Lactarius scoticus
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Lactarius subumbonatus |
| Nazwa systematyczna | |
| Lactarius scoticus Berk. & Broome Ann. Mag. nat. Hist., Ser. 5 3(no. 15): 208 (1879) | |
| Zasięg | |
 Zasięg w Europie | |
Lactarius scoticus Berk. & Broome – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lactarius, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisali go w 1879 r. Miles Joseph Berkeley i Christopher Edmund Broome i nadana przez nich nazwa naukowa jest aktualna[1]. Synonimy:
- Lactarius pubescens var. scoticus (Berk. & Broome) Krieglst. 1991
- Lactifluus scoticus (Berk. & Broome) Kuntze 1891[2].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Średnica 1,4–6 cm, początkowo wypukły, potem z centralnym wgłębieniem, czasami lejkowaty. Powierzchnia gładka, sucha, ale czasami z drobnymi pęknięciami na środku, z wiekiem coraz bardziej filcowata, pokryta włoskami o długości 1–2 mm. Kolor jest początkowo bladokremowy do białawego, później staje się blado różowopłowożółty do kremowego, z bardziej żółtawym do żółtawobrązowego środkiem[3].
Gęste, przyrośnięte lub nico zbiegające na trzon, białe do blado różowawopłowych, czasami rozwidlone przy trzonie[3].
Wysokość 2–7,5 cm, grubość 0,4–1 cm, cylindryczny lub lekko maczugowaty. Powierzchnia gładka lub delikatnie filcowata o kolorze od jasnokremowego do różowawo-płowego[3].
O barwie podobnej do powierzchni zewnętrznych, smaku cierpki, zapach kwaśny lub owocowy. Mleczko rzadkie i ma natychmiastowo cierpki smak[3].
Występowanie i siedlisko
[edytuj | edytuj kod]Znane są jego stanowiska w Europie, azjatyckiej części Rosji i jedno w Ameryce Północnej. W Europie najwięcej stanowisk podano na Półwyspie Skandynawskim, występuje także na Islandii[4]. W Polsce do 2003 r. gatunek ten był nieznany[5], po raz pierwszy jego stanowiska podano w 2009 r. w Nowym Dworku w woj. lubuskim[6]. Znajduje się na liście gatunków zagrożonych i wartych objęcia ochroną[7].
Naziemny grzyb mykoryzowy[5]. Ze względu na ostry smak jest grzybem niejadalnym[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2024-09-08] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2024-09-08] (ang.).
- ↑ a b c d Lactarius scoticus Berk. & Broome. Hoary Milkcap [online], NBN Atlas [dostęp 2024-09-08] (ang.).
- ↑ Występowanie Lactarius scoticus na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2024-09-08] (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 369–387, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ A. Kujawa, B. Gierczyk, Rejestr gatunków grzybów chronionych i zagrożonych w Polsce. Część VI. Wykaz gatunków przyjętych do rejestru w roku 2010, „Przegląd Przyrodniczy”, 23 (2), 2012, s. 3–59.
- ↑ Aktualne stanowiska Lactarius scoticus w Polsce [online], grzyby.pl [dostęp 2024-09-08] (pol.).
- ↑ Andreas Gminder, Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej, 2008, s. 260, ISBN 978-83-258-0588-3.