Klub Transcendentalistów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Frederic Henry Hedge

Klub Transcendentalistów – grupa autorów, filozofów, działaczy społeczno-politycznych, działająca w Nowej Anglii w latach 30. i 40. XIX w. Czołowymi postaciami byli Frederic Henry Hedge i Ralph Waldo Emerson. Klub wydawał własne pismo The Dial pod redakcją Margaret Fuller. Z jego działalności zrodził się później amerykański transcendentalizm.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Klub został zawiązany przez Frederica Henry'ego Hedge'a, Ralpha Waldo Emersona, George'a Ripleya i George'a Putnama, 8 września 1836 podczas spotkania w Cambridge. Pierwsze oficjalne zebranie odbyło się 11 dni później w domu Rilpeya w Bostonie[1]. Oprócz założycieli, do klubu wstąpili: Amos Bronson Alcott, Orestes Brownson, Theodore Parker[2], Henry David Thoreau, William Henry Channing, James Freeman Clarke, Christopher Pearse Cranch, Convers Francis, Sylvester Judd i Jones Very[3]. Do klubu należały również kobiety: Sophia Ripley, Margaret Fuller, Elizabeth Peabody[4], Ellen Sturgis Hooper, i Caroline Sturgis Tappan[5]. Jak w późniejszym okresie stwierdził Hedge, klub nie był mocno sformalizowany, były to raczej okazjonalne spotkania podobnie myślących kobiet i mężczyzn[6].

Członków klubu łączyły szeroko pojęte liberalne poglądy, pomiędzy nimi istniała jednocześnie duża różnorodność opinii i doświadczeń. Reprezentowane w klubie poglądy były krytyczne wobec stanu kultury, społeczeństwa i życia intelektualnego i religijnego Ameryki[7]. Za manifest grupy uznaje się esej Emersona Natura[7]. Z klubu tego wywodzi się transcendentalizm, nurt filozofii amerykańskiej, do którego przedstawicieli zalicza się przede wszystkim Emersona, Thoureau i Fuller.

Początkowo, klub nazywał się Klubem Hedge'a (Hedge's Club), ponieważ jego spotkania odbywały, gdy Hedge przyjeżdżał ze swojego domu w Bangor[1]. Nazwa Klub transcedentalistów nadana została przez osoby nie należące do niego i początkowo traktowano ją jako określenie pejoratywne. Po raz pierwszy użyto jej w styczniu 1837 podczas recenzji Natury Emersona[8].

Pierwszy numer The Dial (1840)

Transcendentaliści byli początkowo mocno krytykowani. Odmawiano publikacji ich utworów w znanych czasopismach (takich jak North American Review czy Christian Examiner)[9]. Czytelników ostrzegano przed lekturą ich tekstów, które miały być niezgodne z chrześcijaństwem. Jeden z wczesnych recenzentów stwierdzał, że wiersze Emersona „nie są świętymi pieśniami, lecz są hymnami do diabła. Nie Boga, lecz Szatana chwalą, a czerpać z nich radość mogą tylko czciciele diabła.”[10].

Z tego powodu, w październiku 1839, członkowie Klubu Transcendentalistów postanowili założyć własne czasopismo[11]. Brownson uważał, że mogą przekształcić w tym celu Boston Quarterly Review, lecz pozostali członkowie Klubu obstawali przy własnym tytule[12]. Pojawiły się jednak problemy ze znalezieniem redaktora. Hedge, Parker i Emerson odmówili podjęcia się tego zadania. Zarządzaniem pismem zajął się Ripley, natomiast redaktorem naczelnym została Fuller. Przyjęła stanowisko 20 października 1839, pracę nad publikacją zaczęła w pierwszym tygodniu 1840[11][13][12].

Pismo nazwano The Dial, pierwszy numer ukazał się w lipcu 1840. Emerson, w artykule wstępnym określił je jako „pismo w nowym duchu” (Journal in a new spirit)[14]. Pismo nie miało zagwarantowanej stabilności finansowej. W 1843 subskrybowało je ok. 200 czytelników, a wpływy ze sprzedaży nie pokrywały kosztów wydawniczych. Ostatni numer ukazał się w kwietniu 1844[15].

Po wrześniu 1840 Klub Transcendetalistów prawdopodobnie nie organizował oficjalnych spotkań. Jego członkowie spotykali się jednak nadal towarzysko, podczas swoich wykładów. Wymieniali też korespondencję[16].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Packer 2007 ↓, s. 47.
  2. ↑ Buell 2003 ↓, s. 32-33.
  3. ↑ Gura 2007 ↓, s. 7-8.
  4. ↑ Buell 2003 ↓, s. 32.
  5. ↑ Francis B. Dedmond, The Letters of Caroline Sturgis to Margaret Fuller, „Studies in the American Renaissance”, 1988, s. 201–251.
  6. ↑ Gura 2007 ↓, s. 5.
  7. ↑ a b Hankins 2004 ↓, s. 23.
  8. ↑ Hankins 2004 ↓, s. 24.
  9. ↑ Slater 1978 ↓, s. 51.
  10. ↑ Karen L. Kilcup, Who Killed American Poetry? From National Obsession to Elite Possession, Ann Arbor, MI: University of Michigan Press, 2019, s. 100, ISBN 978-0-472-13155-6.
  11. ↑ a b Gura 2007 ↓, s. 128.
  12. ↑ a b Von Mehren 1994 ↓, s. 120.
  13. ↑ Slater 1978 ↓, s. 61-62.
  14. ↑ Gura 2007 ↓, s. 129.
  15. ↑ Gura 2007 ↓, s. 130.
  16. ↑ Packer 2007 ↓, s. 165.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Lawrence Buell, Emerson, Cambridge, Massachusetts: The Belknap Press of Harvard University Press, 2003, ISBN 0-674-01139-2.
  • Philip F. Gura, American Transcendentalism: A History, New York: Hill and Wang, 2007, ISBN 0-8090-3477-8.
  • Barry Hankins, The Second Great Awakening and the Transcendentalists, Westport, CT: Greenwood Press, 2004, ISBN 0-313-31848-4.
  • Joan Von Mehren, Minerva and the Muse: A Life of Margaret Fuller, Amherst: University of Massachusetts Press, 1994, ISBN 1-55849-015-9.
  • Barbara L. Packer, The Transcendentalists, Athens, Georgia: The University of Georgia Press, 2007, ISBN 978-0-8203-2958-1.
  • Abby Slater, In Search of Margaret Fuller, New York: Delacorte Press, 1978, ISBN 0-440-03944-4.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Klub_Transcendentalistów&oldid=71273577”