Kamienica przy ulicy Kazimierza Wielkiego 15 we Wrocławiu
 nr rej. 114 z 6.12.1949 oraz A/5340/177 z 15.02.1962[1]
| |
.jpg) Połączone kamienice przy ulicy Kazimierza Wielkiego 15 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Kazimierza Wielkiego 15 |
| Styl architektoniczny |
klasycyzm |
| Kondygnacje |
cztery |
| Ważniejsze przebudowy |
1972–1977 |
Położenie na mapie Polski  | |
| 51,109842°N 17,026175°E/51,109842 17,026175 | |
Kamienica przy ulicy Kazimierza Wielkiego 15 – zabytkowa kamienica mieszczańska znajdujących się przy ulicy Kazimierza Wielkiego we Wrocławiu.
Historia posesji i kamienicy[edytuj | edytuj kod]
Kamienica jest jedną z sześciu zachowanych kamienic stanowiących jeszcze na początku lat 70. XX wieku część zabudowy dawnej ulicy Złote Koło i będąc wówczas dwoma oddzielnymi kamienicami o numerach 6 i 7. Ulica została częściowo zniszczona podczas działań wojennych w 1945 roku, a ostatecznie w 1975 roku podczas budowy staromiejskiej obwodnicy tzw. Trasy W-Z, czyli ulicy Kazimierza Wielkiego. Była zabudowana głównie wąskimi szczytowymi kamienicami. Od XVIII wieku zamieszkiwała je głównie ludność żydowska. Ocalałe kamienice zostały włączone do ul. Kazimierza Wielkiego i nadano im nową numerację: od 9 do 17[2].
Opis architektoniczny[edytuj | edytuj kod]
Kamienice zostały wzniesione pod koniec XVIII wieku; elewacji nadano wówczas formę wczesnoklasycystyczną[3]. Obie kamienice były pokryte dachem kalenicowym i miały cztery kondygnacje. Kamienica nr 6 jest czteroosiowa a nr 7 ma pięcio-osiowy podział elewacji. Część parterowa obu kamienic jest boniowana. Nad ich oknami znajdują się naczółki ozdobione na piętrze w medaliony a pod oknami znajdują się podokienniki ozdobione girlandami[2].
Po 1945 roku[edytuj | edytuj kod]
W latach 1972–1977 kamienica została wyremontowana na potrzeby wrocławskich Cechów Rzemieślniczych; dodano jedną kondygnację a obniżono o jedną kondygnację szczyt;, wnętrze zostało zupełnie przebudowane i dostosowane do potrzeb najemcy[2]. Projekt przebudowy wykonał T. Lipiński[4]. Kamienice nr 6 i 7 zostały wewnętrznie połączone, likwidując jednocześnie wejście do kamienicy nr 7 znajdujące się w północnej skrajnej osi; wejście do pomieszczeń sklepowych pozostawiono. W latach 60. XX wieku w kamienicy nr 7 znajdował się sklep z farbami i lakierami[5][3]. Obie kamienice pokryto jednym dachem kalenicowym z 9-cioma lukarnami w osiach.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
- ↑ a b c Harasimowicz (red.) 1998 ↓, s. 53.
- ↑ a b Harasimowicz 1998 ↓, s. 53.
- ↑ Małachowicz 1985 ↓, s. 223.
- ↑ Kamienica w latach 60.XX wieku
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Harasimowicz (red.): Atlas architektury Wrocławia t.II. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1998.
- Gminna Ewidencja Zabytków, Urząd Miejski Wrocławia, 18 kwietnia 2019 [dostęp 2019-06-03] (pol.).
- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- Edmund Małachowicz: Stare miasto we Wrocławiu. Wrocław: PWN, 1985. ISBN 83-01-03996-5.
- Jan Harasimowicz: Encyklopedia Wrocławia. Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006. ISBN 83-7384-561-5.