Jaskinia Dziewicza

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jaskinia Dziewicza
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Położenie

na południowy wschód od Łaz

Długość

64 m

Głębokość

ok. 10 m

Wysokość otworów

ok. 430 m n.p.m.

Wysokość otworów
nad dnem doliny

60 m

Ekspozycja otworów

ku E

Data odkrycia

znana od dawna

Kod

J.Olk.I-07.26

Położenie na mapie gminy Jerzmanowice-Przeginia
Mapa konturowa gminy Jerzmanowice-Przeginia, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Jaskinia Dziewicza”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Jaskinia Dziewicza”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Jaskinia Dziewicza”
Położenie na mapie powiatu krakowskiego
Mapa konturowa powiatu krakowskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Jaskinia Dziewicza”
Ziemia50°11′08″N 19°44′59″E/50,185556 19,749722
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Jaskinia Dziewicza – jaskinia położona na południowy wschód od miejscowości Łazy, w gminie Jerzmanowice-Przeginia w województwie małopolskim. Znajduje się na Wyżynie Olkuskiej, w prawych zboczach Doliny Będkowskiej, już prawie na samej wierzchowinie, w lesie, w odległości około 60 m od pól uprawnych[1].

Długość jaskini wynosi 64 m, głębokość ok. 10 m, a otwór znajduje się na wysokości ok. 430 m n.p.m. Jest to nieduża jaskinia o rozwinięciu poziomym. Otwór znajduje się na dnie leja, niedaleko drogi. Tworzy obszerny korytarz posiadający niewielkie odgałęzienia. W pierwszym z nich po prawej stronie znajduje się próg o wysokości 4,5 m. Od dużego otworu dno opada stromo w dół, a w końcowej części podnosi się w górę – korytarz znajduje się tu blisko powierzchni ziemi, na co wskazują przebijające się korzenie drzew[2].

Szatę naciekową reprezentują „polewy” i niewielkie stalaktyty. Namulisko jaskini to kamienie i glina[2].

Historia poznania[edytuj | edytuj kod]

Miejscowej ludności jaskinia była znana od dawna. Jest często odwiedzana. Dokładniej zbadana i opisana została w roku 1912 przez K. Stolyhwe, który przekopał jej namulisko. W 1946 r. została zinwentaryzowana przez K. Kowalskiego[3]. Aktualną dokumentację sporządził A. Górny w 2009 r. W latach 1990-2001 odgruzowywano na głębokość 4 m Studnię w Lewej Odnodze, wnękę przy otworze, oraz pogłębiono Studnię pod Bączkami. W rezultacie tych prac odkryto ciasne korytarze prowadzące na dno jaskini[4]. Wybrany urobek wysypano wewnątrz jaskini, co poważnie zmieniło jej kształt[5]. W 2008 roku grotołazi z Krakowa w sali na końcu jaskini odkryli wnękę z bogatą szatą naciekową. Aby je zabezpieczyć przed zniszczeniem zasypali wejście do niej dużą ilością gruzu[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jura Krakowsko-Częstochowska. Informator turystyczny, Ogrodzieniec: Związek Gmin Jurajskich, 2018, ISBN 978-83-947430-8-6
  2. ↑ a b Mariusz Szelerewicz, Andrzej Górny: Jaskinie Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej. Kraków-Warszawa: PTTK Kraj, 1986. ISBN 83-7005-097-2.
  3. ↑ K. Kowalski, Jaskinie Polski, tom. 1, Warszawa: Państwowe Muzeum Archeologiczne, 1951
  4. ↑ a b Andrzej Górny: Jaskinia Dziewicza. [w:] Jaskinie Polski [on-line]. Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy. [dostęp 2018-10-03].
  5. ↑ Jaskinia Dziewicza. [dostęp 2018-10-03].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jaskinia_Dziewicza&oldid=69974795”