Przejdź do zawartości

Koralówka złocista

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Koralówka złocista
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

siatkoblaszkowce

Rodzina

siatkoblaszkowate

Rodzaj

koralówka

Gatunek

koralówka złocista

Nazwa systematyczna
Ramaria aurea (Schaeff.) Quél
Fl. mycol. France (Paris): 467 (1888)

Koralówka złocista (Ramaria aurea (Schaeff.) Quél.) – gatunek grzybów należący do rodziny siatkoblaszkowatych (Gomphaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Ramaria, Gomphaceae, Gomphales, Phallomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1774 r. Jacob Christian von Schaeffer, nadając mu nazwę Clavaria aurea, do rodzaju Ramaria przeniósł go Lucien Quélet w 1888 r.[1]

Synonimy naukowe[2]:

  • Clavaria aurea Schaeff. 1774
  • Clavaria aurea Schaeff. 1774 var. aurea
  • Clavaria aurea var. australis Coker 1923

Polską nazwę nadał Władysław Wojewoda w 1999 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako gałęziak złotawy i gałęziak złocisty[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Owocnik

Krzaczkowaty o wysokości i szerokości 5–12 cm i nieregularnie kulistym pokroju. Posiada grubą, białawą i nagą podstawę o wysokości 2–4 cm. Jest ona częściowo osadzona w ziemi. Ponad ziemia rozgałęzia się na coraz cieńsze gałązki, przez co owocnik wyglądem przypomina kalafiora. Gałązki te u młodych owocników są miodowożółte, później chromowożółte. Końce mają cienkie i zaostrzone, z dwoma lub trzema ząbkami, zdarzają się jednak także końce zaokrąglone[4].

Miąższ

Twardy, początkowo białawy, później kremowobiały, tylko pod skórką żółtawy. Nie zmienia barwy po uszkodzeniu. Smak łagodny, zapach korzenny[4].

Zarodniki

Brodawkowate, o średnicy 11-15 × 4-5,5 µm[5].

Gatunki podobne

Gatunki koralówek są morfologicznie trudne do rozróżnienia. Jest wiele podobnych gatunków, pewne ich rozróżnienie możliwe jest tylko przez specjalistę i często niezbędne jest przy tym badanie cech mikroskopowych[4].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Azji i Australii[6]. W Polsce jest bardzo rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech[3].

Grzyb mykoryzowy[3]. Owocowanie przypada na okres lipiec-październik. Pojawia się w wilgotnych i cienistych lasach liściastych, najczęściej pod bukami i dębami, rzadziej w lasach iglastych pod świerkami i sosnami. Występuje głównie w terenach podgórskich[4].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

W niektórych krajach młode owocniki uważane są za grzyby jadalne. Starsze są trujące, mają gorzki smak, wywołują bóle brzucha, biegunkę i silne osłabienie[5]. Odradza się zbieranie tych grzybów w celach spożywczych[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).
  3. a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 580, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, s. 155, ISBN 978-83-245-9550-1.
  5. a b Ewald Gerhardt, Grzyby: wielki ilustrowany przewodnik, Warszawa: Klub dla Ciebie - Bauer-Weltbild Media, 2006, ISBN 83-7404-513-2.
  6. Discover Life Maps [online] [dostęp 2014-08-23].
  7. Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, s. 69, ISBN 83-89648-38-5.