Kościół San Servolo
| Kościół klasztorny | |||||||||||||||
 Widok kościoła i klasztoru | |||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Adres |
Isola di San Servolo, 1, 30126 Venezia VE | ||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||
| Wezwanie |
św. Serwula (Serwiliusza) | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie Wenecji  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Włoch  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Wenecji Euganejskiej  | |||||||||||||||
 45°25′12,1″N 12°21′22,6″E/45,420028 12,356278
| |||||||||||||||
Kościół San Servolo (pl. kościół św. Serwula lub Serwiliusza) – rzymskokatolicki kościół w Wenecji, na wyspie San Servolo. W przeszłości stanowił część kompleksu klasztornego benedyktynów, benedyktynek oraz innych zgromadzeń zakonnych. W 1725 roku bonifratrzy założyli w kompleksie przytułek (szpital) psychiatryczny, czynny do 1978 roku. Po remoncie kompleks pełni różne funkcje kulturalne. W 2006 roku w pomieszczeniach klasztornych zorganizowano Muzeum Szpitala Psychiatrycznego (Museo del Manicomio), w skład którego wchodzi również kościół.
Historia kościoła i klasztoru[edytuj | edytuj kod]
Wyspa San Servolo była zamieszkana od VII wieku przez benedyktynów, którzy zbudowali na niej klasztor i kościół pod wezwaniem św. Serwula, męczennika z Triestu[b]. Bracia zakonni przebywali na wyspie San Servolo do około 1109 roku, kiedy to na ich miejscu osiedliły się benedyktynki zamieszkując ją przez ponad pięć stuleci[1]. 15 września 1456 roku została ukończona kampanila, a w 1470 roku konsekrowano kościół. W 1616 roku klasztor przejęły w posiadanie zakonnice, wypędzone z Krety przez Turków[2]. W 1725 roku do klasztoru San Servolo przybyli bonifratrzy zakładając w nim schronisko dla osób chorych umysłowo, ale tylko dla tych ze stanu szlacheckiego[1]. W latach 1733-66 według projektu Giovanniego Scalfarotto wzniesiono obecny kompleks kościelno-klasztorny[2]. Kościół jest efektem przebudowy, zrealizowanej w 1749 roku przez Tommasa Temanzę[3]. Począwszy od 1797 roku, wraz z upadkiem Republiki Weneckiej, schronisko było otwarte dla wszystkich[1]. Na początku XIX wieku kościół wzbogacono o portyk, nad którym znajduje się fasada z dużym oknem zwieńczonym tympanonem, flankowanym dwiema dzwonnicami, będącymi nowością w architekturze Wenecji[4] Po 1873 roku w San Servolo przebywali tylko chorzy psychicznie mężczyźni, podczas gdy chore kobiety przeniesiono na pobliską wyspę San Clemente[1]. W 1936 roku dokonano znaczącej przebudowy kościoła[2]. Schronisko w San Servolo działało do 13 sierpnia 1978 roku, kiedy to zgodnie z nowymi przepisami wszystkie szpitale psychiatryczne zostały zamknięte[1]. W latach 90. XX wieku gmina Wenecja, właściciel wyspy, rozpoczęła renowację budynków, tworząc wielokulturowe centrum promocji. W 2004 roku powstały: sekcja multimediów Akademii Sztuk Pięknych, międzynarodowa szkoła Ca 'Foscari oraz Venice International University[5]. 20 maja 2006 roku otwarto Muzeum Szpitala Psychiatrycznego (Museo del Manicomio), którego częścią jest kościół San Servolo[4].
W ostatnim dziesięcioleciu (do 2018) San Servolo gościło kilka ekspozycji Biennale Sztuki i Architektury, imprezy i wystawy czasowe fotografii, malarstwa i rzeźby, festiwale muzyczne i przeglądy wideo. Park był często wykorzystywany przez współczesnych artystów do tworzenia instalacji; wśród dzieł stałych na uwagę zasługują rzeźby takich twórców jak: Pino Castagno, Pietro Consagra i Sandro Chia[5].
Wnętrze kościoła[edytuj | edytuj kod]
W 1761 roku Jacopo Marieschi namalował na sklepieniu nawy Chwałę św. Jana Bożego przed Najświętszą Maryją Panną, w prezbiterium Trzy cnoty teologalne. W 1810 roku z zamkniętego kościoła Santa Maria del Pianto zakupiono organy Nacchiniego[2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Poprzedni kościół.
- ↑ Św. Serwul (lub Serwiliusz) jest wspomniany (wraz z innymi męczennikami) w Martyrologium Hieronymianum oraz Breviarium Syriacum. Wg tego ostatniego męczennicy ci mieli zginąć w Listrze, którą to nazwę zniekształcono później na Syrię, a następnie na Istrię. W jednej z późnych pasji Serwul był wymieniany jako męczennik z Istrii oraz patron Triestu [1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e InnVenice: Isola di San Servolo. www.innvenice.com. [dostęp 2020-08-30]. (wł.).
- ↑ a b c d Jeff Cotton: San Servolo. www.churchesofvenice.co.uk. [dostęp 2020-08-30]. (ang.).
- ↑ Guido Zucchoni: Venezia: guida all'architettura. Lupatoto: Arsenale Editrice, 1993, s. 108. ISBN 978-88-7743-129-5. (wł.).
- ↑ a b San Servolo Servizi: San Servolo oggi. sanservolo.servizimetropolitani.ve.it. [dostęp 2020-08-30]. (wł.).
- ↑ a b Ida Bini w: AnsaViaggiArt: Arte e cultura nelle chiese sconsacrate da San Servolo a San Demetrio. www.ansa.it. [dostęp 2020-08-30]. (wł.).