Kościół ewangelicko-reformowany w Kojdanowie

Kościół ewangelicko-reformowany w Kojdanowie
Кальвінскі збор у Койданаве
	; Świątynia w 1876 r. na obrazie Napoleona Ordy
Państwo	ZSRR
Republika związkowa	Białoruska SRR
Miejscowość	Kojdanów
Wyznanie	kalwinizm
Kościół	ewangelicko-reformowany
Historia
Data rozpoczęcia budowy	XVII w
Data zamknięcia	1917
Data zniszczenia	po 1945
Fundator	książę Krzysztof Mikołaj Radziwiłł
Dane świątyni
	; Kościół otoczony murami dawnego zamku
	Położenie na mapie obwodu mińskiego Kościół ewangelicko-reformowany w Kojdanowie
	Położenie na mapie Białorusi Kościół ewangelicko-reformowany w Kojdanowie
	53°41′26,7″N 27°07′39,9″E/53,690750 27,127750
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zbór kalwiński w Kojdanowie (biał. Койданаўскi кальвiнскi збор) – świątynia ewangelicko–reformowana istniejąca w Kojdanowie od początku XVII wieku do rewolucji październikowej, będąca siedzibą parafii Jednoty Litewskiej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kościół ufundował w 1613 książę Krzysztof Mikołaj Radziwiłł – budynek wzniesiono na miejscu kojdanowskiego zamczyska w stylu gotyku. Do budowy użyto cegły, piasku i wapna. W 1884 dokonano przebudowy zboru.

Świątynia zbudowana była na planie prostokąta, wyróżniała się wysoką wieżą–dzwonnicą z zegarem, nakryta była dwuspadowym wysokim gontowym dachem, nad którym umieszczono kopułę z sygnaturką. Wewnątrz zboru znajdowała się słynna Biblia brzeska, w II połowie XIX wieku przeniesiono do niego również organy z zamkniętego w 1866 przez władze carskie kościoła bernardynów w Mińsku.

Budynek był ogrodzony wałem i rowem wodnym, przez który przerzucono rzeźbiony w drewnie most. Obok kościoła znajdował się murowany jednopiętrowy budynek z gontowym dachem, w którym mieszkał pastor. W okolicy zboru rozmieszczone były drewniane budynki należące do dwuklasowej szkoły kalwińskiej (zlikwidowanej w połowie XIX wieku) oraz szpitalik.

Parafia kalwińska w Kojdanowie ulegała likwidacji w wyniku rewolucji październikowej i przyłączenia miasta do Białoruskiej SRR. Sam budynek zboru i budynki przykościelne ocalały, ostatecznie zburzono je dopiero po II wojnie światowej.