Przejdź do zawartości

Jerzy Urbanowicz (lekarz)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Urbanowicz
major lekarz major lekarz
Data urodzenia

6 kwietnia 1888

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 Batalion Sanitarny,
Wojskowy Instytut Sanitarny,
6 Batalion Sanitarny,
Szpital Okręgowy nr VI

Jerzy Urbanowicz[1] (ur. 6 kwietnia 1888) – polski lekarz z tytułem doktora, major lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 kwietnia 1888. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana lekarza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[2], a następnie do stopnia majora ze starszeństwem ze starszeństwem z 1 lipca 1923[3][4]. W 1923 był oficerem 1 Batalionu Sanitarnego i wówczas jako oficer nadetatowy służył w Wydziale Indywidualizacji Żołnierza w Wojskowym Instytucie Sanitarnym[5]. W 1924 był oficerem 6 Batalionu Sanitarnego i wówczas jako oficer nadetatowy służył w Szpitalu Okręgowym nr VI we Lwowie[6]. 8 stycznia 1926 w Ognisku Oficerskim we Lwowie wygłosił wykład pt. O dyscyplinie z punktu widzenia psychologicznego[7]. Lekarzem w Szpitalu Okręgowym nr VI we Lwowie pozostawał w 1928 pracując z tytułem doktora[8].

W 1928 została ujawniona tzw. „afera poborowa”, w której oskarżony został mjr dr Jerzy Urbanowicz i skazany przez sąd wojskowy na karę trzech lat pozbawienia wolności[9]. Do wykrycia sprawy przyczynił się oficer śledczy por. żand. Józef Korytowski[10]. Sprawa toczyła się na przełomie października i listopada 1930 przed Wojskowym Sądem Okręgowym Nr VI we Lwowie przy ulicy Zamarstynowskiej[11][12][13]. Majorowi Urbanowiczowi zarzucono w akcie oskarżenia, że będąc ordynatorem w Szpitalu Wojskowym nr VI i pełniąc funkcję kierownika oddziału nerwowego podczas niemal dwuletniego urzędowania doprowadził do zwolnienia z obowiązku odbywania służby wojskowej kilkudziesięciu poborowych, którym wystawił zaświadczenia o niezdolności do służby wojskowej, mimo że byli zdrowi[11]. W czasie procesu dokonano badań poborowych, z których 58 uznano za zdrowych i zdolnych do służby wojskowej[11]. W 1932 toczył się proces 35 osób zamieszanych w sprawę afery, będących klientami i pośrednikami majora, który w tym postępowaniu występował jako świadek, przebywający na wolności po odbyciu wymierzonej kary[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W ewidencji wojskowej II RP był określony jako Jerzy Urbanowicz I.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1201.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1082.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 730.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1111, 1124.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1006, 1050.
  7. ↑ Co dzień niesie?. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 5 z 8 stycznia 1926. 
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 712.
  9. ↑ a b 35 przed sądem. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 146 z 29 czerwca 1932. 
  10. ↑ Tragiczny wypadek w „Hungarji”. Ogólnie ceniony oficer pada ofiarą śmiertelnego strzału. „Gazeta Lwowska”, s. 5, nr 150 z 7 lipca 1932. 
  11. ↑ a b c Afera poborowa. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 250 z 30 października 1929. 
  12. ↑ Afera poborowa. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 251 z 31 października 1929. 
  13. ↑ Afera poborowa. „Gazeta Lwowska”, s. 6, Nr 252 z 1 listopada 1929. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Urbanowicz_(lekarz)&oldid=54420700”