Karcze Strujskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karcze Strujskie
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

głębocki

Sielsowiet

Plisa

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Karcze Strujskie”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Karcze Strujskie”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, w prawym górnym rogu znajduje się punkt z opisem „Karcze Strujskie”
Ziemia55°17′32″N 28°00′32″E/55,292222 28,008889

Karcze Strujskie – dawny folwark. Tereny, na których leżał, znajdują się obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie głębockim, w sielsowiecie Plisa.

Dawniej używana nazwa – Karcze I.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w powiecie dzisieńskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego.

W latach 1921–1945 folwark leżał w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie dziśnieńskim, w gminie Plisa.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 9 osób, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego i zadeklarowały polską przynależność narodową. Był tu 1 budynek mieszkalny[1]. W 1931 w 3 domach zamieszkiwało 17 osób[2].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Zadorożu. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Głębokiem i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Plissie[3].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 65.
  2. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 22.
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 668.