Jerzy Bryliński
major artylerii | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne |
Wojsko Polskie |
Jednostki |
21 Pułk Artylerii Lekkiej, |
Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa), |
Odznaczenia | |
Jerzy Sas Bryliński (ur. 11 listopada 1900 w Janowie, zm. 5 kwietnia 1975 w Grappenhall) – adwokat, major Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jerzy Bryliński urodził się 11 listopada 1900 w Janowie pod Lwowem[1][2]. Kształcił się w C. K. Gimnazjum III w Krakowie, gdzie w 1918 ukończył chlubnie VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości w terminie letnim[1]. Wkrótce potem u kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[2].
Ukończył studia uzyskując stopień doktora praw[2]. Zasiadł w Radzie Naczelnej Kandydatów Adwokackich Małopolski i Śląska Cieszyńskiego, wybranej w czerwcu 1927[3]. Publikował w czasopiśmie „Głos Adwokatów”[4]. Z dniem 23 września 1932 został wpisany na listę adwokatów w Okręgu Izby Adwokackiej w Krakowie[5]. W dalszym okresie II Rzeczypospolitej pracował jako adwokat w Krakowie[2][6].
W Wojsku Polskim został awansowany na stopień porucznika rezerwy artylerii starszeństwem z dniem 2 stycznia 1932[7]. W 1934 był oficerem rezerwowym 21 pułku artylerii lekkiej[8]. Po wybuchu II wojny światowej przedostał się na Zachód i został oficerem Wojska Polskiego we Francji. W stopniu kapitana w 1940 pełnił stanowisko dowódcy 3 baterii I dywizjonu oraz dowódcy dywizjonu w 1 Pomorskim pułku artylerii ciężkiej[9][2].
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[2]. Do końca życia pozostawał w stopniu majora[2]. Zmarł 5 kwietnia 1975 w Grappenhall w Anglii[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[2] nr 8907
- Krzyż Wojenny – Francja[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. III Gimnazyum w Krakowie za rok szkolny 1917/18. Kraków: 1919, s. 17.
- ↑ a b c d e f g h i j Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 28, s. 95, Czerwiec 1975. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Komunikat. „Głos Adwokatów”. Nr 6, s. 470, 1927.
- ↑ Jerzy Bryliński. O znaczeniu prawnika dla państwa. „Głos Adwokatów”. Nr 6, s. 464, 1927.
- ↑ Zmiany w adwokaturze. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 22, s. 375, 1 grudnia 1932.
- ↑ Zdzisław Zarzycki: O dwóch krakowskich przedwojennych procesach separacyjnych. W: Wacław Uruszczak, Dorota Malec (red.): Krakowskie studia z historii państwa i prawa, Tom 2. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008, s. 230. ISBN 978-83-233-2461-4.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 140.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 633.
- ↑ Szczurowski 2001 ↓, s. 43.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.
- Adwokaci II Rzeczypospolitej
- Ludzie związani z Krakowem
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)
- Majorowie artylerii Polskich Sił Zbrojnych
- Polacy odznaczeni Krzyżem Wojennym (Francja)
- Polacy – uczestnicy kampanii francuskiej 1940
- Porucznicy artylerii II Rzeczypospolitej
- Orlęta lwowskie (1918–1919)
- Polscy adwokaci
- Sasowie
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1900
- Zmarli w 1975
- Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej
- Oficerowie 1 Pomorskiego Pułku Artylerii Ciężkiej