Kość przedszczękowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czaszka wombata tasmańskiego (skrótem p.max oznaczono kość przedszczękową)

Kość przedszczękowa, u ssaków nazywana kością przysieczną (łac. os pr(a)emaxilla, os intermaxillare, os incisivum) – para małych kości czaszki występująca u większości kręgowców. Jest połączona z kością szczękową i nosową. U niektórych zwierząt zawiera siekacze, kolec nosowy przedni oraz obszar skrzydłowy[1].

Odkrycie kości przysiecznej u ludzi przypisuje się Johannowi Wolfgangowi von Goethemu (1784). Jego obserwację potwierdzili niektórzy późniejsi autorzy[2], jednak nowsze badania, m.in. embriologiczne, dowodzą, że praemaxilla nie występuje u ludzi jako osobna kość[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Maxilla. W: Johannes Lang: Clinical anatomy of the masticatory apparatus and peripharyngeal spaces. Stuttgart: Georg Thiem Verlag, 1995, s. 3. ISBN 3-13-799101-3.
  2. George A. Wells. Goethe and the intermaxillary bone. „The British Journal for the History of Science”. 3, s. 348–361, 1967. DOI: 10.1017/S0007087400002910. (ang.). 
  3. Norman K. Wood, Laurence E. Wragg, Orion H. Stuteville. The premaxilla: Embryological evidence that it does not exist in man. „The Anatomical Record”. 158 (4), s. 485–489, 1967. DOI: 10.1002/ar.1091580411. (ang.).