Kazarka rdzawa
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
| Kazarka rdzawa | |
| Tadorna ferruginea[1] | |
| (Pallas, 1764) | |
 |
|
| Systematyka | |
| Domena | eukarionty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | ptaki |
| Podgromada | Neornithes |
| Nadrząd | neognatyczne |
| Rząd | blaszkodziobe |
| Rodzina | kaczkowate |
| Podrodzina | kaczki |
| Rodzaj | Tadorna |
| Gatunek | kazarka rdzawa |
| Synonimy | |
|
|
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |
 |
|
Portal  Zoologia |
|
Kazarka rdzawa, kazarka[4] (Tadorna ferruginea) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący wschodnią część basenu Morza Śródziemnego, Morza Czarnego, pas w Azji Środkowej po Amur oraz północnozachodnią Afrykę, po Wyżynę Abisyńską. Tam gdzie woda nie zamarza osiadła, pozostałe populacje wędrowne. Zimuje w dolinie Nilu, Indiach i Azji Południowowschodniej. Sporadycznie pojawia się w Europie Środkowej i Zachodniej, oraz zachodniej części Morza Śródziemnego, osiągając Maderę na Atlantyku.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Cechy gatunku
- Samiec większy od samicy, ciało rdzawe, na szyi czarna obroża, głowa i szyja jaśniejsza, skrzydła białe, lusterko zielone, lotki I-rzędowe czarne, od spodu szare, ogon czarny. Dziób szary, nogi czarne. Samica mniejsza, bez obroży, z białawą głową. Samiec w upierzeniu spoczynkowym i osobniki młodociane podobne do samicy.
- Wymiary średnie
- dł. ciała ok. 61-67 cm[5]
rozpiętość skrzydeł ok. 120-145 cm[5]
masa ciała ok. 1000 - 1650 g[4]
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
- Biotop
- Jeziora w pasie stepów i półpustyń. W górach osiąga wysokość 4500 m n.p.m.
- Gniazdo
- W szczelinach, rozpadlinach, w norach, dziuplach, szczelinach skalnych lub opuszczonych gniazdach ptaków drapieżnych.
- Jaja
- W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 8 do 12 kremowych jaj[6] o średnich wymiarach 68 x 47 mm i średniej masie 83 g
- Wysiadywanie
- Jaja wysiadywane są przez okres 27 do 29 dni przez samicę[6], podczas gdy samiec strzeże gniazda, a później bierze udział w opiece nad pisklętami. Pisklęta pierzą się po 55 - 60 dniach, lecz zazwyczaj pozostają z rodzicami do zimy.
- Pożywienie
- Pokarm mieszany z przewagą roślinnego, zdobywany zarówno na lądzie jak i w wodzie.
Ochrona[edytuj | edytuj kod]
Gatunek chroniony. W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski)[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
- ↑ Tadorna ferruginea w: Integrated Taxonomic Information System (ang.)
- ↑ Carboneras 1992 ↓, s. 591.
- ↑ 3,0 3,1 Tadorna ferruginea. Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.)
- ↑ 4,0 4,1 Busse i in. 1990 ↓, s. 250.
- ↑ 5,0 5,1 P. Sterry, A. Cleave, A. Clements, P. Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik ilustrowany. Warszawa: Horyzont, 2002. ISBN 83-7311-341-X.
- ↑ 6,0 6,1 E. Keller, prof. dr. J. H. Reichholf, G. Steinbach i inni: Leksykon zwierząt: Ptaki. Cz. 2. Warszawa: Świat Książki, 2003. ISBN 83-7311-181-6.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Carles Carboneras: Family Anatidae (Ducks, geese and Swans). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 1: Ostrich to Ducks. Barcelona: Lynx Edicions, 1992. ISBN 84-87334-10-5. (ang.)
- Przemysław Busse (red.), Zygmunt Czarnecki, Andrzej Dyrcz, Maciej Gromadzki, Roman Hołyński, Alina Kowalska-Dyrcz, Jadwiga Machalska, Stanisław Manikowski, Bogumiła Olech: Ptaki. T. I. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1990, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0563-0.
