Kuc mongolski
Ten artykuł należy dopracować
Kuc mongolski – prawdopodobnie jedna z najstarszych ras[potrzebny przypis] i jednocześnie, obok koni czystej krwi arabskiej i hiszpańskich, najbardziej znacząca. Pochodzi z Mongolii i wywodzi się bezpośrednio od konia Przewalskiego.
Typy
[edytuj | edytuj kod]Istnieją cztery główne grupy powszechnie opisywane jako:
- typ leśny – jest największy, osiąga wzrost 135 cm, posiada również najmasywniejszą sylwetkę, najbardziej nadaje się do pracy w zaprzęgu i jako zwierzę juczne.
- typ górski – jest mniejszy, dochodzi do 130 cm, często ma srokate umaszczenie.
- typ stepowy – ma podobne rozmiary, jak górski i jest pokrojowo bardziej odpowiedni do jazdy wierzchem.
- typ Gobi, zwany również pustynnym – jest najmniejszy, zwykle z jasnym umaszczeniem. W przeciwieństwie do innych nie wykorzystuje się go do pozyskiwania mleka.
Wszystkie one, chociaż posiadają prymitywny wygląd, są żywotne i wytrzymałe, mogą pracować bardzo ciężko i długo, otoczone minimalną opieką.
Cechy budowy zewnętrznej
[edytuj | edytuj kod]Posiada prymitywną głowę, niezbyt długą muskularną szyję, szeroką i mocną sylwetkę, krótki, dobrze związany grzbiet i potężny zad. Nogi są krótkie i mocne, a kopyta bardzo twarde.
Informacje o rasie
[edytuj | edytuj kod]- Nazwa: Kuc mongolski
- Średni wzrost: od 120 do 140 cm
- Rodzaje maści: bułana, kara, gniada, karogniada, kasztanowata, palomino
- Miejsce pochodzenia: Mongolia
- Typ krwi: półkrwi (ciepłokrwisty)
- Użytkowanie: Kłusak
- Charakter: ogólnie dobry charakter
Użytkowanie
[edytuj | edytuj kod]Są używane jako zwierzęta juczne, pociągowe i wierzchowe, ale stanowią również źródło mleka i mięsa.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Tamsin Pickeral – Konie i kuce. Kompendium. Warszawa 2006 (polskie wydanie)