Komonica błotna

Komonica błotna
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	bobowce
Rodzina	bobowate
Podrodzina	bobowate właściwe
Rodzaj	komonica
Gatunek	komonica błotna
	Nazwa systematyczna
	Lotus uliginosus Schkuhr; Bot. Handb. 2:412. 1796
Synonimy
	Lotus pedunculatus Cav.; Lotus decumbens Poir..; Lotus nummularius Rchb. ex Steud., nom. nud. L.;
	Lotus pedunculatus Cav.; Lotus decumbens Poir..; Lotus nummularius Rchb. ex Steud., nom. nud. L.;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Morfologia

Komonica błotna (Lotus uliginosus Schkuhr) – gatunek byliny należący do rodziny bobowatych. Pochodzi z Europy i Afryki Północnej, rozprzestrzenił się także w Ameryce Północnej, na Azorach w Australii i na Hawajach^[3]. W Polsce jest średnio pospolita. Częściej występuje na niżu, w zachodniej i środkowej części Polski, rzadziej w górach^[4]. Przez Polskę przebiega wschodnia granica jego zasięgu^[4].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Roślina wieloletnia dorastająca do 60–80 cm długości.
Łodyga: Rozgałęziona, rozesłana lub podnosząca się, wewnątrz pusta.
Liście: Podłużne pierzaste, pięciolistkowe, z których trzy górne listki są odwrotnie jajowate, a w dolnej partii znajdującej się tuż przy łodydze dwa listki trójkątne lub ukośnie owalne przesunięte do nasady ogonka liściowego. Na spodniej stronie są wyraźnie unerwione.
Kwiaty: Kwiatostan 8–14 kwiatowy, na długiej szypułce. Kwiaty motylkowe, żółte, łódeczka zaokrąglona na grzbiecie i stopniowo zwężająca się w dzióbek. Kielich o ząbkach równowąskolancetowatych, przez kwitnieniem odgiętych. Są one zwykle długo orzęsione i mają zatokę pomiędzy dwoma górnymi ząbkami.
Owoce: Równowąskie i obłe strąki o długości 2–3 cm, wystające z kielicha, przy dojrzewaniu śrubowato skręcające się.
Gatunki podobne: We florze Polski bardzo podobna jest komonica zwyczajna

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Bylina, hemikryptofit. Kwitnie w czerwcu i lipcu. Siedlisko: znosi dobrze surowy klimat. Występuje na stanowiskach wilgotnych. Rośnie na podmokłych łąkach oraz torfowiskach. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla rzędu (O.) Molinietalia^[5]. Liczba chromosomów 2n = 12 (24)^[6].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Cenna roślina pastewna uprawiana na paszę zieloną^[4]. Nadaje się doskonale do wysiewania na podmokłe łąki i torfowiska, gdyż znosi długotrwale zalewy (nawet do czterech tygodni)^[4].
Dostarcza pszczołom nektaru i pyłku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Fabales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website [online], Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-09-23] (ang.).
↑ ^a ^b Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-02-22].
↑ ^a ^b ^c ^d Zbigniew Nawara: Rośliny łąkowe. Warszawa: Oficyna Wyd. MULTICO, 2006. ISBN 978-83-7073-397-1.brak strony w książce
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.brak strony w książce
↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.brak strony w książce

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.brak strony w książce

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Fabales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website [online], Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-09-23] (ang.).

[grin-3] Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-02-22].

[B-4] Zbigniew Nawara: Rośliny łąkowe. Warszawa: Oficyna Wyd. MULTICO, 2006. ISBN 978-83-7073-397-1.brak strony w książce

[5] Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.brak strony w książce

[6] Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.brak strony w książce

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]