Kod Manchester
Kod Manchester – kod liniowy sygnału cyfrowego (modulacja bifazowa). Na początku każdego bitu danych sygnał zakodowany przyjmuje stan odpowiadający jego wartości binarnej. Następnie w środku czasu transmisji bitu następuje zmiana sygnału na przeciwny (odpowiednio z niskiego na wysoki lub z wysokiego na niski). Modulacja po raz pierwszy została wprowadzona przez G. E. Thomasa w 1949 r. Jest możliwa również odwrotna konwencja, tzw. konwencja IEEE 802.3.
Ponieważ w środku czasu trwania przesyłanego bitu występuje zawsze zmiana stanu, możliwa jest synchronizacja demodulatora z modulatorem w każdym przesyłanym bicie (w NRZI może nastąpić długi ciąg zer lub jedynek). Daje to dużą odporność na zmiany szybkości transmisji,a jednocześnie wyeliminowana jest składowa stała, co umożliwia przesyłanie tak zmodulowanego sygnału przez elementy jej nie przenoszące (np. transformatory liniowe używane w telekomunikacji).
Wadą jest występowanie zmiany sygnału także na początku nadawania bitu, gdy poprzedni był taki sam jak obecny, w wyniku czego istnieje potrzeba użycia do przesłania dwukrotnie szerszego pasma niż w przypadku sygnału niezmodulowanego.
Kodowanie Manchester wykorzystuje np. standard Ethernet w modelu 10BASE-T. W wielu nowoczesnych modemach wykorzystana jest ulepszona wersja zapewniająca odporność na zmianę przewodów w linii transmisyjnej – różnicowe kodowanie Manchester.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Skrypt z Algorytmy kodowania danych. [dostęp 2022-02-21]. (pol.).