Przejdź do zawartości

Karta Socjalna Wspólnoty Europejskiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Karta Socjalna Wspólnoty Europejskiej[1], Karta podstawowych praw socjalnych pracowników[1], Wspólnotowa Karta Socjalnych Praw Podstawowych[2] (fr. La Charte communautaire des drois sociaux fondamentaux des travailleurs, niem. Strasbourg Charter) – polityczna deklaracja przywódców państw i rządów Wspólnoty Europejskiej (z wyjątkiem Wielkiej Brytanii), podpisana 9 grudnia 1989 na posiedzeniu w Strasburgu.

Pomysł Wspólnotowej Karty Socjalnej powstał w czasie prezydencji Belgii we Wspólnocie Europejskiej w pierwszej połowie 1987 r. Poprzedziło ja przyjęcie przez Belgię podobnej karty w swoim kraju.

Karta obejmowała dwanaście podstawowych praw[3]:

  • Swoboda poruszania się i wyboru miejsca zamieszkania
  • Zatrudnienie i wynagrodzenie za pracę
  • Poprawa warunków życia i pracy
  • Ochrona socjalna
  • Swoboda zrzeszania się i negocjowanie umów zbiorowych
  • Kształcenie zawodowe
  • Równe traktowanie mężczyzn i kobiet
  • Informowanie, uwzględnianie opinii pracobiorców i współdziałanie
  • Ochrona zdrowia i bezpieczeństwo w pracy
  • Ochrona dzieci i młodzieży
  • Opieka nad ludźmi starszymi
  • Opieka nad niepełnosprawnymi

W latach 1990 i 1991 r. prowadzono dyskusje nad sposobem wprowadzania Karty w życie. Brak zgody Wielkiej Brytanii na włączenie Karty do Traktatu rzymskiego doprowadził do przyjęcia innego rozwiązania. Jej zasady zostały dołączone w Protokole i Porozumieniu w sprawie polityki socjalnej do Traktatu z Maastricht 7 lutego 1992 roku. Karta nie ma jednak mocy wiążącej a zawarte w niej prawa nie podlegają zaskarżeniu. W protokole stwierdzono też, że w wypełnianiu jego założeń nie będzie brała udziału Wielka Brytania i Dania, a uchwały w sprawach regulowanych protokołem będą podejmowane większością głosów[4][martwy link].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]