Konik żmudzki
Konik żmudzki (też: kuc Żemajtuka; lit. žemaitukai) – rasa koni w typie kuca, pochodząca z Litwy (Żmudzi), hodowana w krajach bałtyckich. Konie żmudzkie uznawane są na Litwie za rasę narodową: uważa się, że towarzyszyły one wojownikom litewskim już od czasów średniowiecza.[1]
Grupa: konie karłowate.
Wysokość w kłębie: 1,33–1,44 m.[2]
Użytkowość: konie wszechstronne użytkowo.
Charakter: chętny do współpracy, energiczny, żywotny, niewymagający.
Pokrój[edytuj | edytuj kod]
Głowa średniej wielkości o szlachetnym wyglądzie; krępa, krótka, dobrze umięśniona szyja. Łopatki proste; zad spadzisty, czasem rozłupany; szeroka i głęboka klatka piersiowa. Dobrze uformowane kopyta z twardego rogu. Umaszczenie myszate, izabelowate, kasztanowate, kare, bułane, gniade. Ogon nisko osadzony.
Użytkowanie[edytuj | edytuj kod]
Koniki żmudzkie mają wiele cech pierwotnych: są długowieczne i niezwykle wytrzymałe. Współcześnie znajdują zastosowanie jako konie gospodarcze[2]. Przez swoich właścicieli są cenione ze względu na niski koszt utrzymania (żemajtuki żywią się korzeniami, porostami, nisko odżywczą trawą oraz korą drzew). W ciągu jednego dnia są w stanie pokonać w zaprzęgu dystans 60–70 km, niezależnie od warunków atmosferycznych oraz ukształtowania terenu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wilno-Kraków. Wilnoteka, 2011-08-08. [dostęp 2011-09-06].
- ↑ a b Koń Żmudzki. Onet - Portal Wiedzy Wiem. [dostęp 2011-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-19)].