Kopciowo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kopciowo
Kapčiamiestis
Ilustracja
Centrum miasteczka
Herb
Herb
Państwo

 Litwa

Okręg

 olicki

Populacja (2005)
• liczba ludności


727

Kod pocztowy

LT-67039

Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, blisko dolnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Kopciowo”
Ziemia54°00′00″N 23°39′30″E/54,000000 23,658333

Kopciowo (lit. Kapčiamiestis) – miasteczko w rejonie łoździejskim, w południowej części Litwy (litewska Dzukia) leżące 10 km na wschód od granicy z Polską nad rzeką Biała Hańcza.

Miasto jest siedzibą starostwa kopciowskiego. Za Królestwa Polskiego istniała wiejska gmina Kopciowo.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1516 roku król Zygmunt Stary nadał okoliczne dobra rodzinie Kopciów. W 1724 roku Kopciowie sprzedali je Ogińskim. Ogińscy złożyli nad rzeką Biała Hańcza zakład metalurgiczny przerabiający miejscową rudę darniową. W 1729 roku Mikołaj Ogiński ufundował kościół[1].

Grób Emilii Plater

W Kopciowie znajduje się grób Emilii Plater, która zmarła w trakcie powstania w 1831 r. w dworze justianowskim.[2] Jej zwłoki zostały przewiezione na najbliższy miejski cmentarz do Kopciowa. Grób znajduje się na cmentarzu do dzisiaj, jest to obelisk z ciemnoszarego granitu zwieńczony krzyżem, który odrestaurowano w 2004 roku. Przed nim granitowy głaz z napisem „Mów Wieczny Pokoy”, prawdopodobnie z pierwotnego pomnika.

W 1999 roku centrum miejscowości postawiono także pomnik bohaterki. Na cokole wyryty jest cytat z wiersza Adama Mickiewicza Śmierć pułkownika (w języku litewskim).

W 1919 roku powstanie sejneńskie.

W Kopciowie znajduje się drewniany kościół pod wezwaniem Opatrzności Bożej, zbudowany w 1824 roku, spalony w 1941 roku, odbudowany w 1956 roku.

Osobistości[edytuj | edytuj kod]

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Tomasz Krzywicki: Litwa. Przewodnik. Wydawnictwo Rewasz, Pruszków 2005, s. 195, 196. ISBN 83-89188-40-6.
  2. Platerówna w Kopciowie - wciąż bez dłoni, bez szabli... [online], Wilnoteka [dostęp 2023-09-19] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Litwa. Piękna nieznajoma. Wilno: Margi raštai, 2005. ISBN 9986-09-291-4.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]