Przejdź do zawartości

Konwój 65-KS

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konwój 65-KS
II wojna światowa, bitwa o Atlantyk
Ilustracja
„Bourrasque”(inne języki)
Czas

14–20 lutego 1940

Miejsce

Ocean Atlantycki

Przyczyna

dążenie do przerwania dostaw wojennych aliantów przez Niemców

Wynik

zwycięstwo Niemców

Strony konfliktu
 Francja  III Rzesza
Siły
24 statki,
6 okrętów eskorty
2 U-Booty
Straty
1 statek brak
brak współrzędnych

65-KSkonwój morski z okresu II wojny światowej transportujący alianckie zaopatrzenie wojenne z Casablanki do Brestu. Pomimo eskorty konwój stracił francuski statek handlowy P.L.M.15, który został storpedowany 18 lutego 1940 roku przez niemiecki okręt podwodny U-37.

Konwój i jego eskorta

[edytuj | edytuj kod]

W skład konwoju 65-KS[a] wchodziło początkowo szesnaście statków handlowych, a po połączeniu z płynącym z Oranu konwojem 10-RS liczba transportowców wzrosła do 24[2]. Eskortę konwoju stanowiły początkowo dwa francuskie okręty: niszczyciel „Bourrasque”(inne języki) i pomocniczy patrolowiec „Leoville”[2]. Od 17 lutego do eskorty konwoju dołączyły cztery następne francuskie jednostki, które do tej pory ochraniały konwój 10-RS: awizo „Chevreuil”(inne języki) oraz trzy uzbrojone trawlery – „L’Ajaccienne”, „La Setoise” i „La Toulonnaise”[2].

Przebieg operacji

[edytuj | edytuj kod]

Konwój rozpoczął swój rejs we środę, 14 lutego 1940 roku, opuszczając Casablankę i kierując się w stronę Brestu[3]. 15 lutego nieopodal Przylądka Świętego Wincentego do konwoju zostało włączonych osiem statków płynących w eskorcie czterech okrętów w ramach konwoju 10-RS, które po opuszczeniu Oranu także zmierzały do Brestu[2]. Wypłynięcie tak dużego konwoju nie uszło uwadze niemieckiego wywiadu radiowego B-Dienst, który uzyskał informację, że w dniu 17 lutego jednostki konwoju będą znajdować się na wysokości Porto[2]. Korzystając z tej wiedzy dowództwo niemieckich okrętów podwodnych (BdU) wydało przebywającym w okolicy jednostkom (U-26, U-37 i U-53) rozkaz przechwycenia i zaatakowania konwoju[2]. Z wymienionych U-Bootów tylko dwa mogły podjąć poszukiwania, gdyż U-26 miał za mało paliwa i zmuszony był wracać do bazy[2]. 17 lutego o godzinie 20:51 U-53 zauważył jednostki pływające konwoju 65-KS i rozpoczął za nimi pościg[2]. 18 lutego okręt zatopił za pomocą torpedy samotny statek, który uznał za marudera z konwoju, a w rzeczywistości był nim neutralny hiszpański „Banderas”[2][4]. O godzinie 10:24 U-53 zaatakował konwój, wystrzeliwując swoją ostatnią torpedę w kierunku belgijskiego parowca „Garonne” (o pojemności 1234 BRT), jednak pocisk eksplodował za rufą jednostki, a eskortowce „La Setoise” i „La Toulonnaise” odpędziły U-Boota[2][4]. U-37 nie odnalazł konwoju, jednak udało mu się trafić na marudera, którym był zbudowany w 1921 roku francuski parowiec P.L.M.15 (3754 BRT)[2]. Trafiony torpedą o godzinie 8:23 statek zatonął wraz z całą załogą na pozycji 43°37′N 9°15′W/43,616667 -9,250000[4][5]. Po utracie P.L.M.15 konwój już bez przeszkód dotarł do Brestu, osiągając port przeznaczenia w dniu 20 lutego[3].

Podsumowanie

[edytuj | edytuj kod]

Liczący początkowo 16, a później 24 statki handlowe i dwa (później sześć) okrętów eskorty konwój 65-KS utracił jedną jednostkę o pojemności 3754 BRT – P.L.M.15, który został zatopiony przez U-37. Zarówno U-53, jak i U-37 nie odniosły żadnych uszkodzeń podczas ataku na konwój[2][b].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Casablanca – Brest[1].
  2. Kindell 1940 ↓ twierdzi, że U-37 był po zatopieniu P.L.M.15 atakowany przez uzbrojone trawlery „La Setoise” i „La Toulonnaise”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]