Jaskinia na Czerwonej Górze
50°49′10″N 20°29′52″E/50,819444 20,497778| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
35 m |
| Głębokość |
5,5 m |
| Deniwelacja |
5,5 m |
| Wysokość otworów |
325 (górny), 320 (dolny) m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
(górny) 80 m |
| Ekspozycja otworów |
ku górze (górny), ku NW (dolny) |
| Data odkrycia |
znana od dawna |
| Ochrona i dostępność |
|
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) G-2.2 |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
| 50°49′10″N 20°29′52″E/50,819444 20,497778
| |
Jaskinia na Czerwonej Górze – jaskinia w Górach Świętokrzyskich. Ma dwa otwory wejściowe położone blisko Chęcin, w urwisku skalnym w północno-wschodnim zboczu Czerwonej Góry, w pobliżu kamieniołomu Zygmuntówka, niedaleko jaskini Raj, na wysokościach 325 i 320 m n.p.m. Długość jaskini wynosi 35 metrów, a jej deniwelacja 5,5 metrów[1].
Jaskinia jest objęta ochroną jako pomnik przyrody.
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Główną częścią jaskini jest studnia zaczynająca się w górnym i większym otworze wejściowym, przechodząca w obszerny korytarz, który dochodzi do dwóch prostopadłych, krótkich korytarzyków. Przy wejściu do drugiego korytarzyka znajduje się zacisk, za którym zaczyna się niski ciąg z namuliskiem prowadzący do otworu dolnego[1].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
W jaskini brak jest nacieków. Bywają w niej nietoperze. Ściany są suche, w studni rosną mchy i bluszcz pospolity[1].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia została prawdopodobnie odkryta przez górników wydobywających w tym rejonie rudę ołowiu w XIV-XVIII wieku. Jej pierwszy opis i plan sporządzili B. W. Wołoszyn i Z. Wójcik w 1965 roku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2017-12-02] (pol.).