Klasyfikacja praktyczna instrumentów muzycznych
Klasyfikacja praktyczna, zwyczajowa instrumentów muzycznych – systematyka instrumentów muzycznych stosowana równolegle z klasyfikacją naukową, grupująca instrumenty według sposobu wzbudzania drgań, cech konstrukcyjnych, właściwości muzycznych i możliwości wykonawczych[1][2][3][4].
Jest powszechnie przyjętą i stosowaną metodą kategoryzowania instrumentów muzycznych. W przeciwieństwie do klasyfikacji opracowanej przez Curta Sachsa i Ericha Moritza von Hornbostela nie opiera się na jednolitych kryteriach, przez co nie jest uznawana za naukową; nazywana jest systematyką zwyczajową[2] lub praktyczną[1]. W pewnych zakresach pokrywa się z systematyką Hornbostela-Sachsa (wszystkie instrumenty strunowe są chordofonami i vice versa, wszystkie instrumenty dęte są aerofonami i vice versa[3][5]), w innych grupuje elementy kilku kategorii naukowych (np. instrumenty perkusyjne to membranofony i idiofony[3])[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Baculewski et al. 2006 ↓, s. 386.
- ↑ a b c Sachs 2005 ↓, s. 435.
- ↑ a b c Sikorski 1975 ↓, s. 12.
- ↑ instrumenty muzyczne, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2024-05-15].
- ↑ Drobner 1997 ↓, s. 34.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Baculewski et al.: Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
- Mieczysław Drobner: Instrumentoznawstwo i akustyka. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997. ISBN 83-224-0469-7.
- Kurt Sachs: Historia instrumentów muzycznych. Stanisław Olędzki (tłum.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 2005. ISBN 83-7233-036-0.
- Kazimierz Sikorski: Instrumentoznawstwo. Kraków: PWM, 1975. OCLC 750005911.