Kościół Santa Maria della Visitazione w Wenecji
| oratorium | |||||||||||||||
_Venezia.jpg) Fasada kościoła od strony Canale della Giudecca | |||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie Wenecji  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Włoch  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Wenecji Euganejskiej  | |||||||||||||||
 45°25′46,42″N 12°19′35,87″E/45,429561 12,326631
| |||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||
_Interno.jpg)
_Soffitto.jpg)
Kościół Santa Maria della Visitazione w Wenecji (pol. kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, zwany również chiesa degli Artigianelli lub San Gerolamo dei Gesuati) – rzymskokatolicki kościół w Wenecji (dzielnica (sestiere) Dorsoduro). Znajduje się w parafii Santa Maria del Rosario w Patriarchacie Wenecji.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kościół został zbudowany przez zakon jezuatów na miejscu oratorium, istniejącego od czasu ich przybycia do Wenecji w 1390 roku. Kościół przypuszczalnie zaprojektował Tullio Lombardo lub Mauro Codussi. Prace budowlane rozpoczęły się w 1493 roku, a zakończyły wraz z poświęceniem świątyni w 1524 roku[1]. Otrzymała ona wezwanie Santa Maria della Visitazione (Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny). W 1669 roku klasztor i kościół nabyli dominikanie, którzy wybudowali nowy kościół, Santa Maria del Rosario (Matki Bożej Różańcowej) i rozpoczęli rozbudowę klasztoru pod kierunkiem architekta Giorgia Massariego[2]. W 1750 roku obecny kościół został przekształcony w bibliotekę. W 1810 roku, za czasu rządów Napoleona kościół został zamknięty i ograbiony z dzieł sztuki. Ponownie otwarty w 1825 roku[1]. Klasztor w latach 1815–1850 znajdował się w gestii Magistratu Wenecji pełniąc funkcję sierocińca. W latach 1851–1866 sierociniec prowadziło Zgromadzenie Ojców Somaskich, a od 1867 roku Congregazione di Carità, która w 1923 roku wystawiła go na sprzedaż. 4 sierpnia tego samego roku nabył go Alojzy Orione z zamiarem kontynuowania dotychczasowej działalności[2]. Kościół Santa Maria della Visitazione był odnawiany w 1884 roku oraz w latach 1947–1948. Obecnie jest kaplicą Instytutu im. Ojca Orione (Centro Culturale Don Orione Artigianelli). W 1970 roku rozpoczęto w nim remont cennego kasetonowego stropu, który zakończono w połowie lat 90.[1].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Wygląd zewnętrzny[edytuj | edytuj kod]
Fasada jest przypuszczalnie dziełem Lombardiego z dodatkami Codussiego. Wpływ tego ostatniego jest widoczny zwłaszcza w portalu[3]. Fasadę wieńczą posągi Najświętszego Zbawiciela i dwóch świętych, wykonane w tym samym czasie, co ona. Po prawej stronie widnieje tzw. paszcza lwa (bocca di leone), do której można było wrzucać anonimowe skargi[1].
Wnętrze[edytuj | edytuj kod]
Wnętrze, zaprojektowane przez Francesco da Mandello jest jednonawowe ze ślepą kopułą nad prezbiterium. Płaski strop pokrywa 58 kasetonów z portretami świętych i proroków, których autorstwo przypisywane jest Pietro Paolo Agabitiemu. Flankujące wejście korynckie kolumny pochodzą z rozebranego oratorium kaplicy apsydzie znajduje się para bocznych ołtarzy[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Jeff Cotton: Santa Maria della Visitazione. www.churchesofvenice.co.uk. [dostęp 2016-04-05]. (ang.).
- ↑ a b Centro Culturale Don Orione Artigianelli: Centro Culturale Don Orione Artigianelli: La Storia. /www.donorione-venezia.it. [dostęp 2016-04-05]. (wł.).
- ↑ Zucchoni 1993 ↓, s. 61.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Guido Zucchoni: Venezia: guida all'architettura. Lupatoto: Arsenale Editrice, 1993. ISBN 978-88-7743-129-5. (wł.).