Kotoń
Kotoń – masyw górski w Beskidzie Makowskim[1], wchodzący w skład Pasma Koskowej Góry. Najwyższym szczytem jest Solnisko (857 m)[2], zwane również Kotoniem. W niektórych opracowaniach masyw Kotonia nazywany jest Kotuniem[3].
Topografia pasma Kotoń[edytuj | edytuj kod]
Masyw Kotonia (Kotunia) tworzy pasmo o długości 18 km, szerokości około 10 km[3]. Ciągnie się od przełęczy Dział (601 m) na zachodzie, po dolinę Raby na wschodzie. Północne, krótkie i strome stoki opadają do doliny Trzebuńki, południowe, dłuższe i bardziej łagodne, do doliny Krzczonówki. W stokach tych, zwłaszcza południowych występują boczne grzbiety, oddzielone dolinami potoków. Najdłuższy z bocznych grzbietów opada w południowo-wschodnim kierunku poprzez Ostrysz (701 m) i Góreckowo (519 m) do Pcimia. Grzbiet główny jest wyrównany. a jego najwyższa część ma wysokość około 750 m n.p.m. Jest w nim kilka mało wybitnych wierzchołków. Od zachodu na wschód są to[4][2]:
- Balinka, 708 m
- Jaworzyński Wierch (Gorylka), 782 m
- Groń (Kotoń Zachodni), 766 m
- Solnisko (Kotoń), 857 m
- Gronik (Pękalówka), 839 m
Opis pasma[edytuj | edytuj kod]
Całe pasmo znajduje się w zlewni Raby. Grzbiety zbudowane są z dość odpornych na wietrzenie piaskowców magurskich. Miejscami jednak, np. po południowej stronie Jaworzyńskiego Wierchu, występują miękkie łupki. W miejscach tych powstały przełęcze. Najwyższy wierzchołek – Solnisko (zwane też Kotoniem) jest trzecim pod względem wysokości w Paśmie Koskowej Góry – 857 m. Pasmo Kotonia jest zalesione, ale od południowej i wschodniej strony wysoko, w niektórych miejscach niemal pod same wierzchołki, podchodzą pola i zabudowania miejscowości Tokarnia, Zawadka, Krzczonów i Pcim. Tuż pod wierzchołkiem Gronika znajduje się duża polana Pękalówka[4]. Dawniej polan było znacznie więcej, jednak z powodu nieopłacalności zaprzestano ich użytkowania i stopniowo zarastają lasem, zaś wiele dawniej ornych pól zamienia się na łąki i pastwiska[3].
Na północno-wschodnich stokach Kotonia, na Słowiakowej Górze, znajduje się duży głaz zwany Diabelskim Kamieniem[2].
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Głównym grzbietem biegnie szlak żółty. Odchodzą od niego dwa szlaki łącznikowe[2]:
Pcim – Kotoń – Koskowa Góra – Maków Podhalański
Zębalowa – Tokarnia – Zawadka – Dłużyca
Groń – dolina Trzebuńki – Pasmo Babicy
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: PWN, 1998. ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ a b c d Beskid Wyspowy 1:50 000. Mapa turystyczna. Kraków: Compass, 2006. ISBN 83-89165-86-4.
- ↑ a b c Dariusz Dyląg, Piotr Sadowski: Beskid Myślenicki. Pruszków: Rewasz, 2005. ISBN 83-89188-41-4.
- ↑ a b Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna. [dostęp 2012-01-10].
