Jaskinia w Ociemnem

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jaskinia w Ociemnem
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Położenie

Pieniny, Pieninki, dolina Ociemne

Długość

206 m

Rozciągłość pozioma

90 m

Deniwelacja

48 m

Wysokość otworów

590 m n.p.m.

Wysokość otworów
nad dnem doliny

40 m

Ekspozycja otworów

ku SW

Data odkrycia

1976

Odkrywca

Andrzej Białek, Zygmunt Białek

Ochrona
i dostępność

niedostępna turystycznie

Położenie na mapie Pienin
Mapa konturowa Pienin, w centrum znajduje się punkt z opisem „Jaskinia w Ociemnem”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, blisko górnej krawiędzi nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Jaskinia w Ociemnem”
Ziemia49°25′44″N 20°25′42″E/49,428889 20,428333

Jaskinia w Ociemnem – najdłuższa jaskinia polskich Pienin. Wejście do niej znajduje się w dolinie Ociemne w Pieninkach, na wysokości 590 m n.p.m.n. Długość jaskini wynosi 206 metrów, a jej deniwelacja 48 metrów[1]. Znajduje się na obszarze Pienińskiego Parku Narodowego, poza szlakami turystycznymi. Dla turystów jest niedostępna, na mapach z reguły nie jest też zaznaczana.

Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]

Jaskinia zaliczana jest do tzw. jaskiń szparowych, a powstała w wyniku ruchów masowych. Stanowi ją idący w dół, szczelinowy korytarz z zaklinowanymi w nim głazami, które dzielą go pod koniec na kilka pięter. Korytarz zaczyna się w niewielkim, szczelinowym otworze wejściowym, a kończy szczeliną nie do przejścia. W korytarzu na głębokości 15 metrów znajduje się 7-metrowy próg[2].

Przyroda[edytuj | edytuj kod]

W jaskini występują nacieki z mleka wapiennego i jest ona największym w polskich Pieninach zimowiskiem nietoperzy. Ściany są wilgotne, brak jest na nich roślinności[2].

Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]

Jaskinia odkryta została przypadkowo w 1976 przez Andrzeja i Zygmunta Białków, którzy brali udział w milicyjnej akcji poszukiwania łupów ukrytych przez złodziejską szajkę.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jaskinie Fliszu Karpackiego i Pienin, Polska Strona Taternictwa Jaskiniowego pod patronatem KTJ PZA [online], www.sktj.pl [dostęp 2017-11-05].
  2. a b Artur Amirowicz i inni. Jaskinie Pienińskiego Parku Narodowego. „Pieniny – Przyroda i Człowiek”. 3, s. 3-41, 1995.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]