Kongsbergit
 Kongsbergit | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
(Ag,Hg)[1] |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
3-3,5[1] |
| Przełam |
nierówny lub muszlowy[1] |
| Łupliwość |
niewyraźna[1] |
| Pokrój kryształu |
izometryczny[1] |
| Układ krystalograficzny |
regularny[1] |
| Właściwości mechaniczne |
kruchy[1] |
| Gęstość minerału |
13,7-14,1[1] |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
srebrzystobiały[1] |
| Rysa |
srebrzystobiała[1] |
Kongsbergit – minerał, pochodzący z grupy pierwiastków rodzimych, zaliczany do grupy amalgamatów[1].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Najwięcej konsbergitu znajduje się w Norwegii (Kongsberg, stąd też nazwa minerału), ale także w Szwecji (Sala) i Słowacji (Nižná Slaná). Śladowe ilości tego minerału spotykano w dolnośląskich i cechsztyńskich łupkach miedzionośnych. Jest to minerał bardzo rzadki[1].
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Kryształy konsbergitu mają pokrój izometryczny, w postaci ośmiościanów, dwunastościanów lub sześciościanów. Spotykany również w postaci nalotów, skupień ziarnistych zbitych oraz dendrytycznych. Jest minerałem hydrotermalnym, bywa znajdowany w złożach rtęci lub srebra, ale także współwystępuje z galeną, sfalerytem oraz akantyem[1].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Kongsbergit ma znaczenie naukowe i kolekcjonerskie. Należy przechowywać go w ciemności[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Żaba: Ilustrowana encyklopedia skał i minerałów. Wyd. II. Videograf, 2014, s. 218-219. ISBN 978-83-7835-297-6.