Kamienica Będzikiewicza w Krakowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica Będzikiewicza
Symbol zabytku nr rej. Gminna ewidencja zabytków – Kraków[1].
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Adres

pl. Inwalidów 7–8
ulica Henryka Sienkiewicza 1
al. Juliusza Słowackiego 2

Architekt

Fryderyk Tadanier

Rozpoczęcie budowy

1930

Ukończenie budowy

1931

Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kamienica Będzikiewicza”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica Będzikiewicza”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Będzikiewicza”
Ziemia50°04′10,99″N 19°55′34,02″E/50,069719 19,926117

Kamienica Będzikiewicza – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w północnej pierzei placu Inwalidów, pomiędzy ulicą Henryka Sienkiewicza i aleją Juliusza Słowackiego. Jest uznawana za jedną z najbardziej okazałych krakowskich kamienic dwudziestolecia międzywojennego[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kamienica została wzniesiona w latach 1930–1931 dla krakowskiego przedsiębiorcy Tomasza Będzikiewicza z przeznaczeniem na dom czynszowy. Projektantem budynku był architekt Fryderyk Tadanier[2].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Kamienicę zaprojektowano na planie nieregularnej podkowy. Posiada ona cztery piętra. Na parterze umieszczono najmniejsze mieszkania. W 1932 jedno z nich zostało przebudowane na aptekę według projektu Janusza Zarzeckiego. Pierwotnie kondygnacja ta miała być przeznaczona na zakład ichtiologiczny z basenami rybnymi w piwnicy, jednak projekt ten nie został zrealizowany. Niewielkie mieszkania zajęły także najwyższe, czwarte piętro, zaś na pozostałych kondygnacjach znalazły się duże, kilkupokojowe apartamenty[2].

Kamienica posiada trzy elewacje frontowe w stylu modernistycznym, ale z licznymi elementami klasycyzującymi. Monumentalizm bryły został złagodzony zaokrąglonymi narożnikami, które podkreślono balkonami. Elewacje podzielono wertykalnie szerokimi lizenami, stanowiącymi minimalistyczną wersję wielkiego porządku. Budynek wieńczy prosta attyka[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Gminna ewidencja zabytków Krakowa. Biuletyn Informacji Publicznej Miasta Krakowa. [dostęp 2021-03-17].
  2. a b c d Kamila Twardowska: Zespół mieszkaniowy pl. Inwalidów 7-8. szlakmodernizmu.pl. [dostęp 2019-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-05)].