Jaskinia w Szaflarach
49°26′17″N 20°00′49″E/49,438117 20,013500| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel |
prywatny |
| Długość |
43 m |
| Głębokość |
6 m |
| Deniwelacja |
6 m |
| Wysokość otworów |
650 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
30 m |
| Ekspozycja otworów |
ku górze, ku górze |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) P-1.03 |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
| 49°26′17″N 20°00′49″E/49,438117 20,013500
| |
Jaskinia w Szaflarach – jaskinia w Skalicach Nowotarskich. Ma dwa otwory wejściowe położone na terenie kamieniołomu w Szaflarach na wysokości 650 m n.p.m. Długość jaskini wynosi 43 metry, a jej deniwelacja 6 metrów[1].
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Do jaskini dostać się można przez dwie prawie pionowe studnie, które zostały odsłonięte podczas prac w kamieniołomie. Na dnie większej studni zaczynają się trzy korytarze z których dwa kończą się po kilku metrach, natomiast trzeci prowadzi do dużej sali, z której odchodzą dwa korytarzyki. Jeden idzie do drugiej, mniejszej studni wejściowej, drugi natomiast kończy się po kilku metrach[1].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
W jaskini nie ma nacieków. Ściany są wilgotne, rosną na nich wątrobowce, glony, porosty i mchy[1].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia została odkryta podczas prac w kamieniołomie. Nie wiadomo jednak kiedy to nastąpiło. Pierwszy jej plan i opis sporządził Krzysztof Birkenmajer w sierpniu 1968 roku. Jaskinia stanowiła wówczas jedną całość z niewielkim Schroniskiem w Szaflarach (3 m długości), jednak w latach następnych połączenie między tymi jaskiniami zostało zasypane[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2017-11-22] (pol.).