Przejdź do zawartości

Kościół św. Piotra z Alkantary i św. Antoniego z Padwy w Węgrowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Antoniego i św. Piotra w Węgrowie
Zabytek: nr rej. 410/62 z dnia 19.03.1962
kościół klasztorny
Ilustracja
Kościół poreformacki w Węgrowie
Państwo

 Polska

Miejscowość

Węgrów

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Piotra z Alkantary i św. Antoniego z Padwy w Węgrowie

Wezwanie

św. Antoniego z Padwy i św. Piotra z Alkantary

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Antoniego i św. Piotra w Węgrowie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Antoniego i św. Piotra w Węgrowie”
Położenie na mapie powiatu węgrowskiego
Mapa konturowa powiatu węgrowskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Antoniego i św. Piotra w Węgrowie”
Położenie na mapie Węgrowa
Mapa konturowa Węgrowa, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Antoniego i św. Piotra w Węgrowie”
Ziemia52°23′57,13″N 22°01′25,63″E/52,399203 22,023786

Kościół św. Antoniego z Padwy i św. Piotra z Alkantary w Węgrowieporeformacki kościół parafialny w Węgrowie

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Kościół został ufundowany pod koniec XVII wieku przez dziedzica dóbr węgrowskich, hr. Jana Kazimierza Krasińskiego h. Ślepowron. 14 lipca 1715 roku uroczyście zakończono budowę i nastąpiło przekazanie kościoła ojcom reformatom, przez syna fundatora - Jana Dobrogosta Krasińskiego[1], właściciela Węgrowa.

Wybudowany przez Carla Ceroniego w stylu barokowym w latach 16931715 według projektu Tylmana z Gameren na miejscu wcześniejszej drewnianej kaplicy, do 1864 roku pełnił funkcje kościoła klasztornego reformatów. Później po kasacie zakonu był filiałem węgrowskiej parafii Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. W czasie II wojny światowej i krótko po niej z powodu zniszczenia fary miejskiej pełnił funkcje kościoła parafialnego.

Od 1970 roku świątynia była kościołem rektoralnym. Gromadziła się przy nim młodzież, która przychodziła tutaj na lekcje religii i katechezy. Do kościoła zaczęli również uczęszczać masowo wierni, z okolicznych osiedli.

W tym czasie staraniem rektora kościoła, księdza Zbigniewa Latosiego podjęto prace konserwacyjno-remontowe świątyni oraz sąsiadującego z nią budynku poklasztornego. Wymieniono dach nad kościołem, zainstalowano ogrzewanie i poddano konserwacji główny ołtarz oraz freski.

W 1994 roku przy kościele utworzono parafię św. Antoniego z Padwy i św. Piotra z Alkantary, która wyodrębniono z parafii Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.


Opis kościoła

[edytuj | edytuj kod]
 Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Wnętrze

[edytuj | edytuj kod]

Wnętrze kościoła jest barokowe, ozdobione polichromiami i freskami Michelangelo Palloniego z lat 17061711. Drewniany ołtarz główny pochodzi z około 1690 roku i jest prawdopodobnie dziełem Andreasa Schlütera[2]. W ołtarzu umieszczony jest krucyfiks, zaliczany do najpiękniejszych w Polsce, wzorowany na pracach Alessandra Algardi.

Ołtarz główny w kościele poreformackim

Po prawej stronie od ołtarza głównego nad drzwiami do kaplicy św. Bonawentury znajduje się wykonane w latach 17011703 epitafium fundatora kościoła, Jana Dobrogosta Krasińskiego, który jest pochowany w mauzoleum rodziny Krasińskich w krypcie świątyni.

 Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. WĘGRÓW - Parafia św. Piotra z Alkantary i św. Antoniego z Padwy [online], Diecezja Drohiczyńska [dostęp 2021-05-06] (pol.).
  2. Mariusz Karpowicz: Ołtarz główny w kościele poreformackim w Węgrowie. "Spotkania z Zabytkami", 7/2007. [dostęp 2009-10-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (1017-04-16)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wojciech Jerzy Górczyk, Reformaci w Węgrowie. Architektura kościoła i miejsce fundacji węgrowskiej na tle działalności fundacyjnej Krasińskich, Drohiczyński Przegląd Naukowy, Nr 10/2018

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]