańskich, Konsultator Rady Prawnej Konferencji Episkopatu Polski[19].
- Honza Zamojski (1981) – artysta współczesny, kurator i wydawca. Autor rysunków, instalacji i filmów wideo[20]
- Emilia Kiereś (1981) – autorka, tłumaczka oraz ilustratorka książek dla dzieci i młodzieży
- Bartosz Frąckowiak (1982) – reżyser teatralny, dramaturg, wicedyrektor Teatru Polskiego w Bydgoszczy
- Malina Prześluga (1983) – dramatopisarka, dramaturg Teatru Animacji w Poznaniu
- Artur Marciniak (1987) – piłkarz, uczestnik Mistrzostw Europy U-19 w 2006 i Mistrzostw Świata U-20 w 2007
Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1939)
- Zasłużony dla Miasta Poznania (2003)
- Odznaka Honorowa „Za zasługi dla województwa wielkopolskiego” (2003)
- Statuetka Hipolita Cegielskiego „za wysoką jakość kształcenia i wychowania, w hołdzie Jej założycielom i pedagogom” (2009)
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zabójstwa dokonali należący do konspiracyjnego Związku Młodzieży Wielkopolskiej Zbigniew Kosmowski i Bohdan Dybizbański (pomagali im Leszek Stanisław Kempiński i Marek Harkiewicz). Ofiarą był dh Jan Zdzisław Stachowiak. Zabójstwo zostało dokonane w podziemiach kościoła bernardynów (obok gimnazjum). (zob. Okopy św. Marii Magdaleny, „Nasza Wielkopolska” nr 3/2000, s. 13).
- ↑ Proces odbył się 30 stycznia 1947 przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Poznaniu; Kosmowskiego i Dybizbańskiego rozstrzelano 15 lutego 1947 w więzieniu przy ul. Młyńskiej. (zob. Okopy św. Marii Magdaleny, „Nasza Wielkopolska” nr 3/2000, s. 13).
- ↑ 24 czerwca 1997 Sąd Wojewódzki w Poznaniu ponownie rozpatrzył tę sprawę i uznał wyrok za nieważny. Jako usprawiedliwienie zabójców podaje obawę przed dekonspiracją organizacji mającej na celu walkę o niepodległy byt państwa polskiego. (zob. Okopy św. Marii Magdaleny, „Nasza Wielkopolska” nr 3/2000, s. 13).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b LO Marii Magdaleny w Poznaniu.
- ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Liceum.
- ↑ a b c d Śmiełowski Teodor: Wskrzeszenie gimnazjum – legendy. Ad Sanctam Mariam Magdalenam w Poznaniu, „Kronika Miasta Poznania” nr 1-2/1992 s. 161-163.
- ↑ a b c d e Historia na stronie szkoły.
- ↑ a b c d Wydarzenia (s. 36) (pol.). Kronika Miasta Poznania 2/1923. [dostęp 2013-02-01].
- ↑ a b Z dziejów Gimnazjum i Liceum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, „Nasza Wielkopolska” nr 3/2000, s. 4-5.
- ↑ a b c d Młodziejowski Jerzy: Jubileusz „Marii Magdaleny”, „Kronika Miasta Poznania” nr 4/1958, s. 80-86.
- ↑ Jubilatka, „Nasza Wielkopolska” nr 3/2000, s. 3.
- ↑ Stowarzyszenie Najstarszych Szkół w Polsce, www.najstarszeszkoly.edu.pl [dostęp 2017-11-24].
- ↑ Feliks Antoniewicz: Przewodnik po Poznaniu, Poznań 1882, s. 36, 37.
- ↑ a b c d e Forecki Franciszek, Poszwiński Adam, Śmigielski Henryk: Jednodniówka z okazji zjazdu b. uczniów Gimnazjum św. Marji Magdaleny, s. 1, Poznań 1939.
- ↑ a b Nasza Wielkopolska nr 3/2000, s. 1.
- ↑ a b c d Okopy św. Marii Magdaleny, „Nasza Wielkopolska” nr 3/2000, s. 13-14.
- ↑ Historia 15 PDH.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb bc bd be bf bg bh bi bj bk bl bm bn bo bp bq br bs bt bu bv bw Słynni „Marynkarze” na stronie szkoły.
- ↑ Bibliografia Estreichera
- ↑ a b c d e f g h Wychowankowie Gimnazjum św. Marii Magdaleny ze służbie narodu, „Nasza Wielkopolska” nr 3/2000, s. 6-8.
- ↑ Wiadomości miejscowe i prowinyonalne. „Postęp”, s. 2, Nr 51 z 4 marca 1906.
- ↑ w, Wydział Teologiczny - Pracownicy, teologia.amu.edu.pl [dostęp 2017-12-30].
- ↑ Honza Zamojski. monumentalart. [dostęp 2013-02-01].
