Kolegiata św. Marii Magdaleny w Poznaniu
| kolegiata | |||||||||||
 Model kolegiaty farnej (widok z południowego wschodu) | |||||||||||
| Państwo | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||
| Adres |
{{{adres}}} | ||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||
| Kościół | |||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||
| |||||||||||
Położenie na mapie brak  Brak mapy: POL-WP Poznań Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||||||||||
Położenie na mapie świata  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||||||||||
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building} | |||||||||||
Kolegiata św. Marii Magdaleny w Poznaniu – nieistniejący już dziś, jeden z największych gotyckich kościołów w Polsce, którego wieża przez wiele stuleci stanowiła jeden z symboli miasta. W jego miejscu znajduje się obecnie Plac Kolegiacki, zaś funkcję i patronkę świątyni przejął stojący w bezpośrednim sąsiedztwie kościół pojezuicki.
Historia
W 1252, w związku z planami przeniesienia Poznania na lewy brzeg Warty, biskup wraz z poznańską kapitułą wyrazili zgodę na erekcję nowego kościoła, nad którym patronat mieliby sprawować właśnie biskup i dostojnicy diecezji. Zezwolenie to zostało potwierdzone w przywileju lokacyjnym z 1253. W tym też roku, zgodnie z zapisami w Annales Posnanienses z XV wieku, miała też się odbyć erekcja parafii farnej wydzielonej z parafii św. Marcina, jednak uważana za bardziej wiarygodną Kronika wielkopolska przesuwa tę datę do roku 1263 lub 1262. Jedna z ostatnich dat wydaję się właściwą, gdyż wystawienie dokumentu lokacyjnego wyprzedziło o kilka lat zarówno założenie miasta, jak i budowę świątyni. Nie dano jej jednak tak popularnego w wielu miastach wezwania Najświętszej Marii Panny, gdyż posiadał je już kościół kolegiacki na Ostrowie Tumskim. Ta sama kronika zaznacza, że w 1296 patronat nad kościołem sprawował książę, który być może był też fundatorem. Rok 1263 to również przypuszczalna data rozpoczęcia budowy. Kolejnymi opiekunami fary, w 1282, zostały dominikanki. Znamy również dwie daty, w których kościół poddano znacznym pracom budowlanym. Były to lata 1388 i 1442, jednak już w 1447, podczas wielkiego pożaru Poznania, kościół został zniszczony. Wówczas opiekę nad farą przejął osobiście król Kazimierz Jagiellończyk, który jednocześnie odebrał ją dominikankom. Odbudowany kościół ponownie otwarto w 1470, a dekretem biskupa Andrzeja Bińskiego z 29 kwietnia tegoż roku przy kościele powołano dziekanię. Rok potem, 5 lipca 1471, nadano mu godność kolegiaty oraz kapituły z liczbą nie ponad czternastu członków, w tym proboszcza, dziekana, kustosza i kantora. W pierwszej połowie XVI w. niektórzy kaznodzieje propagowali poglądy reformacyjne, m. in. ks. Andrzej Samuel. W 1555 Zygmunt August przekazał patronat nad kościołem magistratowi Poznania. W 10 lipca 1657 roku wojska szwedzkie podpaliły kościół. W pożarze spłonęło wnętrze, remont po tej tragedii zakończył się w 1661. Gotycki korpus świątyni przetrwał w niemal niezmienionym stanie do 3 czerwca 1773, kiedy to uderzenie pioruna wywołało pożar, który niemal doszczętnie strawił kolegiatę. Następnie podczas próby odbudowy, 18 września 1777, runęła jedna ze ścian. To co pozostało strawił kolejny pożar w 1780. Wówczas parafia farna przejęła kościół po kasowanym zakonie jezuitów, odstępując od remontu zrujnowanej kolegiaty. Resztki kościoła rozebrano w 1802.
W październiku 1996 r. na terenie zajmowanym niegdyś przez kościół prowadzono prace archeologiczne.
Opis budowli
Przekazy ikonograficzne (między innymi z 1618, 1658 i 1746) ukazują kolegiatę jako trójnawową, siedmioprzęsłową, beztranseptową bazylikę z bardzo wysoką wieżą przylegającą do kościoła od zachodu w linii nawy głównej, zbudowaną w stylu gotyku śląskiego. Chór miał formę wieloboku, zaś nawy boczne od wschodu kończyła prosta ściana. Ostatnie, wschodnie przęsło korpusu było prostokątne. Wschodnią ścianę kościoła nakryto jednym sklepieniem, zaś do przęseł naw bocznych przylegało 14 kaplic, które, podobnie jak nawy boczne, przykrywały dachy pulpitowe.
Zachowały się również wymiary kolegiaty 115 łokci (około 70 m) długości i 70 łokci (około 42 m) szerokości. Wysokość nawy głównej wynosiła około 30 m. Wieżę o wysokości około 100 m wieńczył hełm z iglicą, łącznie 114,80 m.[1] ( w 1263 był to trzeci pod względem wysokości budynek w Europie )
W Kolegiacie znajdowały się 52 ołtarze.
Dwupoziomowe kaplice (zatem ich łączna liczba w rzeczywistości wynosiła około 27) fundowane były przez miasto, cechy, stowarzyszenia religijne i prywatnych darczyńców. Wśród nich znane są:
- kaplica Tylona Groczenowa (wymieniona w 1399)
- kaplica Wojtka "Bogatego" z 1425
- kaplica miejska - znajdowała się przy wejściu południowym
- kaplica Bractwa Matki Boskiej
- kaplica Bractwa Kuśnierzy
- kaplica ufundowana przez Wojciecha Zajączkowskiego z ołtarzem św. Marii Magdaleny
- kaplica kupców poznańskich - nad zakrystią kościelną. Kaplica ta pełniła funkcję biblioteki
- kaplicę Struchellonów-Ponieckich-Morsztynów, później przejęta przez Naramowskich,
- kaplica peteradoniawska - potem zwana heltowską (od możnego rodu Heltonów zwanych też Heltami)
- kaplica Groffonów - przejmowana kolejno przez Ungrów, Gieców, Gentczonów, Wojciechowskich, Hynczonów
- kaplica Grodzickich
- kaplica winklerowska (od rodu Winklerów)
- kaplica Reszków
- kaplica Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny - jedna z najstarszych, ołtarz w niej ufundował biskup Andrzej Bniński
- kaplica adoniawska (od rodu Adów)
- kaplica mazurowska
W kolegiacie poza możnymi z szlacheckich rodów Tomickich, Rozdrażewskich, Przyjemskich, Magnuszewskich i innych pochowani zostali przedstawiciele patrycjatu poznańskiego, a także dostojnicy kościelni związani z kolegiatą nie tylko przedstawiciele elity władzy miejskiej, ale również i władz kościelnych: prałaci i kanonicy kolegiaccy. Najbardziej znaną osobą pochowaną w kościele był Józef Struś, któremu rada miejska przyznała miejsce pogrzebowe pod ołtarzem św. Katarzyny.
Pozostałości
Z wyposażenia kolegiaty do naszych czasów dotrwała rzeźba Chrystusa Bolejącego wykonana około 1430, która obecnie znajduje się w kaplicy Świętych Męczenników Jezuickich w dzisiejszej farze.
Prawdopodobnie z pierwszej fary pochodzi również serce dzwonu, znajdujące się (częściowo wbite w ziemię) przy bramie wjazdowej do kolegium jezuickiego.
- ↑ Według Kroniki wielkopolskiej