Przejdź do zawartości

Kormoran modrogardły

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kormoran modrogardły
Urile penicillatus
(Brandt, 1837)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

głuptakowe

Podrząd

głuptakowce

Rodzina

kormorany

Rodzaj

Urile

Gatunek

kormoran modrogardły

Synonimy
  • Carbo penicillatus Brandt, 1837[1]
  • Compsohaelius penicillatus (Brandt, 1837)[2]
  • Phalacrocorax penicillatus (Brandt, 1837)[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     okres lęgowy

     poza sezonem legowym

Kormoran modrogardły[4] (Urile penicillatus) – gatunek dużego ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Występuje od wybrzeży Alaski, aż po Zatokę Kalifornijską.

Systematyka
Gatunek ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1837 roku Johann Friedrich von Brandt pod nazwą Carbo penicillatus. Autor nie podał miejsca typowego[1][2][5]. Obecnie gatunek zaliczany jest do rodzaju Urile[1][4][6]. Nie wyróżnia się podgatunków[1][6].
Kormoran modrogardły na gnieździe
Morfologia
Długość ciała wynosi 70–90 cm[7], rozpiętość skrzydeł około 124 cm; masa ciała: samce 2382–2682 g, samice 1399–2298 g[1]. Maska czarno upierzona, naga skóra maski i gardła jest niebieska[8].
Zasięg występowania
W sezonie lęgowym występuje wzdłuż wybrzeża Pacyfiku od skrajnie południowo-zachodniej Kanady (wyspa Vancouver) na południe do północno-zachodniego Meksyku (Kalifornia Dolna). Zimą zasięg występowania rozciąga się na północ do Alaski (Zatoka Księcia Williama) i na południe po większą część Zatoki Kalifornijskiej[1].
Status
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN kormoran modrogardły jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność populacji szacuje się na około 230 tysięcy osobników. Trend liczebności oceniany jest jako spadkowy[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Orta, J., Christie, D.A., Jutglar, F., Garcia, E.F.J. & Kirwan, G.M.: Brandt's Cormorant (Urile penicillatus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)].
  2. a b D. Lepage: Brandt's Cormorant Phalacrocorax penicillatus. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2022-12-02]. (ang.).
  3. a b BirdLife International, Urile penicillatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2018, wersja 2022-1 [dostęp 2022-12-02] (ang.).
  4. a b Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Phalacrocoracidae Reichenbach, 1849-50 (1836) - kormorany - Cormorants (wersja: 2021-07-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-07-22].
  5. Brandt, Observations sur plusieurs espèces nouvelles du genre Carbo ou Phalacrocorax, qui se trouvent dans le muséum de l'Académie des sciences de St.-Pétersbourg, „Bulletin de l'Académie Impériale des Sciences de Saint Pétersbourg”, 3, 1837, kol. 55 (łac.).
  6. a b F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Storks, frigatebirds, boobies, cormorants, darters. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-02-28]. (ang.).
  7. E. Keller, prof. dr. J. H. Reichholf, G. Steinbach i inni: Leksykon zwierząt: Ptaki. Cz. 1. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 46. ISBN 83-7227-891-1.
  8. Jerzy Lewczuk (tłum.): Wybrzeża morskie. Warszawa: Delta, 1997, seria: Encyklopedia Dzikich Zwierząt. ISBN 83-7175-105-2.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]