Kamienica przy ulicy Ruskiej 22 we Wrocławiu
.jpg) Kamienica przy ulicy Ruskiej 22 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Ruska 22 |
| Kondygnacje |
cztery |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie Wrocławia  | |
 51°06′38,4″N 17°01′32,4″E/51,110667 17,025667
| |
Kamienica przy ulicy Ruskiej 22 we Wrocławiu – kamienica stojąca przy ulicy Ruskiej 22 na Starym Mieście we Wrocławiu.
Historia kamienicy
[edytuj | edytuj kod]Od XIV i XV wieku[1] na posesji nr 22 znajdował się dwupiętrowy, dwuskrzydłowy, trzyosiowy gotycko-renesansowy dom, dwutraktowy, a następnie trzytraktowy, z drewnianymi zabiegowymi schodami w środkowym trakcie z doświetlającym szybem[2]. Pozostałości z tego okresu zachowały się w piwnicznych murach[1]. W połowie XVIII wieku kamienica została przebudowana. Dodana została wówczas czwarta kondygnacja będąca dolną kondygnacją mansardowego dachu; fasada uzyskała wówczas obecną formę i zakończona została jednokondygnacyjnym szczytem[2] w formie jednoosiowej edykuli ujętej w wolutowe spływy[3]. Na pierwszej i drugiej kondygnacji znajdowały się proste gzymsy oparte na wolutowych wspornikach. Pomiędzy oknami umieszczone zostały płyciny pokryte fakturalnym tynkiem[3]. W 1898 roku przebudowany został parter kamienicy, zmieniono układ ścian w przednim trakcie, powstał nowy otwór drzwiowy, witryna[2] i połączono ją na tym poziomie z sąsiednią kamienicą nr 23[1].
W latach 1852–1868 w budynku mieściła się żydowska szkoła religijna, tzw. szkoła dla dziewcząt panny Pauliny Friedländer[4]. Pod koniec XIX wieku w oficynach budynku znajdowała się fabryka mydła. W latach 1890–1891 ich właściciel[1] Robert Kalinke[5] przebudował wnętrza oficyn i wybudował nad nimi wysoki komin[1].
Po 1945 roku
[edytuj | edytuj kod]W 1998 roku kamienica została wyremontowana, przy czym zupełnie zniszczono pierwotny układ wnętrz, zlikwidowano barokowe schody oraz powiększono okna w fasadzie, usuwając przy tym oryginalne barokowe kamienne parapety. Budynek został otynkowany[2][3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Harasimowicz 1997 ↓, s. 67.
- ↑ a b c d Brzezowski 2005 ↓, s. 252.
- ↑ a b c Eysymontt i in. 2011 ↓, s. 287.
- ↑ Ziątkowski 2000 ↓, s. 57.
- ↑ Adreßbuch und Warenverzeichnis der chemischen Industrie des Deutschen Reichs, Tom 1, wydawca Mückenberger, 1888, s.113.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- Jan Harasimowicz (red.): Atlas architektury Wrocławia t.II. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1997.
- Wojciech Brzezowski: Dom mieszkalny we Wrocławiu w okresie baroku. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2005.
- Leszek Ziątkowski: Dzieje Żydów we Wrocławiu. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2000.
- System Informacji Przestrzennej Wrocławia, Wrocław: Dział Systemu Informacji Przestrzennej Biura Rozwoju Wrocławia, 2019 [dostęp 2019-06-06] (pol.).