Lesław Klisowski
 Lesław Klisowski (w randze pułkownika; 1970 Przasnysz) | |
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 czerwca 1916 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 stycznia 1972 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
(1944–1972) |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
• 10 DP 2 AWP, OSŁP więcej patrz tekst |
| Stanowiska |
• d-ca bat., dowódca pułku więcej patrz tekst |
| Odznaczenia | |
| |
Lesław Klisowski (ur. 16 czerwca 1916 we Lwowie, zm. 24 stycznia 1972 w Warszawie)[1][a] – pułkownik Wojska Polskiego; dowódca 37 pułku Łączności Wojsk Lotniczych (1957–1967); dowódca 2 Ośrodka Radioelektronicznego (1967–1970).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Lesław Klisowski urodził się 16 czerwca 1916 we Lwowie, gdzie ukończył szkołę podstawową i średnią. Następnie podjął edukację w Szkole Podchorążych Rezerwy i został awansowany do podporucznika Wojska Polskiego. W 1939 uczestniczył w obronie Warszawy, był odznaczony Krzyżem Walecznych[1]. Od 1943 przebywał w Rzeszowie[1]. W lipcu 1944 wstąpił ochotniczo do 10 Dywizji Piechoty 2 Armii Wojska Polskiego, z którą przeszedł cały szlak bojowy[3]. W 1946 w Zamościu ukończył roczny kurs oficerów łączności, po czym został skierowany do Zegrza, gdzie uczył się w Oficerskiej Szkole Łączności o specjalności "eksploatacja urządzeń radiokomunikacyjnych" i po jej ukończeniu awansował do stopnia porucznika. Następnie pełnił służbę w garnizonach Kalisz, Poznań i Sieradz przez 9 lat. W Sieradzu był w stopniu majora dowódcą 1 batalionu podchorążych[4] w Oficerskiej Szkole Łączności Przewodowej, gdzie awansował do stopnia podpułkownika[1].
W 1956 ukończył w Warszawie Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów w Wojskowej Akademii Technicznej[3]. W październiku 1957 będąc w stopniu podpułkownika[5] został skierowany do Nowego Dworu Mazowieckiego, gdzie objął stanowisko dowódcy 37 pułku Łączności Wojsk Lotniczych[6]. W 1958 na podstawie zarządzenia szefa Sztabu Generalnego WP nr 14 z 26 maja 1958 jednostka została przeniesiona do garnizonu Śrem[6]. W 1962 mianowany został do stopnia pułkownika. W 1967 w Leningradzie ukończył Wyższy Akademicki Kurs w Wojskowej Akademii Łączności. W tym samym roku jego jednostka 37 pułk łączności Wojsk Lotniczych na podstawie rozkazu ministra obrony narodowej nr 07 z 4 maja 1967 został przemianowany na 6 pułk łączności Lotnictwa Operacyjnego[3].
W listopadzie 1967 przekazał dowodzenie 6 pułkiem łączności Lotnictwa Operacyjnego dla ppłk Juliana Jabłońskiego[7], po czym został skierowany służbowo do Przasnysza, gdzie objął funkcję dowódcy 2 Ośrodka Radioelektronicznego[8][9][10][11]. Był przewodniczącym Komitetu Opiekuńczego Szkoły Podstawowej nr 1 w Przasnyszu[12]. W 1968 Wydział Analityczno-Informacyjny jego jednostki prowadził działania operacyjne w zakresie zabezpieczenia radioelektronicznego (nasłuch oraz rozpoznanie radiowe) podczas Operacji Dunaj[13]. W 1970 został skierowany służbowo do Warszawy, gdzie objął stanowisko w Zarządzie II w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego. 24 stycznia 1972 zmarł w Warszawie w wieku 56 lat. Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 14-2-19)[3][14].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jego żona to Katarzyna Klisowska z domu Martyniak z którą miał dwóch synów: Stanisław (płk dr n. med.[15][16]) i Zbigniew (oficer w stopniu płk, w latach 1998-2002 attache wojskowy w Estonii[17]). Katarzyna Klisowska zmarła 8 grudnia 1996 w wieku 74 lat. Pochowana została w grobie rodzinnym na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[3][18].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podporucznik – ?
(...)
Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
i inne
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Poczet dowódców. 6bdsp.wp.mil.pl. [dostęp 2023-11-22].
- ↑ Cmentarz Wojskowy. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2023-11-22].
- ↑ a b c d e f g Patron Koła. zbzziorwpsrem.srem.smarthost.pl. [dostęp 2023-11-22].
- ↑ Oficerska Szkoła Łączności w Sieradzu. Pierwsza w historii promocja na Rynku. sieradz.naszemiasto.pl. [dostęp 2023-11-22].
- ↑ Nieco informacji o Jednostce patronackiej. szpzl.srem.smarthost.pl. [dostęp 2023-11-22].
- ↑ a b Kowalski 2014 ↓, s. 221.
- ↑ Kowalski 2014 ↓, s. 222.
- ↑ Chorzępa 2003 ↓, s. 9.
- ↑ Komorowski 2005 ↓, s. 266.
- ↑ Tygodnik Przasnyski 39 (211) z 27 września 2012 r., s. 3.
- ↑ Tygodnik Przasnyski 44 (216) z 31 października 2012 r., s. 3.
- ↑ Drwęcki 1998 ↓, s. 118.
- ↑ Kilka uwag na temat udziału Wojska Polskiego w walce z tzw. ośrodkami dywersji ideologicznej w Czechosłowacji w 1968 r.. academia.edu. [dostęp 2023-11-22].
- ↑ Cmentarz Wojskowy. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2023-11-22].
- ↑ Sztandar Koła. zbzziorwpsrem.srem.smarthost.pl. [dostęp 2023-11-23].
- ↑ Gazeta Średzka. wbc.poznan.pl. [dostęp 2023-11-23].
- ↑ Raport z weryfikacji WSI. wiadomosci.wp.pl. [dostęp 2023-11-23].
- ↑ Jubileusz koła Związku Żołnierzy Wojska Polskiego. zbzziorwpsrem.srem.smarthost.pl. [dostęp 2023-11-23].
- ↑ Rozkaz Ministra Obrony Narodowej nr 0386 z dnia 25 września 1962
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Edward Drwęcki: Monografia Publicznej Szkoły Podstawowej nr 1 w Przasnyszu 1918–1998. Przasnysz: Publiczna Szkoła Podstawowa nr 1 w Przasnyszu, Ostrołęckie Towarzystwo Naukowe im. Adama Chętnika, 1998, s. 9. ISBN 83-86122-36-6.
- Jarosław Chorzępa: Tradycje Niepodległościowe na Północnym Mazowszu w XIX i XX WIEKU. Przasnysz: TPZP, 2003, s. 9. ISBN 83-917719-1-2.
- Jan Kowalski: Polskie wojska łączności na przełomie XX i XXI wieku. Sieradz: Stowarzyszenie Przyjaciół 15 Sieradzkiej Brygady Wsparcia Dowodzenia, 2014, s. 221. ISBN 978-83-948609-1-2.
- Krzysztof Komorowski (red.), Kronika Wojska Polskiego 2004, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2005, s. 266, ISSN 1734-2317.