Przejdź do zawartości

Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 6 we Wrocławiu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 6
Ilustracja
Kamienica przy ulicy Kurzy Targ wzniesiona w miejsce kamienicy nr 6
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Wrocław

Styl architektoniczny

barok

Kondygnacje

siedem

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 6”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 6”
Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 6”
Ziemia51°06′35″N 17°02′02″E/51,109722 17,033889

Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 6 – dawna kamienica znajdująca się na ulicy Kurzy Targ we Wrocławiu.

Historia i architektura kamienicy

[edytuj | edytuj kod]
Widok kamienicy na grafice Profsta. Kamienica widoczna od frontu oraz (po prawej stronie) widoczna z boku wraz z przylegającej do niej kamienicy nr 5

Istniejąca do 1896 roku, wąska, dwuosiowa, 7-kondygnacyjna kamienica o średniowiecznym rodowodzie nakryta była mansardowym dachem. Miała późnobarokową fasadę ozdobioną elementami kampanuli[1]. Pod oknami trzeciej, czwartej i piątej kondygnacji znajdowały się fartuszki podokienne ukształtowane na kształt łuków koszowych, dwuramiennych i w ośli grzbiet[2]. W tylnej części budynku, za frontowym dachem umieszczona była kwadratowa wieżyczka wykonana z muru pruskiego pokryta szpiczastym dachem[1]. Kamienica kształtem nawiązywała do innych wrocławskich wież mieszkalnych znajdujących się na przeciwległej pierzei. Pod koniec XIX wieku na parterze nad wejściem znajdował się szyld z napisem "E. WILLENBERGER"[1]. Wygląd kamienicy został utrwalony na rysunku wykonanym przez niemieckiego grafika Ottona Probsta w latach 1896–1898[1].

W 1896 roku kamienica, wraz dwoma innymi kamienicami nr 7 i 8, została wyburzona, a w ich miejsce wzniesiono czterokondygnacyjną, pięcioosiową kamienicę pokrytą trzykondygnacyjnym wykuszem utrzymanym w stylu późnego francuskiego renesansu z charakterystyczną wieżyczką. Nowy budynek połączono klatką schodową z kamienicą Rynek 33[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • red. Piotr Łukaszewicz: Ikonografia Wrocławia. Wrocław: Muzeum Narodowe, 2008.
  • Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
  • Bogusław Czechowicz: Ikonografia Wrocławia. Wrocław: WERK, 2003.