Klasztor Świętego Jerzego
31°50′40″N 35°24′51″E/31,844500 35,414100
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Obiekty sakralne | |
| Cerkiew |
Przenajświętszej Bogurodzicy |
| Data budowy |
420–430 |
| Data zburzenia |
614 |
| Data reaktywacji |
1179 |
Położenie na mapie Palestyny  | |
| 31°50′40″N 35°24′51″E/31,844500 35,414100
| |
Klasztor Świętego Jerzego[1], (także: klasztor św. Jerzego Koziby) – monaster wzniesiony w latach 420–430 na urwisku Wadi al-Kilt przez pięciu eremitów jako oratorium, a około 480 przekształcony w klasztor. W VI wieku kierował nim św. Jerzy Koziba. Monaster został zniszczony podczas najazdu perskiego w 614. Odbudowany przez cesarza Manuela I Komnena. Późniejsza historia nie jest znana. Relacje z XV wieku wspominają jedynie o opustoszałych ruinach monasteru.
Odbudowa porzuconego klasztoru miała miejsce w latach 1878–1901. W klasztornej cerkwi świętych Jana i Jerzego zachowała się mozaikowa posadzka datowana na VI wiek. W świątyni przechowywany jest relikwiarz zawierający czaszki czternastu mnichów, którzy zostali zabici przez Persów w 614. W niszy znajduje się grób św. Jerzego Koziby. Narteks łączy tę cerkiew z główną świątynią monastyru – pod wezwaniem Przenajświętszej Bogurodzicy[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej, Protokół 48. posiedzenia Komisji Standaryzacji Nazw, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 24 lutego 2010, 48. posiedzenia Komisji Standaryzacji Nazw (pol.).
- ↑ Jerome Murphy-O’Connor: Przewodnik po Ziemi Świętej (tłum. Marek Burdajewicz). Warszawa: Oficyna Wydawnicza Vocatio, 2001, s. 408. ISBN 978-83-7492-107-7.